'Zeg eh, dat blog van jou, dat ziet er niet uit, hè? Zou je daar niet eens wat aan doen?'
Nou
ben ik niet gauw geïntimideerd, maar hier schrok ik toch wel even van: o
jee, en ik vond dat hemelse blauw nog wel zo goed staan.
'Stewardessenkleur,' zouden ze zeggen bij de Volkskrant (om
de First Lady vervolgens met 'ordinaire stoeipoes' zo
vrouwonvriendelijk te schofferen dat Donald J. Trump policor
gevierendeeld zou zijn op een wijze waar IS zich voor geschaamd zou
hebben, had hij zich aan dezelfde respectloosheid schuldig gemaakt). Deskundigen noemen het baby blue: onschuldiger krijg je het niet.
Maar
ik kwam er niet mee weg. De Partij stuurt dan zo'n Big Brother-achtig
bericht dat niet ondertekend is. Kan van iedereen zijn. Je weet niet wie
je vrienden zijn in het partijapparaat en voor wie je moet uitkijken.
Behoedzaam manoeuvreren is het devies.
Ik voelde mijn hersens
meteen in denial-mode schieten. Een oer-overlevingsstrategie is dat,
when under pressure: 'I did not have sexual relations with that woman'.
Dat werk. Met je vingers in de koektrommel zitten en je er dan toch nog
uit proberen te lullen: 'Blogger heeft dit zo bedacht!' Op een ander
schaakbord lig ik met de dochter van Google overhoop over een account waar ik na tien jaar
neglect niet meer bij kan, dus iets zei mij dat ik op mijn tellen moest
passen. Zou Big Brother daar weet van hebben? En zouden ze daar iets
van vinden? Je haalt op zo'n moment de gekste dingen in je hoofd.
Die Partei hat immer recht,
moest ik na een tijdje toegeven: de sidebar is wel een rommeltje.
Dus ik als de sodemieter op zoek naar een alternatief. Wordpress, is dat
wat? Niemand heeft het adres nog geclaimd; wonderlijk, want we hebben
al drieduizend leden. Zeker allemaal druk bezig met het verzamelen van
ondersteuningsverklaringen. Dat is ook zoiets: heb ik niet gedaan!
Zouden ze daarom op me zitten te vitten?
Zelfs een 50Plus'er staat voor dag
en dauw in de kou de voorruit van zijn instapmodel te krabben (tip:
neem een plantensproeier, vul hem met heet water, en je spuit zo je
ruiten ijsvrij, zeggen ze in de Consumentengids; dat is het voordeel als je een Partij begint: je haalt meteen een hoop kennis in huis;
over spuiten gesproken: klassiek nummer van Van Kooten & De Bie). Ebru gaat er ook voor, lees ik, en ik druk mijn snor...
Maar wacht even: er wonen godbetert achthonderdvijftigduizend mensen in Mokum, ze gaan me toch niet vertellen op het Partijbureau dat
ze daar na een wéék nóg geen dertig krabbels bij elkaar geritseld
hebben? Nerveus kijk ik naar het kaartje op de Partijsite, waarop
kieskring negen maar niet geel wil worden, laat staan groen. Hoe vaak ik
ook op refresh
druk.
Mijn geweten speelt op: als GeenPeil straks niet in de Kamer
komt, is het mijn schuld (moet mijn gereformeerde jeugd zijn). Ik grijp
een strohalm: mijn paspoort is verlopen! Zou ik eerst moeten vernieuwen
voordat ik kan ondersteunen. Is geen tijd meer voor. Democratie blijkt
een race tegen de klok te zijn. Spoedprocedure? Dan kan het wel. Maar
dat kost zevenenveertig euro extra! Dat zal de Partij toch niet van mij vragen? Kan ik het beter rechtstreeks in de Partijkas storten.
Haarlem
is groen! Dat is vlakbij. Veel Haarlemmers hebben kennissen in
Amsterdam, dus die moeten ze maar even bellen: 'Gaan jullie ook nog
stempelen?' Daar heb ik me mooi uit gered. Nou dat blog nog: van de week
even uitvogelen hoe ik de pagina's overzet naar de concurrent en de boel toonbaar online
krijg. En er dan maar het beste van hopen.
