De haat van de media

De mainstream media zijn in de greep van een obsessie: die verschrikkelijke man in het Witte Huis moet kapot. Wat hij misdaan heeft ontgaat de neutrale toeschouwer, maar het is in elk geval erg. Heel erg. Zo erg als Nixon en Clinton.

Wat was er mis met Nixon? Hij had de wet overtreden. Dat mag niet, ook niet als je president bent. Daar trok hij zich niks van aan en daarom moest hij het veld ruimen.

En Clinton? Die had in the Oval Office een blow job gekregen van een jonge stagiaire. Niet erg netjes, maar ja, Democraat, dus het werd hem niet al te euvel geduid door de liberale pers. Net zomin als zijn justitiebeleid dat tot een explosie had geleid van het aantal zwarte Amerikanen dat in de gevangenis opgesloten werd volgens het bizarre adagium three strikes and you're out.

Bij de Democratische president John Kennedy liepen de ongehuwde vrouwen destijds in en uit. Het was geregeld een drukte van belang in het zwembad van het Witte Huis. Dat hoefde niet gelekt te worden, want de journalisten wisten er alles van. En hielden hun mond dicht. Openbaarheid moet politiek wel gelegen komen.

 

Innocent

Zwak element in de huidige hysterie van de media: van Donald Trump zijn geen misdrijven bekend. Dat hij heel andere opvattingen heeft over sociaal wenselijk gedrag, was al breed uitgemeten voor de presidentsverkiezingen, en die weerhielden het Amerikaanse volk er niet van hem hun stem te geven. Integendeel: zijn afkeer van politieke correctheid wordt door tientallen miljoenen Amerikanen als bevrijdend ervaren.

Koortsachtig zoeken nepjournalisten daarom naar nieuwe munitie. Dankzij criminelen in de omgeving van Trump, lekt er nogal eens wat uit. Als de daders daarvan gepakt worden hangt ze een celstraf boven het hoofd. De media hebben geen probleem met al deze wetsovertredingen. Er wordt nu gepoogd de Amerikaanse president weg te zetten als een kompaan van Moskou. Dat klinkt erg ongeloofwaardig, maar het publiek heeft wel vreemdere zaken voor zoete koek geslikt. Vooruit, een Godwin: Goebbels slaagde erin de Duitse bevolking hele rare dingen te laten denken. Veel mensen zijn te aardig om kritisch te kunnen denken en laten zich helaas makkelijk door propaganda manipuleren.

Het roept de vraag op waarom westerse journalisten zo massaal in de fout gaan. Qua aanzien bungelen ze al ergens onderaan op de maatschappelijke ladder, samen met politici, waarom dit riskante spel?

Verlies

Op basisscholen zijn ze berucht: jongetjes die een conflict hebben verloren en dan gaan pesten. Dat is wat de media nu aan het doen zijn. Kinderen die hun nederlagen niet verwerkt hebben, slaan aan het treiteren. Het is kinnesinne. Ze hebben hun pijn niet opgelost maar omgezet in haat. Ze gunnen de winnaar zijn succes niet. En Trump heeft kolossaal veel succes. Hij scoort met alles wat hij aanpakt. Terwijl hij helemaal niet deugt! Volgens het journaille dan. Onverteerbaar. Moet stuk.

Het is het klassieke antwoord van de mens die zijn lot niet weet te hanteren: hij wil wraak. Verdriet wordt niet geuit maar omgezet in agressie. Deze mensen hebben hulp nodig. Met heel veel begrip. En dan breken ze meestal en barsten ze in tranen uit. Het werkt bevrijdend om je pijn eindelijk te voelen en te verwerken.

Komt u een verslaafde Trump-basher tegen? Wees vriendelijk, geef hem alle ruimte om zijn gevoelens te uiten. De smadelijke nederlaag in november van de zich superieur wanende maar corrupte Hillary is voor menig journalist een schokkende en krenkende gebeurtenis geweest. Praat erover, probeer hem behoedzaam de pijnlijke realiteit te laten zien: zelfs de meerderheid van de blanke vrouwen in Amerika moest haar niet. En neem de tijd: het loslaten van illusies kan wel een hele presidentiële ambtstermijn in beslag nemen.

Maar dan gloort er hoop: u zult zien dat de verslaggever over ruim drie jaar al een stuk beter uit de voeten zal kunnen met de herverkiezing van president Trump.

Niet oké

Wie heeft dat rare woord oké bedacht, als reactie op informatie die iemand geeft?

Ben je nog weggeweest?
- Nee, ik had een lekke band.

Oké!
- Nou nee, dat was helemaal niet oké, ik moest een heel stuk lopen, terwijl ik last heb van mijn knie.

Oké!
- Echt niet, dat doet hartstikke zeer, als ik hem te veel belast.

Oké!
- Nou moet je ophouden, anders gaat onze relatie er echt onder lijden.

Oké!
- Oké, eruit jij, ik wil je hier niet meer zien!

Het moeizame namenmonument

Het moest er komen, het eerbetoon voor de levens die beëindigd werden door de holocaust. De slachtoffers hebben er recht op: als zo'n lot je treft moet je herinnerd worden. Maar het is niet gelukt een vorm te vinden waar iedereen happy mee is.

Het ergste is de locatie: pal aan een drukke, smerige weg. Gedenken moet je doen in een stil, schoon, mooi, groen park. Waar je mussen hoort tsjilpen, waar je alleen kunt zijn met je gedachten. In de lawaaierige Weesperstraat razen de auto's voorbij, de luchtverontreiniging is onaangenaam voor mensen die een schone omgeving gewend zijn (vroeger waren het de grachten, waardoor Amsterdam stonk, nu zijn het de uitlaatgassen). Menige Amsterdamse tuin is stiller en de lucht erin frisser.

Een voordeel van de plek is wel de toegankelijkheid. Maar de vraag is of je daarmee de juiste bezoekers trekt. Nieuwsgierigen kunnen zo de overhand krijgen, met als gevolg dezelfde problemen die onwetende selfiërs nu al veroorzaken op herdenkingsplaatsen. De vele spiegels zien er wat dat betreft uitnodigend uit.

Ook jammer is dat gekozen is voor saaie, goedkoop uitziende, rode baksteen, in plaats van het statige en plechtige zwart waarmee het oorspronkelijke ontwerp respect afdwong. De gelijkenis met de barakken van Auschwitz I had beter vermeden kunnen worden. De lelijke bestrating en de onaantrekkelijke Flintstones-zitjes complementeren de teleurstellende uitstraling. Er is haast sprake van een poging tot lichtvoetigheid.

Er zou allerlei symboliek in het monument zitten, maar het gaat niet om symboliek, het gaat om visualiteit. Het gebrek aan tot bedachtzaamheid aanzettende schoonheid in het ontwerp is pijnlijk.

Bij de financiering is de misser begaan om de mogelijkheid te bieden een naam op de wand te adopteren. Dat klinkt speciaal: een band tussen jou en een slachtoffer. Maar dat idee wordt meteen onderuit gehaald doordat iedereen alle namen kan adopteren, ook als ze al geadopteerd zijn door een ander. Het hele aspect van exclusiviteit, dat toch deel uitmaakt van adoptie, wordt daarmee tenietgedaan. Dan zit je met een document thuis dat zegt dat jij een naam geadopteerd hebt, maar een ander krijgt precies hetzelfde stuk papier met dezelfde naam erop.

Een andere reden dat adoptie onaantrekkelijk is voor particulieren, is dat je moeilijk één naam wel kunt adopteren en de rest van het vermoorde gezin niet. Gevolg is dat je al gauw 200 euro moet neertellen, wat voor verreweg de meeste mensen te veel is voor een donatie.

Maar ja, ik ga er verder niet over, hopelijk kunnen de nabestaanden met het monument uit de voeten.

Worstelen met de nikab

Een moslima trekt in een geschil met een gemeente aan het kortste eind. Haar bijstandsuitkering wordt gekort omdat ze gezichtsbedekkende kleding draagt en de Centrale Raad van Beroep vindt deze uitkeringsverlaging terecht.

Tot zover lijkt er niets uitzonderlijks aan de hand. Maar dan de motivering: daarin komen een paar wenkbrauwenfronsende overwegingen voor.

Godsdienstvrijheid

De rechters poneren de stelling dat alles valt onder de vrijheid van godsdienst, wanneer jij dat als burger zo ervaart. Dat is natuurlijk niet zo. Ik kan wel een lijstje met handelingen bedenken van te hard rijden tot naaktlopen, die niet tot mijn godsdienstvrijheid behoren, ook niet als ik bij hoog en bij laag blijf volhouden dat ze godsdienstgerelateerd zijn.

Het dragen van een nikab valt volgens de CRvB onder de vrijheid van godsdienst, omdat mevrouw zich, bij haar beslissing die te dragen, heeft later inspireren door de islam. Ja dat kan wel zijn, maar de islam schrijft aan moslima's niet het verplicht dragen van welke kleding dan ook voor. Het is een privéopvatting van mevrouw, die al dan niet gerespecteerd kan worden, maar niet onder de godsdienstvrijheid valt. Er is eerder sprake van traditionele klederdracht. De bewering dat de gemeente inbreuk gemaakt heeft op haar godsdienstvrijheid, is dus niet houdbaar. Trouwens, in verscheidene Europese landen is de nikab verboden.

 

Verwijtbaarheid

Vervolgens vindt de Raad dat deze aantasting van de godsdienstvrijheid wel toegestaan is: mevrouw moet namelijk aan de kost zien te komen, en met een bedekt gezicht gaat dat niet lukken.

Er zitten duizenden mensen in de bijstand met eigenschappen waardoor ze niet gauw een baan zullen krijgen, zonder dat ze om die reden door hun gemeente gekort worden. Je hoeft enkel niet gemotiveerd te zijn om in de kassen te werken, en je wordt daar verder niet over lastiggevallen. 

Anderzijds is er heel wat werk te doen door mensen waarbij hun gezicht er niet toe doet. Zo heb ik eens een online opdracht gegeven aan een ZZP'er zonder het gezicht van de dienstverlener ooit gezien te hebben. Heeft u een idee hoe uw webshopverkoper eruit ziet? De betreffende moslima hoeft niet per se in een supermarkt achter de kassa te zitten, waar klanten haar nikab storend zouden kunnen vinden. Er zijn tal van baanmogelijkheden waarbij je gezicht geen rol speelt. Mevrouw zou de ruimte moeten krijgen om aan te tonen dat ze op dat punt inspanningen verricht om haar baankansen te vergroten.

Een andere reden van verminderde baanmogelijkheden kan gelegen zijn in de vooroordelen van werkgevers, misschien zelfs hun hekel aan de islam (ook een hoofddoekje verkleint de kans op werk, maar daar lijkt de Raad niet mee te zitten). Iedereen mag denken wat hij wil, maar een grond voor het korten van een uitkering levert dat natuurlijk niet op. Het feit dat er weinig islamitische ondernemers zijn in Nederland, is niet de schuld van de bijstandsgerechtigde.

Concluderend

Vrijheid van godsdienst en het etaleren daarvan zijn twee verschillende dingen. Godsdienstvrijheid vrijwaart mensen van vervolging. Het betekent niet dat men geen rekening meer met anderen hoeft te houden.

Het zwakke punt van het vonnis zit hem in het woord 'geïnspireerd'. Dat is een persoonlijke kwestie die niet leidt tot een religieuze verplichting.

Het feit dat onze samenleving niet voldoende ingericht is op moslima's (zo men dat al zou wensen) mag niet als argument tegen hen gebruikt worden om ze financieel te schaden.

Rassenwaan

Sommige dingen in het leven zijn interessant, sommige minder, en weer andere totaal niet. Tot de laatste categorie behoort voor mij: ras. Het kan me – excusez le mot – geen reet schelen van wat voor ras iemand is. Het ontgaat mij hoe dat relevant zou kunnen zijn. Wellicht voor medici: misschien dat ras van belang is voor een bepaalde behandeling van een specifieke aandoening, ik heb geen idee.

Maar mij boeit het niet. Ik verzet me wel tegen het gezéur over ras. Blank zijn ervaar ik als een toevallige omstandigheid, waar ik verder niets mee heb. Als activisten in de media mij vervolgens eigenschappen toedichten op grond van mijn ras, stuit me dat tegen de borst. In wezen is elk geleuter over ras een vorm van racisme: relevantie veinzen die er in werkelijkheid niet is. Nazi's deden aan schedelmetingen, een niet-gewelddadige maar wel uiterst beledigende handeling: ik ben mijn schedel niet.

Onverdraagzame politiek correcten doen er nog een schepje bovenop: zelfs het woord blank wordt in de ban gedaan, ook daarin hebben ze onzuiverheden ontdekt. Het grappige effect daarvan is dat ik deze blanken niet meer als behorend-tot-mijn-groep ervaar. Ze scheppen met hun zonderlinge taalpurisme zo'n grote afstand, dat ik mij niet meer met hen kan identificeren.

Hoezeer hun veronderstelling dat het woord blank op racisme duidt, grond mist, blijkt al wel uit mijn ervaring dat ik als blanke meer sympathie voel voor een zwarte man die niet politiek correct is, dan voor een blanke vrouw die dat wel is. Het beoordelen van mensen op hun mening lijkt mij toch echt superieur aan het hen in een hokje stoppen vanwege een genetische eigenschap of onschuldig taalgebruik.

Ik geloof wel dat sommige niet-blanken blanke mensen haten. De boosheid van zwarte activisten is vaak voelbaar. Het zou me enorm storen als ik de fout zou maken, hun agressieve houding als behorend bij hun ras te beschouwen. Ik ben me ervan bewust dat zo'n valkuil niet denkbeeldig is. Als je niet-racistische mensen maar genoeg provoceert, kun je racisten van hen maken. Zo gemakzuchtig en weinig principieel is de mens dan weer wel, als het erop aankomt.

Ik had lang geleden vaak contact met een zwarte Antilliaan. Hij was de vriendelijkheid zelve en ik hoorde met verbazing aan dat hij een rijtje Groningse plaatsnamen uit zijn hoofd kende, al had hij als kind nooit een voet op Nederlandse bodem gezet. Omdat hij en Donald Jones (iedereen was gek op die man) mijn enige referentiepunten waren, had ik een heel positief beeld van zwarte mensen. Ik vind het jammer en pijnlijk dat daar krassen op gekomen zijn door de activistische intolerantie van sommigen in het afgelopen decennium.

Misschien was het kinderlijk om een roze blik te koesteren. Mensen beoordelen op uiterlijke kenmerken is een doodlopende weg, en dat geldt zowel in positieve als in negatieve zin. Het racismedebat voedt mensen op om in termen van ras te gaan denken. Dat is wat er verkeerd aan is.

Ik blijf wel graag erkennen dat het zot is dat schoolkinderen op Curaçao zouden moeten leren waar Oude Pekela ligt.

Aap

Is aap een scheldwoord? Is het beledigend? En is dat strafbaar?

De voorzitter van het electoraal mislukte GeenPeil ging op Twitter helemaal los in een scheldpartij over president Trump. Aap was daarbij zijn favoriete woord. Hij vond benoemen belangrijk.

Afgezien van het punt waarom iemand er behoefte aan heeft zich zo uit te laten, speelt nog het strafrechtelijke aspect. Als iemand Obama uitscheldt voor aap, wordt hij dan vervolgd? Er even van uitgaande dat de intentie is om te schofferen. Of Sylvana Simons? Kun je een blanke uitschelden voor aap, en mag dat wel? In de eerste gevallen zou het argument kunnen zijn dat de belediging van racistische aard is, en om die reden strafbaar. Dan zou hetzelfde woord in het ene geval dus wel en in het andere geval niet door de beugel kunnen.

Aan de andere kant, een blanke die wordt uitgescholden voor aap, zal dat niet prettig vinden. Zou hij een gerechtshof zo ver kunnen krijgen vervolging in te laten stellen, als het OM dat uit zichzelf niet geneigd is te doen?

Wat is beledigen een ingewikkelde juridische kwestie geworden. Ik wed dat daar veertig jaar geleden nauwelijks rechtszaken over gevoerd zijn, en nu is het thema om de haverklap aan de orde. Ik weet niet of dat vooruitgang is. Zijn we een stuk gevoeliger geworden? Of wordt de vrijheid systematisch ingeperkt? Vroeger was het duidelijk: je mocht God en het koningshuis niet beledigen. Inmiddels heeft het parlement het eerste verbod geschrapt, en justitie trok aan het kortste eind toen ze een belediger van de koning voor de rechter sleepte.

Foto

Zelf vind ik schelden niet kunnen en getuigen van slechte smaak en een gebrek aan argumentatie. Ik schrok daarom erg toen ik vorig jaar voor het eerst in het gezicht van Michelle Obama aapachtige trekken zag. Lag dat aan mij - ik had net daarvoor gelezen dat ze uitgescholden was - of enkel aan haar anatomie en de belichting? Ze is een intelligente vrouw en ik had met haar te doen. Nou stamt de mens van apen af en zijn we genetisch voor 99% identiek aan chimpansees, en is het dus niet vreemd dat daar sporen van zichtbaar blijven. Maar aan de andere kant was die vergelijking verboden verklaard, vanwege het misbruik dat sommige lieden daarvan hadden gemaakt. Dus ik wist me geen raad met mijn observatie. Is een taboe op kwetsen ook een taboe op waarnemen geworden? Of kan men zijn ogen niet meer geloven?

En zo ben ik weer terug bij het onderwerp van de politieke correctheid in een eerdere column. De vrees dat iemand zich gekwetst voelt, is aanvankelijk voor machthebbers een reden voor taboeïsering. Maar gaandeweg komt men er niet meer uit wat nou wel en wat nou niet over de schreef is, en blijven normen en absolute waarheden daardoor telkens verschuiven.

Kan een rechter nog motiveren waarom een woord beledigend is en ook uitleggen waarom dat soms wel en soms niet strafbaar is? De burger blijft achter in verwarring: met het kwetsen van gevoelens kun je strafrechtelijk eigenlijk geen kant op.

Wat er mis is met de cultuur van het globalisme

Je kunt op twee manieren naar de wereld kijken: horizontaal of verticaal.

Globalisten - liberalen in Europa en liberals in Amerika - denken horizontaal. Ze kijken naar de relatie tussen de ene massa en de andere. Die tussen Nederlanders en Duitsers, of Afrikanen, of moslims. De ideologie is dat alle mensen gelijk zijn. Ze worden bovendien niet zozeer gezien als individu maar als behorend tot een groep. Onderscheid maken tussen verschillende groepen mensen is in hun ogen uiteindelijk niet meer dan discriminatie en racisme. Vanwege dit gelijkheidsideaal zijn globalisten voortdurend bezig met kenmerken van mensen - hun ras, geloof, geslacht en seksuele geaardheid - om er op te letten dat de meerderheid zich gepast gedraagt ten opzichte van de minderheden. Ze denken dat de wereld van al deze controle en het ermee gepaard gaande moralisme, beter wordt. Horizontalisme is in wezen collectivistisch, zoals islam en communisme dat ook zijn.

Daartegenover staat de verticale kijk op de wereld: die houdt in dat je aan de ene kant de massa hebt, en aan de andere kant de bestuurders - de mensen die de beslissingen nemen in de samenleving. Wil een land goed kunnen functioneren, dan moet de bestuurslaag weten wat er leeft onder de bevolking, en proberen de wensen van de massa te vervullen. Als deze verticale relatie niet goed is, ontstaat er maatschappelijke onvrede. De massa vraagt zich niet zozeer af: 'hoe moet ik zijn, hoe denk ik over blank/zwart of over homo/hetero', maar: 'wat wil ik, waar heb ik behoefte aan'. Tegenover het normatieve kader van de horizontale bestuurders, stellen gewone mensen individualisme. Voor het individu is vrijheid het allerbelangrijkste - zelf zoveel mogelijk beslissen in je eigen leven - en niet de vraag: voldoe ik wel aan allerlei al dan niet arbitraire ethische eisen.

Botsing

De twee visies van het horizontalisme en verticalisme botsen met elkaar. De burger die zichzelf vooral als consument beschouwt, ziet zijn identiteit bevestigd worden door het bedrijfsleven: de bestuurders van supermarkten en webwinkels zijn voortdurend bezig het de klant zoveel mogelijk naar de zin te maken. Communicatie tussen top en bottom verloopt efficiënt en tot tevredenheid van alle betrokkenen.

Dit marktmodel is nog niet doorgedrongen tot het politieke domein, waardoor de burger telkens met de frustratie geconfronteerd wordt, dat zijn mening er kennelijk weinig toe doet en die van de ngo's des te meer. De overheid die hem geregeld betuttelend toespreekt, spant zich niet in om de Nederlander zoveel mogelijk keuzevrijheid te geven. De bestuurslaag is vooral ideologisch ingesteld, zonder naar de wensen van de bevolking te vragen.

De meeste mensen hebben liever een EEG dan een EU, de bestuurselite gaat de andere kant op. Een meerderheid onder de bevolking wil goede ouderenzorg, de politieke top sluit bejaardentehuizen. Burgers willen een veel grotere pakkans voor criminelen, de justitiële top slaagt er niet in dat voor elkaar te krijgen. Een meerderheid wil een restrictiever immigratiebeleid, invloedrijke partijen zijn voor open grenzen.

De globalisten die zien dat hun politiek schuurt, proberen allerlei redenen te verzinnen om hun vastlopende beleid goed te praten. Populisme, nationalisme en xenofobie worden als zondebokken opgevoerd, om hun falen te verhullen. De enige manier om de culturele harmonie te herstellen in de samenleving, is terug te keren tot haar fundament: de democratie. Alleen het 'one man, one vote'-principe kan de consensus herstellen, die een paar decennia geleden nog vanzelfsprekend was in Nederland.

Zwartepieten

Kiezers zijn sinds de oorlog nog nooit zo rechts geweest als nu. Daar past geen kabinet met GroenLinks bij. Toch moet die mogelijkheid onderzocht worden, gaat verkenner Schippers concluderen.

De reden is dat partijen aan het zwartepieten zijn en VVD en CDA willen niet de schuld krijgen van het buiten de boot vallen van GroenLinks. Klaver moet zichzelf behendig buitenspel manoeuvreren. Hij zal 'onredelijke' eisen van de anderen presenteren, waar hij natuurlijk 'onmogelijk' aan kan voldoen, zonder zijn 'idealen' geweld aan te doen (het woord 'idealen' ontbreekt zelden in de soundbites van de GroenLinks-leider).

Duidelijkheid

Links en rechts kunnen niet samen in één kabinet, dat leidt tot narigheid. En dat is ook niet de bedoeling van een parlementaire democratie. Den Uyl en Wiegel zouden er niet over gepiekerd hebben; waarmee ze voor politieke duidelijkheid zorgden. Het is aan de kiezers om te bepalen welke richting het land op moet en die zijn daar momenteel erg helder over.

Uitersten

Complicerende factor is dat GroenLinks extreem links is. Gematigd links is grotendeels verdwenen in Nederland. Er gaapt nog steeds een kloof, links van het midden. Van het verlies van de PvdA heeft overig links maar een derde kunnen incasseren. Zonder het desastreuze resultaat voor de sociaaldemocraten zou GroenLinks nog steeds een klein partijtje zijn. Klaver heeft de verwachting niet waar kunnen maken dat GroenLinks voor een doorbraak zou zorgen. Twee derde van de oud-PvdA-kiezers is naar rechts vertrokken, een teken dat de immigratie- en integratieproblematiek hen meer bezighoudt dan de klimaatzorgen.

De politieke vleugels hebben aan kracht gewonnen. Zowel de PVV als GroenLinks en SP samen, hebben meer Kamerleden dan voor 15 maart. Maar de positie van het conservatieve centrum is onbedreigd, omdat ze er nog steeds in slagen 76 zetels bij elkaar te sprokkelen.

De partij en de gereformeerde boer

De bedoeling van het partijbestuur was geweest om even af te reageren, na de desastreus verlopen verkiezingen. Ze hadden er een bouwkeet voor uitgezocht in een gemeente in Overijssel. Met een paar kratten bier, in een donker weiland, ver van de bewoonde wereld. Zuipen en schreeuwen: de teleurstelling moest eruit.

Een enkeling ging na een paar pilsjes even een luchtje scheppen. Daarbij ging het mis. Een boer in de SGP-gemeente was in het nachtelijk uur op onderzoek uit gegaan, gealarmeerd door het primitieve lawaai vanaf een nabijgelegen perceel. Hij had geen kwaad in de zin gehad, maar voor de zekerheid wel zijn jachtgeweer meegenomen. De man stuitte op een brakende ex-Kamerkandidaat, die zo schrok van het plotselinge verschijnen van iemand met een vuurwapen, dat hij geen moment aarzelde en de aanval opende. Een toegesnelde vrouwelijke collega mengde zich in het gevecht en er klonk een schot.

Justitie opende daags erna een onderzoek. Er was een lijk gevonden en men had aanvankelijk geen idee van de toedracht. Een kerklid leek zelfmoord gepleegd te hebben, maar het was gissen naar het motief. Informatie van de buurman die de zuipkeet had verhuurd, bracht een onderzoek op gang naar de politieke partij. Ik werd om onduidelijke redenen onderworpen aan een verhoor door de jachthonden van het OM. Belust als ze waren op het vervolgen van een verdachte, werden de wildste scenario's beschreven die tot een moord geleid zouden kunnen hebben. Ik weigerde daarin mee te gaan en adviseerde hen bewijzen te gaan verzamelen in plaats van zich te verliezen in een tunnelvisie die tot een ontsporing van het onderzoek zou kunnen leiden.

Desondanks werd de vrouwelijke medewerker gearresteerd. Haar zaak eindigde in een celstraf van vier jaar, die in hoger beroep met een derde werd ingekort. Ik bezocht haar in de strafinrichting waarin ze opgesloten was. Ze kon zich niet herinneren een wapen in handen gehad te hebben, laat staan daarmee op iemand geschoten te hebben. Het was donker geweest op het terrein en ons Kamerlid in spe had zich belaagd gevoeld. Samen met hem was ze een dreigend uitziende figuur te lijf gegaan. Na een knal waren ze beiden gevlucht. De bouwkeet werd hals over kop verlaten en met twee auto's was men teruggekeerd naar de Randstad.

Het vermoeden leek gerechtvaardigd dat er sprake was van een justitiële dwaling. Het zou namelijk net zo goed een ongeluk geweest kunnen zijn, waarbij de boer zichzelf met een schot hagel van het leven had beroofd toen er tegen hem aangeduwd was.

Zo dacht de Hoge Raad er ook over en de zaak werd terugverwezen naar het gerechtshof in Den Bosch. Tussen de advocaat-generaal en de raadsman van de gedetineerde ontspon zich een boeiende discussie over de gang van zaken in het weiland en de interpretatie die het OM gaf aan de vastgestelde feiten:

'U mag toch niet zomaar iemand verdenken van de gruwelijkste feiten?' stelde de advocaat.
'Wij geloven niet in de zelfmoordhypothese,' wierp de aanklager tegen.
'U kunt toch niet volstaan met ongeloof als u iemand voor jaren achter de tralies doet belanden?'
'Wij zijn van mening dat het aanvullend onderzoek voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat mevrouw willens en wetens het leven van deze gereformeerde gezinsvader ruw beëindigd heeft.'
'En wat zou daarvoor in hemelsnaam haar motief geweest kunnen zijn?'
'Het is heel wel mogelijk dat mensen in een opwelling handelen, dat hoeft niet van tevoren gepland geweest te zijn.'
'Waarom zou ze het dan gedaan hebben?'
'Wij kunnen niet in het hoofd van mevrouw kijken.'
'Vraag het haar, ze zit hier.'
'De onderzoeksfase is afgesloten, het OM heeft haar conclusies getrokken: wij achten een gevangenisstraf op zijn plaats.'

Wat volgde op de slotdag van het proces was een briljant betoog van de verdediging waarin de bewijsvoering van het OM volledig onderuit werd gehaald. De schermutselingen hadden in het donker plaatsgevonden. Er waren geen getuigen geweest, noch waren er opnamen van gemaakt. Over motieven van betrokkenen konden de rechters slechts gissen, meende de advocaat. Het hof volgde hem in deze redenering en er volgde vrijspraak. Van de voormalige verdachte viel een last af, ik omhelsde haar. We dronken koffie in een hip barretje op de hoek van de straat, en vierden het einde van deze nachtmerrie.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Vrij naar een droom die volgde op de verkiezingsavond.

De kiezer zit zichzelf in de weg

Het verdrietige van de uitkomst van de Kamerverkiezingen is, dat de kiezers nog steeds weigeren zichzelf aan de macht te brengen. Ze blijven zich vastklampen aan partijen die niet gaan doen wat ze willen.

Als de kiezer zegt: ik wil de AOW op 65 hebben, dan stemt hij vervolgens niet op een partij die daarvoor staat. Als de kiezer minder immigratie wil, helpt hij partijen aan een meerderheid die economische vluchtelingen welkom zullen blijven heten. Als hij meer verzorgingshuizen wil hebben, maakt hij dat met zijn stem vervolgens niet mogelijk. De frustratie is opnieuw ingebouwd.

Directe democratie

Wat kiezers nodig hebben is een issue-georiënteerde democratie, maar die krijgen ze niet. In plaats daarvan is er enkel versplintering, die maximale ruimte biedt aan partijen om als kooplieden met elkaar te wheelen en te dealen.

Partijen zijn primair uitzendbureaus: het is de bedoeling om zoveel mogelijk functies in de wacht te slepen. Er zijn vele honderden te vergeven. Gemeenten waar de PVV de grootste is, zullen trouwens geen PVV-burgemeester benoemd krijgen. PVV-stemmers zijn wat dat betreft tweederangs kiezers. Wat je daar ook van mag vinden, de democratie werkt op dit punt in elk geval niet.

Ook Rutte III zal zichzelf na afloop weer een succes noemen, en de kiezers zullen opnieuw beheerst worden door onmachtsgevoelens. De uitslag is conservatief: middenpartijen zijn tegen veranderingen, hoe meer status quo hoe liever. De koers van Nederland kan op geen enkel zwaarwegend punt verlegd worden.

Niet links, niet rechts

Er is geen linkse besluitvorming mogelijk. Linksige partijen die delen in de macht, verkleuren zodra ze aan de knoppen zitten (PvdA, D66). Linkse partijen die trouwer zijn aan hun uitgangspunten, krijgen geen toegang tot de macht (GroenLinks, SP, PvdD).

Op rechts is Wilders in een fuik gezwommen waar hij niet meer uit kan komen. Hij is zo grondig buitenspel gezet door de andere partijen - nadat hij zijn hand had overspeeld - dat hij alleen maar zal blijven fungeren als een boze praatpaal met een invloed van nul, en is hij politiek irrelevant, nu de doorbraak is mislukt.

D66 is de meest linkse partij geworden die er toe doet. Dat zal zich uiten in milieu- en cultuurbeleid: windmolens, EU en politieke correctheid. Zij die de sociale zekerheid een warm hart toe dragen, hebben opnieuw reden om zich zorgen te maken. Pechtold weet niet wat armoede is, honderdduizenden huishoudens helaas wel.

Het machteloze GroenLinks viert een feestje in de grote steden, waar de rest van Nederland verder niets van zal merken: de meerderheid van de kiezers woont daar niet.

De PvdA is als een verdachte die van de rechter een straf van tien jaar cel heeft gekregen, maar toch zijn onschuld blijft volhouden. Daarmee ligt in de toekomst recidive op de loer, waardoor het vertrouwen van de samenleving niet hersteld kan worden.

De SP zal de linkse schreeuwer-aan-de-kant blijven, die niet bij machte is haar zelfgenoegzaamheid overboord te gooien, en daardoor gedoemd is in de marge te blijven opereren, in plaats van uit te groeien tot een volkspartij.

Patstelling

De onvrede zal opnieuw de kop opsteken, de kiezer komt er weer een paar jaar niet aan te pas en zijn mening doet er nauwelijks toe. We krijgen een kabinet tegen verandering en voor behoudzucht, omdat de kiezer zich vooral heeft laten leiden door angst en een gebrek aan zelfvertrouwen, waardoor hij niet geregeld heeft dat hij krijgt wat hij hebben wil. Wat weer zal resulteren in opiniepeilingen waaruit blijkt dat een meerderheid het met het kabinet oneens is op een bepaald onderwerp, waarna onze bestuurders die opvatting slechts voor kennisgeving aan zullen nemen.

Policor

Het is goed om op een rij te zetten wat politieke correctheid is.

 

Taboe

 

Policor gaat over wat niet mag, zonder dat het erg is: het stellen van grenzen, terwijl dit niet echt nodig is. Policor gaat over taboes. Policor houdt in dat iemand veroordeeld wordt, omdat hij een taboe geschonden heeft. Een taboe is een niet-wettelijke regel, die wortelt in politieke of religieuze opvattingen.

Een groot verschil met een wettelijke overtreding is, dat het schenden van een taboe leidt tot woede. Als je door rood licht rijdt krijg je een boete. Er valt een acceptgiro in de bus, maar verder gebeurt er niks. Een politieagent wordt niet boos op je. Hij vindt ook niet dat je niet deugt. Zijn houding is doorgaans zakelijk en hij respecteert je. Jullie beschouwen de straf beiden als rationeel: je hebt immers een gevaarlijke situatie veroorzaakt in het verkeer en dat probeert de maatschappij te voorkomen. Het doel van het strafrecht is de samenleving leefbaar te houden.

Als je een taboe geschonden hebt, ben je een slecht mens. De straf die je krijgt, komt voort uit woede en verontwaardiging. Anders dan de agent, die zich beperkt tot de geconstateerde overtreding, vindt de priester die je kastijdt, dat je minderwaardig bent.

Een taboe is niet rationeel, anders was er wel wetgeving uit voortgevloeid. Een taboe dient er toe, een kaste van priesters een machtspositie te bezorgen. Priesters zijn mensen die de Waarheid kennen: zij weten wat deugt en wat niet. Aan de Waarheid dient iedereen zich te onderwerpen en er mag niet tegen geprotesteerd worden. Ook protest leidt weer tot verontwaardiging, want dat bewijst dat je slecht bent.

Beschamen

Schaamte is het gereedschap bij uitstek dat de priesters en hun meelopers hanteren. Het doel van het bestraffen van iemand die een taboe schendt, is dat hij zichzelf als waardeloos gaat zien. Het schenden van een taboe leidt tot verlies van respect voor de overtreder. Dat verlies kent geen grenzen. De omstanders krijgen het taboe nog eens ingeprent, waardoor de macht van de moralisten verder versterkt wordt. De motor achter de straf is de woede van de priesters. Zolang die voortduurt, kan er gestraft worden. De priester wil vooral zijn zin krijgen.

 

Waarin een taboe in een liberale maatschappij afwijkt van een wettelijke regel

- niet rationeel
- allesomvattend
- meedogenloos
- respectloos
- ongenuanceerd
- slecht beargumenteerd
- simplistisch

Wat handhavers van taboes niet zijn

 

- volwassen
- creatief
- intelligent
- respectvol
- nieuwsgierig
- tolerant
- bedachtzaam
- relativerend

Uitleven

De schending van een taboe geeft omstanders een kans om haat en woede te ventileren. Er treedt roofdiergedrag op, waarbij de bereidheid ontstaat de ander aan stukken te scheuren. Deze agressie gaat gepaard met een enorme zelfgenoegzaamheid: het zelf wel deugen wordt nog eens krachtig onderstreept. Een schijnwereld aan ethiek wordt stevig overeind gehouden.

Waar taboes ophouden, begint de rechtsstaat. Waar taboes opkomen, eindigt de vrije samenleving en neemt de terreur een aanvang. Een samenleving is beschaafder naarmate haar regels rationeler en in wetten verankerd zijn.

Een priester heeft niets aan de rechtsstaat. Als iemand een taboe geschonden heeft, kan de bezitter van de Waarheid niet naar de rechter stappen: die is meestal niet in zijn irrationele praatjes geïnteresseerd. Daar waar taboes wel binnendringen in de rechtsstaat, wankelt de samenleving. Extremistische religieuze en politieke stromingen hebben een hekel aan de rechtsstaat en zien liever geen scheiding tussen kerk en staat. Wettelijke regels zijn concurrenten van taboes en staan deze in de weg.

Boos

Men herkent het taboe steevast aan de verontwaardiging, die gepaard gaat met het schenden ervan. Er is geen sprake van een simpel meningsverschil, een oneens zijn: er is boosheid. Met de verontwaardigde is geen verstandig gesprek mogelijk. Hij zal nauwelijks in staat zijn om een goede uitleg te geven aan zijn bezwaren. Hij is niet in staat tot en heeft ook geen behoefte aan kritisch denken, op basis van argumenten. Hij is er vooral op uit om te veroordelen. Terwijl een rechter voor een vonnis pagina's tekst nodig heeft om zijn oordeel te onderbouwen, komt een priester meteen tot de kern: de aangeklaagde deugt niet en dient beschadigd te worden.

Het handhaven van een taboe is intolerantie. Niet jouw rechten doen ertoe, maar de morele opvattingen van de heersende klasse. De reden van het taboe is niet relevant, hij hoeft niet verantwoord te worden door de aanhangers ervan. Een zakelijke houding ontbreekt en er wordt voornamelijk met stemverheffing schande gesproken van de beklaagde. Nazi-rechters schreeuwden hun verontwaardiging uit richting de verdachten.

De groep

Een taboe is een groepsfenomeen. Een priester die iemand de maat neemt, doet dit niet privé maar publiek. Moraliseren heeft geen zin als niemand het verder hoort. De betweter wil door de meelopers bewonderd worden voor zijn rechtlijnigheid en hardheid.

Taboes brengen het slechtste in de mens naar boven: oneerlijkheid en agressie, rechteloosheid en willekeur. Mensen zijn in staat verslaafd te raken aan heilige principes. Ze benoemen leidt bij de lijders eraan prompt tot de bekende verontwaardiging: de arbitraire normen mogen immers niet ter discussie gesteld worden.

Tot zover een theoretische omschrijving. Recente voorbeelden zijn vermeden, dus niemand hoefde nog boos te worden. Wordt vast een keer vervolgd.

De knuppel van Theo

Wat flauw van Theo Maassen om een woord uit zijn context te halen.

Wat eraan vooraf ging

Het Algemeen Nederlands Persbureau publiceerde een paar jaar geleden een dramatisch bericht van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken over het enorme aantal mensen dat in twee etmalen gered had moeten worden op de Middellandse Zee. Hij voegde eraan toe dat er nóg eens honderdduizenden op het punt stonden zich aan de waaghalzerij van een oversteek bloot te stellen.

De geëngageerde journalist Annabel Nanninga vond in dit nieuws inspiratie om de noodklok te luiden in een column: zo kan het niet langer, mensen!

Dat leverde een fraaie compositie op waarin de na rokjesdag (heeft er al een feminist geprotesteerd tegen het rolbevestigende wegzetten van vrouwen als rokkendraagsters?) op gang gekomen vluchtelingenstroom werd vergeleken met natuurverschijnselen die we kennen van het voorjaar.

Om haar column niet helemaal zurig en somber te laten worden (het IS nogal een heavy onderwerp), heeft Annabel die beschrijving van het drama verluchtigd met een paar kwinkslagen.

Een probleem voor een tekstschrijver is, dat hij of zij dient te vermijden hetzelfde woord vlak na elkaar twee keer te gebruiken. Annabel had er zelfs drie te pakken! Het stukje ging nou eenmaal over bootvluchtelingen. De Trials of Life-achtige passage bood haar de gelegenheid één bootvluchteling kwijt te raken, door hem te vervangen door 'dobberneger'.

Dat was een buitengewoon charmante vondst. Menig bootje dobbert stuurloos rond omdat de touroperator zich onvoldoende om de zeewaardigheid van het vaartuig bekommerd heeft. Het woord 'dobberneger' heeft iets aandoenlijks, je associeert het met dobbereendjes. Iets wat lief, zacht, kwetsbaar en hulpeloos is en wat je wilt beschermen. Vooral vrouwen zijn er goed in het aangrijpende van zo'n tafereel tot zich door te laten dringen. Maar je kunt uit de kluiten gewassen kerels van twintig jaar moeilijk aanduiden als badeendjes, dus nam de columnist het Latijnse woord voor zwart vrijwel letterlijk over.

Dan komt Theo

Hij struikelt over het woord 'neger', niet zo lang geleden nog gebruikt door de zelden van racisme beschuldigde dr. Martin Luther King jr. De heer Maassen vindt dit geen tijd voor grappen. Columnisten dienen serieus om te gaan met de nood van de zwarte medemens: politieke correctheid dient altijd zwaarder te wegen dan creatieve gekheid.

Misschien dat we daarin een medeoorzaak moeten zoeken voor de teloorgang van het Nederlandse cabaret. Een paar decennia geleden schiepen deze kleinkunstenaars er een eer en behagen in ALLES te zeggen. Het kon niet kwetsend genoeg zijn. Humor is nou eenmaal niet politiek correct, een wetmatigheid die het moderne cabaret voor grote problemen plaatst. De niet van moed overlopende fatsoensrakkers van de huidige tijd werpen zich liever op de bestrijding van microaggressions, de echte gekte die van de Amerikaanse universiteiten is overgewaaid en nu ook al een provinciehoofdstad bereikt heeft.

Nou klinkt 'provinciehoofdstad' een beetje neerbuigend: een Amsterdammer die zo nodig even uit de hoogte moet doen naar een best aardig stadje (al werd Eindhoven door de directie van Philips wel verruild voor een omgeving die wat meer tot de verbeelding spreekt), maar dat is het punt: insults lie in the ear of the beholder.

Het bezwaar van Theo is dat uit 'dobberneger' een superioriteit spreekt. Nou zíjn we in Europa ook ontzettend superieur, als je het uitdrukt in bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking. Dat is nou net de reden dat zoveel Afrikanen zich door mensensmokkelaars in de boot laten nemen.

Dan haalt Theo er nog een knuppel bij, wat in dit verband ongelukkig gekozen is. Daarmee slaan doet denken aan onschuldige, weerloze witte zeehondjes die doodgeknuppeld worden en niet aan iemand die nou juist aan de bel trekt vanwege het inferieure lot van drijvende deplorables.

Maar zou Theo de column van Annabel überhaupt wel gelezen hebben? Dat zal toch wel als je de Volkskrant erover schrijft? Wanneer je na drie jaar met een commentaar komt (nadat iedereen al geweest is), heb je er in elk geval goed over na kunnen denken. En dan moet je erkennen dat de kwalificatie 'superieur' met geen mogelijkheid uit de context te halen valt.

In Eindhoven wordt het misschien zo beleefd, omdat de superioriteit van de Randstad ze inmiddels de neus uitkomt en dan heb je voor je het weet een Calimero-effect te pakken. Maar het is wel geniepig, om mensen immorele eigenschappen toe te dichten, omdat je het verleerd hebt een vakkundig geplaatste grap op waarde te schatten.

Premier Klaver, wen er maar aan

Als er woensdagavond 15 maart laat (of uiterlijk vijf dagen later) een definitieve verkiezingsuitslag ligt, zijn dit de vragen waar het om gaat:

Vijf of zes partijen voor een meerderheidskabinet

In de eerste plaats: hebben de zes partijen VVD, CDA, D66, PvdA, CU en SGP een meerderheid? Zo ja, dan bouwen zij een kabinet, al dan niet in gedoogvorm.

Zo nee, dan is de vraag of de vijf partijen VVD, CDA, D66, PvdA en GroenLinks een meerderheid vormen. Zo ja, dan worden het hele moeizame inhoudelijke onderhandelingen, waarbij VVD en GroenLinks het op vele punten oneens zullen zijn. Als deze vijf partijen geen meerderheid hebben, zal gekeken worden of er een (gedoog-)constructie met de CU mogelijk is.

GroenLinks heeft er belang bij deze fase van de formatie te laten mislukken, wanneer er een meerderheid op links ligt; zonder de VVD, met de SP en eventueel de CU. Als de variant met de SP het eerst onderzocht wordt, gaat het CDA de hakken in het zand zetten: zij regeren liever met de VVD dan met de SP. Klaver moet daarom eerst aantonen dat er geen kabinet met de VVD gevormd kan worden, om zo het CDA de wind uit de zeilen te nemen.

Premierschap

Mocht de VVD zich soepel opstellen en het zespartijenkabinet werkelijkheid worden, kan de bijna driekwartmeerderheid in de ministerraad van niet-VVD'ers, besluiten dat Rutte geen minister-president mag worden: de VVD vormt immers maar een heel klein deel van de coalitie. Pechtold zal zich mogelijk kandidaat stellen voor het premierschap, als D66 de derde partij van het land is geworden.

In de campagne moet Klaver Pechtold daarom de vraag voorleggen, of een kabinet met de VVD per se Rutte als voorzitter van de ministerraad moet hebben. Dat biedt hem de mogelijkheid zelf als derde partij later het premierschap op te eisen. GroenLinks kan het zich veroorloven die eis te stellen, want deze formatiepoging mag immers mislukken, als de variant over links nog tot de mogelijkheden behoort.

Nachtmerriescenario van Jan Roos

Als Klaver erin slaagt GroenLinks groter te maken dan CDA en D66, kan zo het eerste kabinet Klaver tot stand komen: zowel in een variant met de VVD als in een kabinet met de SP, kan hij het Torentje niet mislopen.

 

Het moet weer even over GeenPeil gaan

Er zijn nou eenmaal verkiezingen, volgende maand.

Wordt dat wat met die partij, of zit er geen zetel in?

Een Nijmeegse taaltechnoloog (je verzint het niet) heeft ontdekt dat GeenPeil met 4 zetels een stuk beter in de electorale markt ligt dan de officiële peilinstanties ons willen doen geloven: die houden de score op 0.

Door te turven hoe vaak de jonkies over de tong gegaan zijn bij het Twittervolk, meent hij de kansen van de nieuwkomers op 15 maart beter in te kunnen schatten dan de pro's.

Eén zetel moet er dan toch in zitten voor GeenPeil, zou je denken, op basis van de metingen van deze techneut. Dat zou een grote doorbraak betekenen in Nederland: de introductie van door kiezers gecontroleerd stemgedrag in het hart van onze democratie. Kwaliteit weegt daarbij voorlopig zwaarder dan kwantiteit.

Zelfs met slechts één zetel zal GeenPeil de benchmark worden in de Tweede Kamer: het stemgedrag van elke fractie zal vergeleken worden met dat van GeenPeil. Die heeft immers de meeste democratische autoriteit, want spreekt namens de meerderheid van de bevolking.

In de stemmentrackers van 2021 (wat hebben partijen in de Kamer gestemd, in de afgelopen jaren?) zal blijken dat GeenPeil bij de meeste kiezers bovenaan staat. Dat is wiskundig niet anders denkbaar. Vraag maar aan Ionica. Omdat GeenPeil de Meerderheidspartij is, zullen de meeste mensen bij de keuzes van GeenPeil het vaakst hun eigen mening tegenkomen. Vanaf dan kan deze vernieuwingsbeweging gaan denken aan een getalsmatige opmars.

Ja, maar ...

Welke motieven hebben mensen, daar niet voor te gaan? Als je GeenPeil niet wilt,

- welke verwachting van de democratie heb je dan in Nederland?

- ben je blij dat je mening er vier jaar lang weer niet toe doet?

- denk je echt dat die 150 afgevaardigden alles beter weten dan jij?

Doe mee met dit democratische experiment: help GeenPeil aan die ene zetel. Dan doe je er op het Binnenhof elke dag toe.

De zelfbeschadiging van Mark Rutte

Premier Rutte zit in een lastig parket. Onhandig opereren heeft hem een moeilijke politieke toekomst opgeleverd.

Geen PVV meer

Zijn eerste kabinet was geconstrueerd rond een taboeverklaring van islam-bashing. Zo had de VVD wel het voordeel van rechts regeringsbeleid maar niet het nadeel van buitenlands gedonder.

Om onverklaarbare redenen is Rutte van die koers afgestapt. Gemakzuchtig heeft hij de hele PVV in de ban gedaan, waar Wilders electoraal minder last van heeft dan de VVD zelf. Niemand gelooft dat de premier het 'minder, minder' (wat zogenaamd zijn motief was) net zo schokkend vond als het OM.

Het gevolg van die misstap is, dat de invloed van Rutte na de verkiezingen daalt. Er zijn drie scenario's (de SP sluit de VVD uit en VVD en CDA gaan nooit akkoord met de 50Plus-eis dat de AOW terug moet naar 65):

Drie keer niks

1)  De VVD regeert met de PVV.

2)  De VVD neemt deel aan een zespartijenkabinet van VVD, CDA, D66, PvdA, CU en SGP.

3)  De VVD doet mee aan een kabinet waar zowel PvdA, als D66, als GroenLinks in zitten.

De eerste mogelijkheid lijkt nu klein, maar hetzelfde kun je van de derde zeggen: de VVD zou in die variant bij de huidige peilingen maar 28% van de Kamerzetels leveren. Haar invloed op het kabinetsbeleid zou navenant gering zijn en daardoor voor nog meer ontevreden VVD-kiezers zorgen. Als Rutte dan de ministerraad voorzit, is drie kwart van de mensen aan tafel geen partijgenoot van hem. Zie dan maar eens gezag op te bouwen in de regeringsploeg.

De kiezer heeft de mogelijkheid het tweede scenario onmogelijk te maken, door die combinatie niet aan een meerderheid te helpen. Een minderheidskabinet van zes partijen bezit geen stabiliteit: 50Plus en GroenLinks zouden hun huid wel heel duur verkopen voor steun aan de coalitie.

Now what?

De VVD heeft zichzelf in een hoek gemanoeuvreerd waar ze niet meer zonder kleerscheuren uit kan komen.

Rutte II was een van de meest succesvolle kabinetten van na de oorlog, de premierbonus lag voor het oprapen, en toch staat Mark Rutte na 15 maart bijna met lege handen en is hij overgeleverd aan de grillen van een hele rits andere partijen.

Dat realiseert hij zich inmiddels natuurlijk ook. Als hij zichzelf tijdens het tandenpoetsen in de spiegel aankijkt, denkt hij vast wel: 'That's another fine mess you've gotten me into'.

Paginagrote advertentie in augustus

Beste kiezers,

Dit is een zwarte dag voor mijzelf en voor Nederland. Mijn vurige wens om niet met de PVV samen te werken, kan spijtig genoeg niet in vervulling gaan. Geloof ik dat het na de monsteroverwinning van de PVV goed is voor ons mooie land, dat Geert Wilders premier wordt? Nee, zeker niet. Waarom heeft de VVD dan toch besloten om daaraan mee te werken?

Het simpele antwoord is: omdat er geen alternatief is. Een uiterste krachtsinspanning om met zes partijen een kabinet te vormen, is mislukt door onenigheid over de euthanasiewetgeving. De blokkade van de SP zorgde er bovendien voor dat er geen andere meerderheidsvarianten meer onderzocht konden worden.

Dankzij de gedoogsteun van VoorNederland en het Forum voor Democratie, beschikt de nieuwe coalitie over een voldoende meerderheid in de Tweede Kamer. Daarmee is voldaan aan de opdracht van de koning om een kabinet te formeren dat kan rekenen op een vruchtbare samenwerking met de Staten-Generaal.

Het breken van een verkiezingsbelofte is iets dat ik niet graag doe, ik heb daar al vaker blijk van gegeven. Maar Nederland moet wel geregeerd worden. Weglopen voor onze verantwoordelijkheid, is iets dat de VVD nooit zal doen. We moeten roeien met de riemen die we hebben en er het beste van proberen te maken. Ik zal er zelf als minister van Buitenlandse Zaken keihard aan werken om de internationale schade zoveel mogelijk te beperken, die het gevolg zal zijn van ons nieuwe immigratiebeleid.

De VVD treedt toe tot het kabinet Wilders, in de volle overtuiging dat de kiezers begrip zullen hebben voor onze keuze, in het licht van de dramatische verkiezingsuitslag in maart, die niemand van ons had kunnen voorzien.

Ik doe een dringend beroep op u om niet meer achterom te kijken, maar samen met ons deze nieuwe uitdaging aan te gaan. In het belang van Nederland.

Ik vertrouw op u.

Mark Rutte

Duitse gekte

Het toppunt van de hysterie in de media over het behoedzame antiterreurbeleid van de nieuwe Amerikaanse president, werd gevormd door het doorgaans serieuze Duitse opinieweekblad Der Spiegel. De cover van deze week is zo bespottelijk, dat men er een team van psychoanalytici op zou moeten zetten om het ziektebeeld te ontwarren dat ten grondslag ligt aan het besluit om onderstaande prent op de omslag te plaatsen.

Dat een kunstenaar zijn misplaatste associaties de vrije loop laat, is nog tot daaraan toe: creativiteit laat zich niet conditioneren, ook niet als hij ziekelijk is. Maar als de hoofdredacteur de irrationele tekening vervolgens verheft tot uithangbord, is er iets bijzonders aan de hand: hij is bereid om zijn geloofwaardigheid op het spel te zetten.

Waarom doet een gerenommeerd kwaliteitsblad dat?

Het doet onvermijdelijk denken aan de jaren 30 (we hebben het nou eenmaal over Duitsland). Deze tijd kenmerkte zich door het opzwepen van emoties: voordat de concentratiekampen gebouwd werden, ging eerst de rationaliteit overboord. Mensen zijn in staat om lichtzinnig te beslissen hun verstand (het enige waarmee ze zich onderscheiden van dieren) niet langer te koesteren, maar bij het grofvuil te zetten. Van de opwinding van totale verontwaardiging over vermeend onrecht kan zo'n onweerstaanbare aantrekkingskracht uitgaan, dat het rationele denkvermogen aan de kant geschoven wordt.

Een andere overeenkomst doet zich voor met de bizarre tekeningen die de afgelopen jaren in Griekse en Turkse kranten verschenen, waarbij Angela Merkel was uitgedost in een nazi-uniform met bijpassend hitlersnorretje. Deze groteske bespotting moet pijn gedaan hebben en lijkt bij Duitse links-intellectuelen voor besmetting gezorgd te hebben.

Een derde infectiehaard vormden de mensonterende video's uit moslimextremistische hoek, die zich genesteld hebben in de hoofden van de Hamburgse hoofdredactie: wie met pek omgaat, wordt ermee besmet; zelf heb ik nooit de aandrang gevoeld om opnamen van deze misdaden tot me toe te laten.

Grensoverschrijding

Door de hysterische spotprent niet op de voorlaatste pagina af te drukken, maar hem een ereplaats te geven, overschrijdt Der Spiegel een grens: 'Wij, hoogopgeleide en intelligente Duitsers, nemen afscheid van de ambitie om ons een bezonnen oordeel te vormen over de wereld, en kiezen voortaan voor onserieuze stemmingmakerij.' De reputatieschade die het gevolg is van deze zelfdestructieve koers, wordt daarbij voor lief genomen.

Lezers die de waarde van bedachtzaamheid, nuance, verstand en verantwoordelijkheid wél hooghouden, zullen het blad van onze oosterburen voortaan ongetwijfeld links laten liggen.

Religie

Mijn oma was protestants, mijn opa katholiek. Om moeilijkheden te voorkomen, besloten ze om niet aan geloof te doen: hun kinderen werden niet godsdienstig opgevoed. Anders was een huwelijk niet mogelijk geweest. Dit speelde in het begin van de 20-ste eeuw. Mijn overgrootouders hadden geen bezwaar gehad tegen het huwelijk van mijn grootouders.

Mijn grootouders waren erg verstandig: als geloof mensen uit elkaar drijft in plaats van samenbrengt, welke functie heeft het dan nog?

Aboutaleb

Als een graat in de keel zit de opvatting van de burgemeester van Rotterdam mij dwars, dat zijn dochter niet mag trouwen met een niet-moslim. Ahmed Aboutaleb vindt dat meer dan 90% van de Nederlandse mannen niet geschikt is om zijn schoonzoon te worden. De impliciete suggestie die daarvan uitgaat, is dat hij zijn eigen geloofsopvatting superieur acht.

Dat is een misverstand. Op geloofsgebied bestaat er niet zoiets als superioriteit. Mensen beslissen zelden zelf of ze wel of niet gelovig willen zijn en welke religie dan hun voorkeur heeft. De meesten hangen het geloof van hun ouders aan en hebben daarvoor geen inhoudelijke gronden. Dat mensen moslim zijn is meestal vanzelfsprekend: beide ouders zijn het immers. Bestrijding van islam getuigt daarom ook van een gebrek aan psychologische kennis. Het heeft geen zin om het over de inhoud van de islam te hebben, want mensen zijn doorgaans geen moslim vanwege die inhoud.

Een religie aanhangen is zoiets als fan zijn van een voetbalclub. Je kunt moeilijk volhouden dat Ajax altijd superieur is aan PSV, of andersom. Dat is ook helemaal niet de reden voor supporters om een club te steunen. Die heeft meer te maken met gevoelens van loyaliteit. Menen dat jouw vereniging altijd de beste is, getuigt daarom enkel van zelfoverschatting.

Harmonie

Voor een bestuurder die wil verbinden, zou het goed zijn om mensen niet uit te sluiten, en al helemaal niet op godsdienstige gronden. De samenleving opdelen in moslims en niet-moslims, benadrukt niet-doorslaggevende verschillen tussen mensen en ondermijnt de gemeenschappelijk waarde van het Nederlanderschap.

Reclame maken voor religie leidt tot een verdeelde samenleving. Laten we geloof bewaren voor privé, kerk, moskee en synagoge, en de vrijheid van godsdienst niet misbruiken voor propagandadoeleinden, waar de maatschappij alleen maar onverdraagzamer van wordt.

Vluchtelingen, toen en nu

Asielzoekers van nu zijn vergelijkbaar met Joodse vluchtelingen in de jaren 30, hoor je vaak. Is dat zo? Als het om Syriërs gaat kun je je daar nog iets bij voorstellen, maar hun aantallen zijn nog te overzien en hun noodsituatie is tijdelijk. De stroom uit Afrika heeft de potentie om aan te zwellen tot tientallen miljoenen mensen, en hun leefomstandigheden veranderen de komende decennia niet.

Twee keer vluchtelingen:

Boven: Joodse vluchtelingen in 1939.

Onder: asielzoekers in 2015. Beide groepen zijn per schip aangevoerd.

Toen: gewone Duitse gezinnen, geweigerd door Amerika. Met steun van zowel de Washington Post als de New York Times. Nu: veel mannen, van zo'n beetje dezelfde leeftijd. Waar je niets van weet en ook niet van kunt achterhalen.

De Joden bereid en geneigd tot integratie. Velen goed opgeleid. De meeste kansarme immigranten van nu hebben weinig mogelijkheden in Nederland. Ze weten niets van ons land, ze hebben niets met de westerse cultuur, komen zelf uit een heel andere. Veel analfabeten, ze integreren moeizaam.

De Joden moesten Duitsland uit omdat ze vervolgd werden. Kristallnacht was al geweest: honderden synagogen in brand gestoken, duizenden winkels en bedrijven verwoest. Geen enkele toekomst in eigen land.

Afrikaanse bootvluchtelingen hoeven Afrika niet uit, ze worden in grote meerderheid niet vervolgd. Ze hebben een heel continent tot hun beschikking. Ze zijn bijna allemaal enkel op zoek naar banen en een beter inkomen. Ze zijn niet wanhopig. Ze hebben 99% kans om een boottocht te overleven, hoger dan de kans voor een 50-plusser bij ons om geen darmkanker te krijgen. Ze nemen het risico vanwege verkeerde voorstellingen van Europa.

Ze vluchten uit landen met corrupte regeringen, die het Westen niet aan wil pakken. Er gaat elk jaar heel veel ontwikkelingsgeld naar Afrika, maar nog meer kapitaal stroomt er tegelijkertijd uit naar Zwitserse en andere buitenlandse bankrekeningen. Europa bemoeilijkt de invoer van Afrikaanse producten door te hoge handelstarieven. Multinationals willen hier niet met Afrikaanse artikelen hoeven te concurreren, maar willen de goedkope Afrikaanse arbeidskrachten wel hebben.

De bovenste foto is deerniswekkend, de onderste niet. De Joden hadden onze hulp moeten krijgen: ze waren allemaal in gevaar en slachtoffer van vervolging. Afrika moet zijn eigen onderdanen perspectief gaan bieden en daarbij ondersteund worden. Er wonen in dat werelddeel meer dan twee keer zo veel mensen als in Europa. Waarom zouden die naar ons continent moeten verhuizen?

Zeven redenen om GeenPeil te stemmen

Of de PVV 40 of 41 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of de VVD 25 of 26 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of het CDA 17 of 18 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of GroenLinks 15 of 16 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of D66 14 of 15 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of 50Plus 11 of 12 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of de PvdA 10 of 11 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of GeenPeil 0 of 1 zetel krijgt, maakt heel veel uit:

To be or not to be.

 

Help de democratie de Kamer in.

Doe het gewoon.

Tot de orde geroepen door de Partijleiding

'Zeg eh, dat blog van jou, dat ziet er niet uit, hè? Zou je daar niet eens wat aan doen?'

Nou ben ik niet gauw geïntimideerd, maar hier schrok ik toch wel even van: o jee, en ik vond dat hemelse blauw nog wel zo goed staan. 'Stewardessenkleur,' zouden ze zeggen bij de Volkskrant (om de First Lady vervolgens met 'ordinaire stoeipoes' zo vrouwonvriendelijk te schofferen dat Donald J. Trump policor gevierendeeld zou zijn op een wijze waar IS zich voor geschaamd zou hebben, had hij zich aan dezelfde respectloosheid schuldig gemaakt). Deskundigen noemen het baby blue: onschuldiger krijg je het niet.

Maar ik kwam er niet mee weg. De Partij stuurt dan zo'n Big Brother-achtig bericht dat niet ondertekend is. Kan van iedereen zijn. Je weet niet wie je vrienden zijn in het partijapparaat en voor wie je moet uitkijken. Behoedzaam manoeuvreren is het devies.

Ik voelde mijn hersens meteen in denial-mode schieten. Een oer-overlevingsstrategie is dat, when under pressure: 'I did not have sexual relations with that woman'. Dat werk. Met je vingers in de koektrommel zitten en je er dan toch nog uit proberen te lullen: 'Blogger heeft dit zo bedacht!' Op een ander schaakbord lig ik met de dochter van Google overhoop over een account waar ik na tien jaar neglect niet meer bij kan, dus iets zei mij dat ik op mijn tellen moest passen. Zou Big Brother daar weet van hebben? En zouden ze daar iets van vinden? Je haalt op zo'n moment de gekste dingen in je hoofd.

Die Partei hat immer recht, moest ik na een tijdje toegeven: de sidebar is wel een rommeltje. Dus ik als de sodemieter op zoek naar een alternatief. Wordpress, is dat wat? Niemand heeft het adres nog geclaimd; wonderlijk, want we hebben al drieduizend leden. Zeker allemaal druk bezig met het verzamelen van ondersteuningsverklaringen. Dat is ook zoiets: heb ik niet gedaan! Zouden ze daarom op me zitten te vitten?

Zelfs een 50Plus'er staat voor dag en dauw in de kou de voorruit van zijn instapmodel te krabben (tip: neem een plantensproeier, vul hem met heet water, en je spuit zo je ruiten ijsvrij, zeggen ze in de Consumentengids; dat is het voordeel als je een Partij begint: je haalt meteen een hoop kennis in huis; over spuiten gesproken: klassiek nummer van Van Kooten & De Bie). Ebru gaat er ook voor, lees ik, en ik druk mijn snor...

Maar wacht even: er wonen godbetert achthonderdvijftigduizend mensen in Mokum, ze gaan me toch niet vertellen op het Partijbureau dat ze daar na een wéék nóg geen dertig krabbels bij elkaar geritseld hebben? Nerveus kijk ik naar het kaartje op de Partijsite, waarop kieskring negen maar niet geel wil worden, laat staan groen. Hoe vaak ik ook op refresh druk.

Mijn geweten speelt op: als GeenPeil straks niet in de Kamer komt, is het mijn schuld (moet mijn gereformeerde jeugd zijn). Ik grijp een strohalm: mijn paspoort is verlopen! Zou ik eerst moeten vernieuwen voordat ik kan ondersteunen. Is geen tijd meer voor. Democratie blijkt een race tegen de klok te zijn. Spoedprocedure? Dan kan het wel. Maar dat kost zevenenveertig euro extra! Dat zal de Partij toch niet van mij vragen? Kan ik het beter rechtstreeks in de Partijkas storten.

Haarlem is groen! Dat is vlakbij. Veel Haarlemmers hebben kennissen in Amsterdam, dus die moeten ze maar even bellen: 'Gaan jullie ook nog stempelen?' Daar heb ik me mooi uit gered. Nou dat blog nog: van de week even uitvogelen hoe ik de pagina's overzet naar de concurrent en de boel toonbaar online krijg. En er dan maar het beste van hopen.

Beatrice de Graaf en de volksvertegenwoordiging

De welbespraakte professor De Graaf heeft er patent op om in een gloedvol betoog een paar discutabele opmerkingen rond te strooien die een weerwoord behoeven. Het is raadselachtig waar die slordigheid vandaan komt.

Het voorafgaande

Zo beweerde ze eens in een elitair-links tv-programma dat de meeste Duitsers kerkgangers zijn, terwijl in werkelijkheid slechts een kleine minderheid van de bevolking op zondag een eredienst bijwoont.

Ook meende ze dat de verkoop van softdrugs in Molenbeek een medeoorzaak is van moslimextremisme. Nou heeft de partij van De Graaf een bloedhekel aan coffeeshops, dus ik begrijp de rol van zondebok wel, maar hun bijdrage aan jihadistische geweldsdelicten zou eerst toch eens dubbelblind onderzocht moeten worden, voordat een wetenschapper zo'n boude bewering de kabel opslingert. Daarnaast zijn er een paar (voor de hand liggende) oorzaken van terreur te bedenken, die de revue niet passeerden, maar wél reëel zijn.

Column

In de NRC deed De Graaf een duit in het zakje van het populismedebat, met de provocerende kop erboven dat het volk elites hard nodig heeft. En weer struikelt de lezer over de onjuistheden. Een paar tegenwerpingen:

- De Tweede Kamer was niet tegen antidemocratische partijen in de jaren 30: in 1937 werden vier NSB'ers Kamerlid, toen Hitler nota bene al vier jaar aan de macht en het concentratiekamp Dachau even zo lang in vol bedrijf was. Nou verliep de nieuwsgaring voor de oorlog een stuk trager dan nu, maar de vervolging van politieke tegenstanders in Duitsland was inmiddels wel bekend bij onze overheid en dat was geen reden de geestverwanten van de Führer de toegang tot het parlement te ontzeggen. Tegen Joodse vluchtelingen werd een stuk hardvochtiger opgetreden.

- De NSB is sinds 1945 wel verboden, en in de jaren 90 gebeurde hetzelfde met CP'86, dus de bewering dat partijen niet verboden kunnen worden in Nederland, is evenmin juist.

- Uiteraard was 'gemopper over een kloof met de burger' niet aan de orde, voor de oorlog. Nederland kende in de jaren 30 nog een zuilenmaatschappij: katholieken, protestanten, socialisten, en liberalen hadden elk hun eigen zuil, en daar sloot de partijendemocratie perfect op aan. Aan die voorwaarde voor een volksvertegenwoordiging wordt tegenwoordig niet meer voldaan. Met als gevolg dat we nu met een politiek stelsel zitten opgescheept dat door velen niet meer als democratisch wordt ervaren. Daarvoor is de discrepantie tussen maatschappelijke meerderheidsopvattingen en gevoerd beleid te groot geworden.

- Dat democratie volksvertegenwoordiging vereist, is een overtuiging die op zijn laatste benen loopt. Het zou mij niet verbazen als de Tweede Kamer deze eeuw afgeschaft werd, om te worden vervangen door een staatsorgaan waar iedere kiezer lid van kan worden, met de bevoegdheid om over elke overheidsbeslissing zijn stem uit te brengen, indien hij daar behoefte aan heeft. Het debat zal dan verplaatst worden van de achterkamertjes op het Binnenhof naar de openbaarheid van een online discussieplatform.

Technologie

Een belangrijk verschil tussen nu en de jaren 30 (en 1966, toen ook een democratiseringspoging ondernomen werd) is namelijk dat de technologische ontwikkeling in de tussentijd niet stil heeft gestaan. De fysieke noodzaak voor het vertegenwoordigen van kiezers is niet meer aanwezig: technisch kan de kiezer nu telkens zelf beleidskeuzes maken en hoeft hij zijn macht niet langer tandenknarsend af te staan, na een hokje rood gekleurd te hebben, omdat hij zich nergens meer mee mag bemoeien.

Honderdduizend willekeurige burgers beschikken over aanzienlijk meer kennis en ervaring dan de 225 Kamerleden, waarvan Beatrice de Graaf er een hoopte te worden. Verwacht mag worden dat het afschaffen van de functie van volksvertegenwoordiger de kwaliteit van het overheidsbeleid en het draagvlak daarvoor, aanzienlijk zal verbeteren.

Waarom linkse en rechtse partijen achterhaald zijn

De partij VoorNederland en de Partij van de Arbeid proberen de politieke strijd van gisteren weer op de agenda te krijgen. Dat zal niet lukken, omdat Nederland veranderd is.

Links of rechts

Hoe je ook over Wilders denkt, hij heeft één ding goed begrepen: de kiezer denkt niet meer in termen van links en rechts. Dezelfde kiezer die in overwegende mate conservatief is als het om immigratie gaat, houdt vast aan een progressieve kijk op sociale voorzieningen en ouderenzorg.

We zien het politieke centrum in Nederland instorten (de meeste ontevreden kiezers komen bij de vier middenpartijen vandaan) omdat die hun voormalige achterban een cocktail aan beleid voorschotelen waar niemand tevreden mee is.

De corebusiness van de PvdA was het zorgdragen voor een solide sociale zekerheid. Haar kiezers vertrekken massaal omdat hun partij deze linkse lijn losgelaten heeft. De twee sociaaldemocraten op SZW hebben het tij niet kunnen keren. Bijstandsgerechtigden worden door de PvdA als paria's behandeld, de participatiewet lost de werkloosheid onder mensen met een beperking niet op.

De VVD gold lange tijd als baken voor hen die verlangen naar een opvoering van de strijd tegen criminaliteit. Beide liberale bewindslieden op V&J hebben er met de pet naar gegooid, wat dat betreft. De VVD heeft politie en defensie beschadigd met onverantwoorde bezuinigingen, de massa-immigratie is niet teruggedrongen.

Beide groepen wegvluchtende kiezers zijn niet veranderd van links in rechts, of andersom. Hun probleem is dat de afstand tussen politiek en burgers onoverbrugbaar is geworden: 'mijn partij voert de kern van haar eigen programma niet eens meer uit'. De uitvlucht van de regeringspartijen dat er 'compromissen moeten worden gesloten' gaat daarbij niet op: partijen die hun eigen principes laten varen, hebben zich niet zo zeer constructief opgesteld, als wel de band met hun kiezers doorgesneden.

Directe democratie

En nu komt het interessante: veel linkse kiezers staan niet afwijzend tegenover het streven naar grenzen aan immigratie. Evenzo vindt menig VVD'er niet dat jonggehandicapten van hun inkomen beroofd hoeven te worden, zoals Rutte II verordend heeft.

Politieke partijen hebben de verkeerde compromissen gesloten: ze hadden elkaars corebusiness moeten respecteren, en water bij de wijn moeten doen op de terreinen die voor hen niet zwaarwegend zijn (en voor hun coalitiepartner juist wel). Daarvoor bestaan meerderheden in het electoraat, maar die komen niet tot uitdrukking in het politieke proces.

De grote afstand tussen partijen en hun kiezers dreigt Nederland straks onbestuurbaar te maken, doordat de burger de greep op zijn volksvertegenwoordigers is kwijtgeraakt. De oplossing hiervoor is logisch en ligt voor de hand: het beleid moet in Nederland niet meer gestuurd worden door partijagenda's maar door groepen van zich telkens opnieuw organiserende kiezers. De weg uit de status quo is geen links arbeidsmarktakkoord (Asscher) of een rechts stembusakkoord (Roos), maar een forse toename van de rechtstreekse invloed van kiezers op wet- en regelgeving. Daar probeert GeenPeil een poging toe te doen.

Als het initiatief slaagt, zal het resultaat daarvan zijn dat overheidsbeleid steeds meer een afspiegeling zal worden van de opvatting van de meerderheid van de burgers; de enige effectieve manier om de ontevredenheid in het land te kanaliseren en zich op te laten lossen. Nederland moet niet naar links of naar rechts, maar naar veel meer democratie.

Internationaal recht

De gemeenteraad van Amsterdam heeft vergaderd over een voorstel van het college van B en W om de bouw van woningen door Joden in Buitenveldert te verbieden.

Deze opmerkelijke stap van de betrokken wethouder deed politici van een paar fracties de wenkbrauwen fronsen. 'Zoals bekend is er een groot woningtekort in de hoofdstad en alle beetjes helpen om die te bestrijden,' meende een lokale makelaar die sinds kort raadslid was.

Het college bracht daartegenin dat Joden volgens internationaal recht nou eenmaal niet overal mogen wonen, en Amsterdam wil, na advies te hebben ingewonnen bij een Nijmeegse jurist, bovenal de rechtsorde in ere houden.

'Het recht is een groot goed,' aldus de sociaaldemocratische burgemeester, 'daar moeten we zuinig op zijn. Het is niet verstandig om er omwille van een kleine groep mensen afbreuk aan te doen. Joden verminderen met hun bouwactiviteit de leefbaarheid van de wijk en daar zitten bijvoorbeeld de migranten, die de gemeente onderdak wil verlenen, niet op te wachten.'

Om bovendien de kansen van starters op de woningmarkt in Zuid te vergroten, wil het gemeentebestuur er bij Joden die al in Buitenveldert wonen, op aandringen elders binnen de gemeente woonruimte te zoeken. 'Mocht dat niet voldoende resultaat opleveren, dan is het misschien een idee een apart reinigingstarief in te voeren voor Joden die te veel woningen bezet houden,' suggereerde een gemeenteraadslid van de Milieupartij. Een fractiegenoot opperde de invoering van een verplichting voor Joden in Buitenveldert om een groene sticker op hun fiets te plakken, waaruit blijkt waar ze wonen. Voor Joodse winkeliers zou volgens hem bovendien een verbod moeten gelden om producten te leveren aan klanten van buiten de wijk.

Het commentaar van een columnist dat Joden zo wel erg gediscrimineerd werden, wees de burgemeester verontwaardigd van de hand: 'Na constructief overleg met het Joodse overlegorgaan Gans Anders, is besloten het bouwverbod en de nadere regelgeving alleen te laten gelden voor het meest zuidelijke deel van de stad. Zo zal er voorlopig geen sprake zijn van een bouwstop voor Joden in de meeste andere wijken.'

Op een buurtbijeenkomst vroeg een marktkoopman of negers nog wel mochten bouwen. 'Voor Afrikaanse Nederlanders blijft alles zoals het was,' antwoordde de burgemeester. 'Hetzelfde geldt voor Lgbt'ers. Het verbod geldt alleen voor Joden.' Een schrandere middelbare scholier wilde weten of kernwapens ook verboden zijn volgens internationaal recht. Dat was niet het geval, meende de burgemeester. Waarop de jongen vroeg waarom kernbommen wel gebouwd mochten worden en huizen niet. Geïrriteerd gaf de burgemeester het woord aan een andere bewoner. Die deed een oproep om Joden uit de hele stad te verwijderen. Dat vond de burgemeester weliswaar te ver gaan, maar hij onthield zich van commentaar, ten einde deze verontruste burger niet voor het hoofd te stoten. Een oud vrouwtje dat de holocaust overleefd had, vertelde dat ze het bouwverbod racistisch vond. 'Dat kan niet,' wierp de burgemeester tegen, 'een beslissing van rechters kan niet racistisch zijn.' Hij bedankte de aanwezigen daarop voor hun belangstelling en sloot de vergadering.

'Wij zijn blij met de soepele opstelling van B en W in de rest van de stad,' deelde een woordvoerder van de alternatieve Joodse vereniging buiten aan journalisten mee. 'Wij erkennen dat sommige Joden in Buitenveldert wel eens voor overlast hebben gezorgd. Wij prijzen ons gelukkig dat de gevolgen van deze betreurenswaardige incidenten beperkt blijven.'

Om hun dankbaarheid te onderstrepen, lieten de leden later dat jaar aan de rand van de wijk een in somberrode baksteen uitgevoerd kunstwerk plaatsen, gesierd met het sympathieke opschrift: 'Als eerbetoon voor onze tolerante stad.'

________________________________________________________________________________________

Disclaimer: this story is highly fictional and should not be confused with a struggle over any patch of land in the Middle East, or for that matter in any other part of the civilised world. 

De media

Het leven was makkelijk vroeger: je hoefde maar naar het Journaal te kijken, Nova een beetje bij te houden, je krantje te lezen, en je was vrij goed op de hoogte van wat er gebeurde in de wereld.

Not anymore.

Jonge mensen weten dat niet, maar twintig, dertig jaar geleden hadden we heel betrouwbare nieuwsmedia in Nederland.

Er waren zogenaamde kwaliteitskranten, zoals Volkskrant en NRC, waarvan de journalisten zo goed mogelijk probeerden de waarheid te vertellen. Die kranten bestaan in naam nog steeds, maar hebben een heel andere functie gekregen: het opvoeden van de lezers tot politiek correcte burgers. Dat vereist veel gedraai en gelieg, want de werkelijkheid is veel te genuanceerd om zo maar door te kunnen geven.

En als je naar de actualiteitenrubriek van Maartje van Weegen keek, werd je accuraat geïnformeerd over de achtergronden van gebeurtenissen. Of Maartje slimmer was dan Mariëlle Tweebeeke nu, weet ik niet, maar haar vragen waren wel veel kritischer. En nog belangrijker: haar redactie nodigde betere gasten uit. Als je een interview bekeken had, wist je meer dan ervoor. En van de deskundigen kon je van tevoren niet weten wat ze gingen zeggen. Dat kunnen we ons haast niet meer voorstellen, doordat de commentatoren nu geselecteerd worden op basis van hun politieke voorkeur.

Kranten en nieuwsprogramma's zijn nu politieke organen; allemaal links, maar heel anders links dan vroeger. De sociaaldemocratie zag het indertijd vooral als haar taak de materiële nood van arme mensen te lenigen. Er werd gestreden voor hun loon en uitkering, verbetering van de woonomstandigheden, en betaalbare zorg.

Het huidige links geeft daar niet meer om. Men kijkt eigenlijk neer op arme mensen, beschouwt ze als onderklasse waarvoor men geen gevoelens van solidariteit meer kan opbrengen. Omdat ze vaak laagopgeleid zijn, versterken ze bij het huidige links juist gevoelens van superioriteit.

Men kiest er daarom voor om gewone mensen uit te leggen welke mening ze moeten hebben. Daartoe worden een aantal standpunten eindeloos herhaald, zodat de wereld op het naïeve publiek een overzichtelijke indruk maakt. De Noord-Koreaanse televisie heeft een stimulerende invloed gehad op deze ontwikkeling.

Zo wordt de nieuwsconsument ervan doordrongen dat er te weinig immigranten zijn, er te veel racisme is, de Partij van de Arbeid goed is, alles wat Trump zou kunnen doen, slecht is, Israel gemeen is, Rusland gevaarlijk is, en Barack Obama Jezus is.

Dat scheelt de redacties een hoop werk: ze hoeven niet aldoor meer uit te zoeken welke nieuwe feiten er belicht moeten worden, laat staan hoe ze te duiden zijn: de conclusies staan al vast. Als er nepnieuws is, moet daar smakelijk over bericht worden, als dat politiek zo uitkomt.

Voor oorlogssituaties zijn er twee scenario's opgesteld: eentje voor als de journalisten opstandelingen steunen, en eentje voor het geval ze de kant van de regering kiezen.

In het eerste geval krijgen kijkers aan de lopende band kinderen te zien die in ellendige omstandigheden verkeren, worden er telkens ziekenhuizen gebombardeerd, dreigen burgers massaal het loodje te leggen, zien we geen soldaten, zijn er geen verslaggevers ter plaatse (die daarvoor de smoes gebruiken dat ze geen verzekering kunnen krijgen) en houdt Obama de zaak nauwlettend in de gaten, maar doet hij verder niks.

Het tweede scenario werkt heel anders: alle nieuwsprogramma's sturen verslaggevers naar het front, soldaten komen uitgebreid aan het woord, alle kinderen zien er ongeschonden uit, en de regering zet geen vliegtuigen in, laat staan dat er gebombardeerd wordt. De enige constante is dat Obama zich ook nu nauwgezet op de hoogte laat houden, en opnieuw niks doet.

In beide gevallen valt een regeringsleger een stad aan die door opstandelingen bezet is, maar de media slagen erin twee volkomen verschillende wedstrijdverslagen te produceren, al naar gelang het draaiboek een smerige oorlog voorschrijft dan wel een schone.

Dit alles begon het publiek, dat een stuk slimmer was dan het journaille zich realiseerde, behoorlijk de keel uit te komen. De veranderingsdrang die daar het gevolg van was, zou uiteindelijk leiden tot een democratische storm, die de regeringspartijen en hun meelopers de grootste verkiezingsnederlaag uit hun bestaan zou bezorgen.