Bio-industrie

Mag je Joden met varkens vergelijken? Professor Roos Vonk deed dat volgens sommigen in de NRC en werd daarvoor door haar universiteit op de vingers getikt.

Ik geloof eigenlijk niet echt dat ze die vergelijking wilde maken, ze was er enkel op uit het gruwelijke lot van sommige bio-dieren van een rake naam te voorzien. De discussie over haar artikel verloor dat een beetje uit het oog.

Ik vind dat haar bezwaar tegen de bio-industrie om een andere reden niet voldoende hout snijdt. Slaven en Joden waren onafhankelijke mensen die vervolgens misbruikt werden. De relatie van de mens met het dier is een totaal andere.

Wij zijn god

Het leven dat wij in het abattoir nemen, hebben we eerst zelf gegeven. Onze afspraak met dieren luidt: wij zorgen ervoor dat jullie geboren worden en een tijdje mogen leven en in ruil daarvoor mogen we jullie opeten. Hen niet doden zou grote problemen veroorzaken: waar laat je zo gauw een miljoen dieren per dag.

Onmenselijke toestanden willen beëindigen betekent dus dat de meeste varkens en kippen niet meer geboren gaan worden. Zouden dieren dat een goeie deal vinden? Waarom zou je niet geboren willen worden om daarmee te voorkomen dat je gedood wordt? Mensen gaan ook dood en zijn meestal blij dat ze geboren zijn.

Dieren hebben de pech dat ze niet kunnen praten, wij moeten het denken voor hen doen omdat ze ons hun gedachten op dit punt niet kunnen meedelen, zo ze die al zouden kunnen hebben.

Scharrelen

Belangrijker lijkt mij de kwaliteit van leven. En de samenleving is het erover eens dat dieren in gevangenschap fatsoenlijk gehouden en verzorgd moeten worden. Wat fatsoenlijk is moet wetenschappelijk (en dus niet sentimenteel) genuanceerd vastgesteld kunnen worden, om tot een verantwoorde vaststelling van het welbevinden van het dier te kunnen komen, onafhankelijk van menselijke projecties.

Natuur

Het andere uiterste is een leven zonder vlees. Hoe je daar ook over denkt, natuurlijk is het niet. Mensen en dieren eten elkaar al honderdduizenden jaren op. Het feit dat dat gruwelijk kan zijn maakt het an sich nog niet immoreel.

Zelf vind ik vlees eten juist alleen door de beugel kunnen omdat de productie grootschalig en anoniem is. Zodra het een individueel dier betreft haak ik af. Niet vanwege moralisme maar om mijn eigen welbevinden. Dat mensen met plezier een varken kunnen opeten dat ze persoonlijk gekend en mogelijk zelfs verzorgd hebben, daar staat mijn verstand dan wel weer bij stil. Ik zou geen hap door de keel kunnen krijgen.

Runway

Tientallen Nederlanders zagen duizenden Amerikaanse en Canadese toeristen vertrekken van Sint-Maarten, maar zijzelf moesten onverrichter zake terugkeren naar wat er nog over was van hun hotel. Een dag later stuurt Defensie twee Hercules-transporttoestellen waarmee ze alsnog opgehaald worden.

Tot zover niks aan de hand. Dan komt teletekst met de alarmerende woorden: 'Het is de bedoeling dat aan het begin van de avond iedereen veilig op Curaçao is.' De bedoeling? Veilig? Hoezo, wordt er een probleem verwacht dan? Wat zou er mis kunnen gaan?

Ik haal me van alles in het hoofd.

Twee concurrerende drugsbendes op het koninkrijkseiland bevochten elkaar al een paar jaar op leven en dood, waarbij aan beide zijden meerdere gangsters om het leven waren gekomen. Een van de twee criminele organisaties had een concurrentievoordeel weten te behalen door behalve drugs ook brandstof te gaan verhandelen. Louche aanvoerlijnen vanaf een raffinaderij op Curaçao stonden borg voor diesel en kerosine die, omdat het goedje aangelengd werd, een flinke winst op kon leveren.

De lage prijs en de nodige steekpenningen deden een medewerker van de luchthaven Princess Juliana een contract sluiten dat niet zonder gevolgen zou blijven. De directie kneep een oogje dicht en zo kon een van de opslagtanks gevuld worden met kerosine van onvoldoende viscositeit.

In het verleden waren er al eerder vliegtuigen bijgetankt met illegaal verkregen brandstof, maar dat had voor de moderne motoren van tegenwoordig geen problemen opgeleverd. De C-130 was een ander verhaal. Dit oude technische ontwerp stelde hogere eisen aan de kerosinekwaliteit, wat high-grade brandstof vereiste.

De Nederlandse toeristen klommen nietsvermoedend aan boord, opgelucht dat ze het rampeiland eindelijk de rug toe konden keren. Over anderhalf uur zouden ze op Curaçao over kunnen stappen op een passagierstoestel van de touroperator.

Een van de transportvliegtuigen kreeg na een kwartier al te kampen met storingen. Motor vier viel uit als gevolg van de inferieure kerosine. De overige tanks waren nog gevuld met eerder geleverde kwaliteitsbrandstof, waardoor het vliegtuig de bestemming toch nog kon bereiken.

De andere Hercules had minder geluk. Beide linker motoren vielen uit door problemen met de brandstofpompen, reden voor de gezagvoerder om terug te keren naar Sint-Maarten. Met de luchthaven in zicht viel ook een van de rechtermotoren nog uit als gevolg van de inferieure brandstof. Met vol gas probeerde de luchtmachtpiloot zijn kist in de lucht te houden, waarbij hij het verlies van hoogte nauwelijks kon afremmen. Vlak voor het strand dreigde het ongelukstoestel neer te storten op de golven in het verlengde van de landingsbaan. Door gunstige wind lukte het nog net het asfalt op tijd te bereiken.

Daar doemde echter meteen een nieuw probleem op. Van enige verkeersleiding was na de orkaan nog geen sprake op de luchthaven. Zo had men de baan niet tijdig vrijgemaakt voor de terugkeer van de C-130. Het mayday-signaal was door niemand ontvangen.

Wegens grote drukte op de luchthaven op het Franse deel van het eiland, had een Amerikaans privétoestel het vliegveld aan de Nederlandse kant gekozen om personeel van de door het noodweer zwaar beschadigde strandvilla van president Trump op te halen. De Beechcraft wilde net weer vertrekken, toen de Hercules binnenkwam op dezelfde baan.

Het Defensie-toestel beschikte niet over voldoende vermogen om nog een doorstart te kunnen maken. Een frontale botsing met het Amerikaanse vliegtuigje was niet meer te vermijden. De rampweek die aanvankelijk nauwelijks menselijke slachtoffers had geëist, kende zo een nog triester einde en een persoonlijk drama voor velen.

Kom aan de taal en je komt aan de vrijheid

De term oude boze witte man wordt gebruikt om te verhullen dat het probleem hem vooral zit in de boze jonge zwarte en blanke man en vrouw. Nederland was veertig jaar geleden een harmonieus land. Er waren geen mensen erg boos op elkaar. Zelfs de krakersrellen van de jaren 80 waren nog ludiek vergeleken met de haat die nu rondwaart in ons mooie land.

Racisme en discriminatie in het woordgebruik waren al aan de orde van de dag (en zijn van alle eeuwen), alleen we noemden het niet zo en er werd smakelijk om gelachen, zoals een columnist terecht in herinnering brengt. We vonden het onschuldig. We beschouwden het als humor. Het theaterpubliek maakte een onderscheid tussen woorden en daden en vroeg zich af wat iemand echt bedoelde. Schijn en werkelijkheid werden scherp van elkaar gescheiden. En er waren nog geen lange tenen.

Neerlands Hoop

Als De Jonge negers (dixit De Jonge) beledigde, dan ging de zaal er niet voetstoots vanuit dat hij een onverbeterlijke aanhanger was van het Zuid-Afrikaanse Apartheidsregime. Onwelgevallige teksten leidden niet tot karaktermoord, laat staan dat iemands woorden volstonden om hem voor fascist uit te schelden. Daar was eerst een flinke stapel lijken voor nodig.

Als je kop boven het maaiveld uitsteekt, wordt hij eraf gehakt, wil een oude Nederlandse traditie. Cabaret is hier bijkans uitgevonden. Met alles wat maar een beetje afwijkt wordt de draak gestoken. Dat houdt mensen op hun plaats en voorkomt dat ze kapsones krijgen. Als een politicus niet op de hak genomen werd door Wim Kan, was hij beledigd, want dan telde hij niet helemaal mee.

Policor

Sindsdien zijn we honderdtachtig graden gedraaid. Nederland is gaandeweg overspoeld met lange tenen. Als er een woord is dat de huidige staat van het land typeert, is het wel 'overgevoelig'. Het ene taboe na het andere wordt daarom ingevoerd door de politiek correcten die boven ons gesteld zijn (Jinek, DWDD, Pauw, Journaal, Nieuwsuur).

De kinderlijke boosheid in den lande gaat niet meer over werkelijkheid, over wat er gebeurt (er gebeurt bijna niks), hij gaat alleen maar over woorden. Taal zelf ligt onder vuur. Woorden worden als gevaarlijk beschouwd. Er is een hele zwarte lijst aan het ontstaan met wat je allemaal niet mag zeggen. Als je het wel zegt ben je slecht. Er worden rechtszaken gevoerd over woorden.

Psychoanalyse

Het onverdraagzame moralisme viert hoogtij. Dat is niet iets om trots op te zijn en geen teken van de voortschrijding van onze beschaving maar van ontsporing van de samenleving door overserieusheid. Het strenge Freudiaanse Über-ich heeft de macht gegrepen tussen de oren van de heethoofden en dient ingetoomd te worden om niet te ontsporen in fanatiek autoritarisme.

Humor is spelen met woorden, overtuigingen worden vormgegeven met woorden. Woorden zwart maken is erger dan gezichten zwart schminken. Taal is de essentie van vrijheid. En die moet verdedigd worden tegen onvolwassen boze mensen. En ook dat al eeuwen lang.

Geld verdienen met boeken

Jaap van Duijn schrijft leuke columns in DFT, maar aan zijn verhaal over boeken moet nog wat toegevoegd worden.

Hij benadrukt terecht de verrijking die boeken voor lezers op kunnen leveren. En schetst welk enorme aantallen er al in omloop zijn. De informatie die ontbreekt is dat het aantal manuscripten daarvan nog eens een veelvoud bedraagt en dat het financiële plaatje anders is dan je zou denken.

Selectie

De uitgevers worden bedolven onder de inzendingen. Er zijn heel veel mensen aan het schrijven in Nederland. Al die teksten belanden op een grote stapel - de beruchte slush pile - en worden vervolgens aan een meedogenloze selectieprocedure onderworpen. De schrijver mag al blij zijn als een medewerker van de uitgeverij in de gauwigheid even drie bladzijden leest van de twee jaar noeste arbeid die er al gauw gaat zitten in een roman: de eerste, de laatste en eentje ergens in het midden.

Van Duijn schetst hoeveel boeken er wel niet verkocht worden waarbij maar een enkele een kassucces oplevert. Maar nog eens vijftig keer zoveel verschijnt niet eens in drukvorm. Het is niet denkbeeldig dat de summiere beoordeling van al die manuscripten tot gevolg heeft dat de beste boeken in Nederland de recensenten en de lezers nooit bereiken omdat ze de eerste schifting - die dus niet veel meer dan een paar minuten heeft geduurd - niet hebben overleefd. Veel kwaliteit gaat onnodig verloren door deze moderne boekverbranding.

De centen

Dan het economische verhaal. We kennen In Nederland de idiote vaste boekenprijs. Die zorgt ervoor dat boeken onnodig duur zijn. Daardoor verdient de handel eraan. Auteurs mogen meestal blij zijn als zij twee-drie euro overhouden aan een boek dat voor twintig euro in de winkel ligt. De rest is voor de uitgever en de boekhandel.

Je kunt dus beter zeggen dat je geen boeken hoeft te schríjven om er rijk mee te worden, de winkel krijgt zijn marge altijd wel binnen. Dat het toch slecht gaat met de boekhandel (er sluiten er steeds meer) komt door de online concurrentie. En die verdient heel veel aan boeken. De machtspositie van bol.com is zo groot, dat zij uitzonderlijke voorwaarden kunnen bedingen. Aan een boek dat door hen voor een redelijk prijs wordt verkocht en per exemplaar vele euro's winst oplevert, houdt de schrijver van die tekst slechts een paar dubbeltjes over.

Het kan beter

Het is dus niet de boekhandel waarmee we medelijden hoeven hebben, en zeker de online verkopers niet. Uitgever en boekhandel slagen er niet in schrijvers en lezers efficiënt en voordelig bij elkaar te brengen. En dat zijn toch de twee groepen wier belangen er het meest toe zouden moeten doen als het om geestelijk voedsel gaat. De lezers betalen veel te veel en ze krijgen veel minder boeken tot hun beschikking dan technisch mogelijk is.

In de toekomst zal het aantal verkrijgbare boeken aanzienlijk toenemen - een op de twaalf titels wordt nu al in eigen beheer uitgegeven - en de beoordeling en selectie ten behoeve van de lezers zal daardoor veel inhoudelijker en zorgvuldiger kunnen plaatsvinden. Dat gaat dan wel ten koste van reguliere uitgevers en machtige verkopers.

Gemakzucht

Sportjournalist Vissers van de Volkskrant heeft een mooie cultuurbeschrijving gegeven: lamlendigheid overheerst in de voetballerij, gemakzucht heeft zich meester gemaakt van de mannelijke voetballers. Een verademing was het contrast hiermee dat de leuke, positieve, energieke, hardwerkende en creatieve dames op het EK voetbal lieten zien.

Goal!

Ik zou er nog twee punten aan toe willen voegen: de vrouwen juichen normaal na elk doelpunt dat ze scoren. Bij de mannen moet ik mijn gezicht meestal beschaamd afwenden als ik zo'n knul na een doelpuntje een vertoning zie opvoeren alsof hij het beste is wat de mensheid ooit heeft voortgebracht. Zulke dwaasheid en grootheidswaan moet gewoon verboden worden. Een coach dient daartegen op te treden. Na een doelpunt moet een voetballer enkel blijdschap uitstralen. Hij hoort een open en vriendelijk lachend gezicht te laten zien, dat een en al normaliteit en vreugde toont in plaats van zelfingenomenheid.

Cruyff, Keizer, Swart, Mühren , Koeman, Gullit, Rijkaard, Van Basten, alle grote spelers juichten altijd normaal vroeger. Het waren leuke jongens, zoals het vrouwenvoetbal nu leuke meiden laat zien. Een jaar of twintig geleden is de aanstellerij erin geslopen, en die moet er weer uitgehaald worden.

Volkslied

Tegelijkertijd begonnen sommige spelers van Oranje demonstratief hun mond te houden als het nationale volkslied gespeeld werd. Dat kan natuurlijk een keer gebeuren, als je de tekst vergeten bent, maar dan moet die bijgespijkerd worden. De KNVB moet eisen dat spelers van vertegenwoordigende elftallen het Wilhelmus meezingen. Dat is een kwestie van discipline. Ze mogen een hekel hebben aan dat eerbetoon voor de Vader des vaderlands, ze mogen het een kutlied vinden, en Nederland een kutland, even goeie vrienden, maar dan horen ze niet in het Nederlands elftal te spelen.

Tweede Kamer

Terug naar de gemakzucht. Het betoog van Vissers is moeiteloos toepasbaar op zowel het Binnenhof als het Mediapark in Hilversum. De niet-inspirerende grijze muizen die besturende politici tegenwoordig meestal zijn, krijgen niemand meer op de banken. Fout op fout wordt er gestapeld, met de gefrustreerde burger on the receiving end. In de zorgfinanciering gaat er onnodig veel mis, weinig patiënten hebben een goed overzicht van hoe het systeem werkt en bellen zich suf om aan antwoorden te komen.

Armoede onder burgers wordt niet effectief bestreden, in plaats daarvan worden mensen afgescheept met voedselbanken. Woningnood is zeventig jaar na de oorlog nog steeds niet opgelost, wachtlijsten voor sociale huurwoningen blijven groeien. De gemakzucht van Schengen zorgt ervoor dat er crimineel volk rondloopt dat we hier niet willen hebben. De Belastingdienst hangt van krakkemikkige computers aan elkaar en wordt desondanks nog verder overbelast. Veel instanties lijken geen zin te hebben om te presteren, bezieling - prachtige Van Gaalterm - is ver te zoeken.

Publieke omroep

Het ooit fascinerende medium televisie is saai en voorspelbaar geworden. De NPO is een en al middelmaat en produceert een eindeloze stroom niemendalletjes en ontvangt daar meer dan zevenhonderd miljoen euro subsidie per jaar voor. Het moet niet moeilijk zijn om dat budget te halveren en tegelijkertijd de kwaliteit te verhogen. Gemakzucht sloopt het kritische denken, de ambitie om een beter product te maken, ontbreekt.

Alternatieven

Veel reden om op al die genoemde terreinen verbetering van binnenuit te verwachten, is er niet. Damesvoetballers moeten ons daarom de falende heren doen vergeten. Nieuwe partijen zullen die in het centrum electoraal moeten bedreigen en de macht ontfutselen. PvdA-kiezers maakten in maart al duidelijk dat het einde oefening is voor politici die niet willen horen. Online tv-zenders moeten de publieke omroep weg kunnen vagen door wel de journalistieke kwaliteit te gaan leveren waar de NOS niet meer om maalt.

Donald Trump short speech draft

My fellow Americans, let me tell you what my view of America is.

I see two groups of people in this country, and they're not the groups you may be thinking of.

On the one hand there are extremists and on the other there are moderates.

The extremists can be left- or right-wing. I don't care what they are, I don't like them. I don't trust extremists and I never will. Extremists aren't interested in democracy, nor in the rule of law, which are the fundamentals of western society.

The moderates are both left- and right-wing too. I don't have a problem with that. I am grateful to the people who voted for me, and I respect those who supported my opponent. They are both groups of reasonable people, who can debate issues in a civilized way and at the end of it, we have a vote and determine who wins.

I want the moderate people to rule this country. Everybody who resorts to name calling, is hostile and aggressive. And they're out. Whether they are neo-Nazis or fascists or anarchists or Antifa, I don't care. They don't want to play by the rules of a decent country, they only make a lot of noise and create a lot of hate.

The same goes for the media: if you distort the truth, tell lies, prove not to be reliable, you're out too. The American people deserve honest reporting, they have the right to be informed accurately by newspapers and TV stations.

Journalists who have turned into political activists, damage the trust of the public, and will gradually be replaced by others, who do a better job of honestly informing the citizens of this country.

Let me assure you: this is the view shared by a large majority of the people in this country. This nation is fed up with extremism, we want the constructive forces to be in charge. That was our history and that will be our future.

Thank you very much and God bless America.

Kijken in de Ziel

Coen Verbraak excelleert weer met een interviewreeks. Zes weken lang worden we bijgepraat over de zieleroerselen binnen de krijgsmacht.

De mannelijke militairen lijken haast kopieën van elkaar. Dezelfde soort persoonlijkheid. Daar zijn ze ongetwijfeld op geselecteerd en getraind. Mannen die van aanpakken weten en weinig twijfel kennen. Doeners, geen denkers. De bedoeling van een soldaat is dat hij presteert. Een kritische blik wordt niet aangemoedigd.

Het vereist een buitengewoon betrouwbare politiek, die op die loyaliteit een beroep doet. Een militair heeft beroepshalve een tunnelvisie. De bedoeling van zijn functioneren is het klaren van een klus, waarbij hij niet te veel afgeleid moet worden door levensvragen die de negatieve kanten van oorlogvoeren al te zeer belichten.

Grenzen

Op 10 mei 1940 had iedereen wel terug willen schieten. Je rechtvaardigheidsgevoel komt in opstand. Het ligt al een stuk lastiger als je bommen op burgerdoelen gaat gooien. Honderdduizenden onschuldige vrouwen en kinderen zijn zo door de geallieerden om het leven gebracht. Dat valt moeilijk te rijmen met vrome bezweringen in onze cultuur over eerbied voor het leven.

Een normaal mens moet er niet tegen kunnen om met de beelden van de gevolgen van geweldshandelingen geconfronteerd te worden. Vroeg of laat gaat je ziel kapot. Oorlog is vreselijk en kan alleen gevoerd worden met het morele verstand op een laag pitje. Menige militair is na een traumatische diensttijd een leven lang geplaagd door nachtmerries over de gruwelen van het krijgsbedrijf. Zo is ook de politie grote bedragen kwijt aan de kosten van PTSS als gevolg van overbelasting van agenten.

Legitimiteit

Maar het kwaad is niet uit te roeien met liefde. En het lukt de mens altijd om een rechtvaardiging te bedenken voor geweld. Ook al is zo'n redenering zelden houdbaar voor iemand die waarheidslievend is.

Over de ethiek van geweld is het laatste woord nog niet gezegd. We moeten het zolang doen met de enige verwerping van pacifisme die standhoudt: het geweld van de tegenstander is nog erger dan dat van onze kant. En daarom kun je er maar beter voor zorgen dat je de mensen hebt waarmee je de vijand kunt verslaan.

De fatsoensrakkers

Politieke activisten binnen de overheid zijn bezig met een strijd tegen de cultuur van de samenleving door te ageren over niet bestaande problemen. Instrument is het problematiseren van zaken die geen probleem zijn. De laatste voorbeelden hiervan komen van de gemeente Amsterdam, de NS en de NOS.

- 'Dames en heren' was eeuwenlang niet aanstootgevend, nu bepaalt een handvol mensen dat het opeens kwetsend is.

- Het neutrale woord 'blank' was eeuwenlang geen probleem, opeens moet het weg, want racistisch.

- Zwarte Piet hoorde er eeuwenlang bij, opeens wordt er tegen hem te hoop gelopen door een klein groepje fanatiekelingen.

Zwart

Nadat de wereld het eeuwenlang over 'negers' had gehad (zelfs Dr. Martin Luther King jr. gebruikte nog het woord negro) diende het vervangen te worden door 'blacks', 'zwarten'. Vervolgens was 'zwarten' weer beledigend en diende gesproken te worden van 'zwarte mensen'. Nu is dat ook weer een taboe aan het worden in sommige kringen, waarin is besloten dat men van 'people of colour' dient te spreken.

Opvallend is trouwens dat 'African Americans' bij ons nog niet geleid heeft tot 'Afrikaanse Nederlanders'.

Het wordt nu helemaal mallotig als 'zwart' in de ban wordt gedaan en 'wit' juist wordt ingevoerd. Elke rationele logica is dan zoek. De aanduiding 'zwarte en witte mensen' kan dan dus niet meer, terwijl 'witte mensen' juist moet.

Woordenboek

'Wit' voor rasaanduiding is een onjuiste vertaling van het Engelse 'white'. De Engelse taal kent onze betekenis van blank niet, de Duitse (weiß) ook niet. De Franse (blanc), Spaanse (blanco), Italiaanse (bianco) en Portugese (branco) wel.

Als de Amerikanen en Britten Frans hadden gesproken, zou 'blank' niet omstreden zijn gemaakt.

Links-radicaal

Vervolgens maakt de NOS het nog een graadje erger. In Amerika werd gedemonstreerd tegen de verwijdering van een standbeeld van een generaal die fout was geweest in de burgeroorlog. De extreemrechtse betogers worden door de omroep aangeduid als witte mensen. Dat is nog een stap verder: alle mensen met een blanke huidskleur worden in de hoek van extreemrechts gedreven. Maar die consequentie leidt bij de NOS niet tot terughoudendheid. De suggestie is dat hun slechtheid in hun ras zit en en niet in hun politieke opvattingen. Dat is extreemlinks woordgebruik.

Spelregels

Taal is wettelijk geregeld. De Nederlandse en Vlaamse overheden gaan daar gezamenlijk over in de Taalunie. De NOS begeeft zich op een terrein waar ze helemaal niet mag komen: het proberen te sturen welke woorden wel of niet gebruikt moeten of mogen worden.

De enige betekenis van 'blank' in combinatie met 'mensen' is dat ze niet gekleurd zijn. Niemand zal beweren dat 'blanke vla' de betekenis 'niet bevlekt' suggereert. Of dat gekleurd hout inferieur zou zijn aan blank hout.

Als schrijver beschouw ik taal als mijn territorium, daar gaat een politiek gemotiveerde omroep niet over. Zoals teksten van een eeuw geleden er ouderwets uitzien als er sprake is van 'mensch' i.p.v. 'mens', zo zien romans er straks achterhaald uit waarin Europeanen nog 'blank' genoemd worden i.p.v. 'wit'.

Overheid

Bij de Volkskrant mogen ze het van mij lekker over 'wit' hebben, dat valt onder de vrijheid van meningsuiting. Dat dagblad is per slot van rekening een politiek orgaan. De overheid moet zich gewoon aan de regels houden, en overheidsinstellingen als de publieke omroep moeten die niet op eigen houtje gaan veranderen. Want dan werkt de democratie niet meer met de daarbij horende controle en het afleggen van verantwoording. Een krant is van particulieren, de omroep is van ons allemaal.

Er is slechts één situatie waarin de aanduiding wit terecht wordt gebruikt: als het gaat om de Ku Klux Klan met haar puntmutsen. Die zijn wit. En eng. Niet vanwege hun huidskleur, maar vanwege hun intolerantie en witte pakken.

Voor de rest moet de NOS stoppen met het om politieke redenen in een kwaad daglicht stellen van normale woorden en de Nederlandse taal respecteren.

Arme onderwijzers

De meesters en juffen klagen. Ze krijgen te weinig geld. Nou geldt dat voor veel mensen, dus iedereen er wat bij zou welkom zijn. Daar gaan de koopkrachtplaatjes in de Tweede Kamer elk jaar over bij de Algemene Beschouwingen na Prinsjesdag.

Maar dat bedoelen ze niet. Ze vinden dat ZIJ er geld bij moeten krijgen. Dat is een opvallend standpunt omdat onderwijzers vroeger een progressieve groep vormden, voor wie solidariteit een kernwaarde was. Dat de huidige generatie daar afstand van neemt is opmerkelijk.

Er zijn namelijk heel veel mensen in Nederland die elke maand minder binnenkrijgen dan leraren. Aanzienlijk minder zelfs. Dus de onderwijzers zijn van mening dat er gedenivelleerd moet worden, wanneer ze wel voor hun eigen portemonnee pleiten en niet voor die van minder bevoorrechten.

Lage inkomens

Er heerst toenemende armoede en bijbehorende schuldenproblematiek bij grote groepen in de samenleving. De reden daarvan is het gebrek aan solidariteit bij de mensen die het beter hebben dan zij.

In menige schoolklas komen 's ochtends kinderen binnen die niet ontbeten hebben, als gevolg van de armoede thuis. Het lijkt mij lastig en pijnlijk voor de juf om hen uit te moeten leggen waarom zij er wel geld bij moet krijgen en de moeder van het kind, dat geen boterham gegeten heeft, niet.

Sparen

Laten we eens kijken hoe de verhoudingen liggen. Als die moeder in de bijstand zit ontvangt ze inclusief huur- en zorgtoeslag doorgaans niet veel meer dan 1400 euro netto per maand. Menige leerkracht zit boven de 2200 netto maandinkomen. Het verschil bedraagt 800 euro. Als de onderwijzer ervoor zou kiezen dat te sparen, heeft hij na ruim tien jaar een ton vermogen op de bank staan. Die moeder waarschijnlijk nog steeds minder dan 2000 euro.

Als een onderwijzer van 25 op zijn 35e over honderdduizend euro beschikt, heeft hij financieel een zorgeloos leven. Kapotte wasmachines of auto's zullen geen enkele onrust veroorzaken. Hij kan twee keer per jaar op vakantie. Naar een ver oord. Hij behoort dan tot de rijkste 35% huishoudens in Nederland. De overige 65% komt gemiddeld niet verder dan een bedrag van 8000 euro op hun spaarrekening.

Toekomstverwachting

Dat is het beeld van onderwijzers die goed met hun inkomen omgaan, zonder dat zij er iets bij krijgen. Niet alleen hebben zij nu een redelijk inkomen, ze hebben bovendien een mooi perspectief voor de toekomst. De meeste arme Nederlanders zouden ervoor tekenen. Zij hebben geen positief financieel vooruitzicht want weinig kans om aan hun benarde situatie te ontsnappen.

Het ene sterfgeval is het andere niet

Een Nederlandse verpleegkundige op een militaire missie in Afghanistan weigert, na een verbod daartoe van haar superieuren, een ziek kind de benodigde medicatie te geven, als gevolg waarvan het komt te overlijden. Nederland is niet verontwaardigd, Justitie stelt geen onderzoek in naar de gang van zaken. Er is geen ongerustheid of nieuwsgierigheid of hier wellicht sprake is van een misdrijf.

Een tiener weigert gehoor te geven aan de opdracht van deskundigen om niet in diep water te gaan zwemmen, als gevolg waarvan hij verdrinkt. Politie doet meteen onderzoek en kan niet anders constateren dan dat het om een ongeluk gaat. In plaats van de onverschilligheid in het eerste geval, is er nu echter sprake van grote opwinding. Een relativerend, satirisch bedoeld artikel oogst een storm van morele verontwaardiging.

Reacties

Hoe dit raadselachtige verschil in respons te verklaren? Gaat het om racisme, autochtoon versus allochtoon? Nee, beide kinderen waren niet van Nederlandse afkomst. Heeft het met religie te maken? Ook niet, ze behoorden allebei tot een islamitische familie. Seksisme? Nee, het waren beiden jongens.

Het eerste kind was wel erg jong, het tweede was al op de brommerleeftijd. Het ene was daardoor aanzienlijk kwetsbaarder dan het andere. Je zou zeggen dat het daardoor op meer sympathie zou kunnen rekenen dan een knul die de baard al in de keel heeft.

Bovendien was het eerste kind ernstig ziek en had het hulp nodig. Het tweede was kerngezond maar niet erg verstandig door verschillende adviezen in de wind te slaan en daardoor het leven te laten.

Op sociale media wordt gerept over empathie. Maar waarom viel die het zieke jongetje dan niet ten deel?

Politiek

Ik kan geen andere verklaring verzinnen dan dat er nu een behoefte bestond aan moralisme die eerder ontbrak. Iets wordt erg gevonden omdat men daar aan toe is, wellicht omdat het asiel-gerelateerd is, dus er zijn politieke motieven in het spel. De journalistiek heeft besloten er een groot nummer van te maken. Daarbij, zoals zo dikwijls, geleid door selectieve verontwaardiging.

De opwinding draait eerder om sentimentaliteit dan oprechte betrokkenheid bij het sterfgeval. Het kleine jongetje had de pech politiek niet relevant te zijn. Er kon met hem niet gescoord worden in de media, zoals nog wel met het dode jongetje op het strand indertijd.

De enige hoop voor de familie in Afghanistan is dat een ijverige Justitie-medewerker, of een vasthoudende advocaat zoals Zegveld, zich naar aanleiding van Kijken In De Ziel geroepen voelt zich in de zaak vast te bijten en het gedrag van Defensie in een juridische procedure ter discussie te stellen.

Anders wordt het kind gewoon vergeten en doen we alsof er niks gebeurd is.

Links racisme

Blank links gaat opportunistisch om met zwarte mensen. In de door progressieven gedomineerde media zie je ze bijna niet. Voor de onderwerpen racisme, amusement en sport, worden ze van stal gehaald, voor de honderden andere terreinen in de samenleving worden ze niet nodig gevonden.

Het belangrijkste aan een zwarte persoon is voor een modieus links iemand zijn of haar huidskleur. Niet de mening, de opleiding, of de functie. De overschatting van het belang van afkomst komt betrokkenen zelf niet ten goede. Het zijn doorgaans enkel activisten die voor de camera verschijnen, als het over het onderwerp ras gaat.

Afwezig

Wel eens een zwarte Nederlander geïnterviewd zien worden in Nieuwsuur over de economie? Over het milieu? Een zwarte vertegenwoordiger van Greenpeace over het klimaat? Een Surinaamse woordvoerder van Rijkswaterstaat over wegenaanleg en files? Als het om het echie gaat willen wij blanke sprekers zien.

Er zitten geen zwarte mensen in de Tweede Kamer. Een zwarte minister of staatssecretaris kan een formateur niet vinden.

Er zijn honderdduizenden zwarte mensen in Nederland, in de oude media spelen ze vrijwel geen enkele rol. Nieuwsuitzendingen bevatten grotendeels reclame tegenwoordig, voor politiek wenselijke standpunten. En daar zijn zwarte mensen maar heel beperkt nuttig. Eigenlijk worden ze, afgezien van hun huidskleur, gewoon niet serieus genomen. Rechtse zwarte mensen zijn in de praatprogramma's vrijwel taboe.

Ondertussen willen jonge GroenLinksers en D66'ers hun witte kindertjes niet naar zwarte scholen sturen. Hoe schadelijk dat ook is voor de kansen en de integratie van minderheden. Eigen kroost eerst.

Eenzijdig

Dan de krampachtige wijze waarop het zwart schminken van witte gezichten bestreden wordt. Alsof zwarte Nederlanders geen grotere problemen aan hun hoofd hebben. De keuze om het daarbij nooit over de Antillen te hebben, waar zwarte inwoners enthousiast de rol van Zwarte Piet spelen, is onwaarachtig. Dat krijgt u dus niet te zien. Komt niet goed uit. Waarmee het hele racismedebat haar geloofwaardigheid verliest. Trouwens, als de meeste zwarte mensen een probleem met het sinterklaasfeest hadden, zou dat al lang in een opiniepeiling zijn gemeld.

Eigentijds links bestaat vooral uit zwarte mensen, homo's en moslims, als je de propaganda moet geloven. Maar op invloedrijke posities komen deze mensen nauwelijks voor, tenzij als gevolg van positieve discriminatie.

Het visitekaartje van blank links is dat ze zo goed zijn. Daar zou niks mis mee zijn als het zo was. Maar de veronderstelde goedheid is al meer een modieuze façade geworden, die enkel om de linkse subcultuur draait. Die is niet geïnteresseerd in de klassiek-linkse thema's van machtsverhoudingen in de maatschappij, armoedeproblematiek of woningnood, waar veel zwarte mensen mee te maken hebben.

Microaggressions

De terreur van de microaggressions grijpt om zich heen. Als een gif verspreidt het zich in de samenleving. Een paar actievoerders presenteren een overgevoeligheid, en oefenen sociale groepsdruk uit om onderwerping aan het nieuwe taboe af te dwingen. Het begon in Amerika en komt nu deze kant op.

Het typisch Nederlandse 'doe normaal' wordt vervangen door het beschamen van mensen die zich normaal gedragen. Vrijheid van meningsuiting wordt ingeperkt, woorden worden verdacht gemaakt. Het bezwaar maken tegen microaggressions is zelf een vorm van agressie.

Na de gekte van de Amsterdamse overheid, die 'dames en heren' schrapt, heeft de olievlek al binnen een week de Nederlandse Spoorwegen bereikt. Velen zullen volgen: congresvoorzitters, hoogleraren in collegezalen, burgemeesters in de gemeenteraden.

Onverdraagzaamheid

De strategie is dat degene die in het openbaar nog 'dames en heren' zegt, voor schut gezet zal worden met een correctie. Dat agressieve gedrag heeft van politiek correct Nederland het groene licht gekregen. Net zoals eerder gebeurde met het zwartmaken van Zwarte Piet. Onschuldige mensen worden beledigd en beschuldigd. Hun gevoelens worden niet van belang gevonden.

Microaggressions zijn het ideale wapen van de goedmens (vreselijk woord, maar dan snapt u de psychologie van de onruststokers waarover we het hebben). Intolerante leden van een minderheid die het in een democratie niet kunnen winnen, leggen zo toch hun wil op aan de meerderheid. Zoals ook elites en NGO's niks met democratie hebben en hun eigen policor agenda uitvoeren.

Smoes

Het gebruikte excuus is dat er met gevoelens rekening gehouden moet worden. Maar dat is een drogreden. Er zijn heel veel gevoelens van heel veel mensen in Nederland waarmee geen rekening gehouden wordt. Waar de overheid niet eens in geïnteresseerd is. Het koketteren van instanties met de eigen goedheid is niet meer dan schijn, omdat er sprake is van selectieve verontwaardiging over een vermeende misstand, met gelijktijdige onverschilligheid ten aanzien van andere gevoeligheden.

Dit is het spel dat politici en media spelen: zorgvuldig worden de onderwerpen geselecteerd waarop ze de samenleving op ondemocratische wijze willen veranderen. Met oorverdovende stilte op een hele rits andere pijnpunten. Het is die oneerlijke selectiviteit die rechtsgevoel en democratie in de samenleving ondermijnt en om die reden bestreden moet worden.

Dwarsliggers

Volgens de NRC bestaat kedeng niet meer. Als automobilist heb ik lang niet meer in een trein gezeten, dus het is nieuw voor mij. Het spoorwegennet blijkt voegloos gemaakt te zijn. Heeft het Journaal niet gehaald.

Fokker 50

Een trein zonder kedeng is als een auto zonder fossielebrandstofmotor, een Fokker zonder propellers, een WK zonder Oranje. Het was vertrouwd, maar is niet meer van deze tijd. 

Berlagebrug

Knap dat ProRail dat voor elkaar gekregen heeft. Metaal zet uit als het warm wordt. Hoe vang je dat op? De sneeuw is nog nauwelijks verdwenen of de Berlagebrug wordt al natgespoten door de gemeente Amsterdam. Als de dood dat oververhitting door warm weer de constructie onbruikbaar maakt, waardoor de Vrijheidslaan de aanblik zou bieden van een autoloze zondag.

Autoloze zondag

(Even verder gelezen...)

Ah! Het komt door de dwarsliggers. Die zijn niet meer van hout maar van beton. Daardoor kunnen ze de spanning in de spoorrails als gevolg van uitzetting, beter aan. Zo verloor de treinreis aan charme maar werd ze in ruil daarvoor veiliger. (Moesten we op het Binnenhof ook hebben, zulke stevige dwarsliggers.)

Binnenhof

Als je wissels passeert, zoals bij een rangeerterrein, moet je nog wel kedeng kunnen horen. Bij Onnen heb je er zo een, op de route van Westerbork naar Nieuwe Schans. De mensen die onvrijwillig naar Polen reisden hoorden veel kedeng onderweg, dagen- en nachtenlang. Het was meestal ook een van de laatste geluiden die ze nog gehoord hebben.

Westerbork

Joods Palestina

Er was een conflict tussen moslims en christenen in Spanje en Portugal, vele honderden jaren geleden. Er was een conflict tussen moslims en christenen bij Wenen, een paar honderd jaar geleden. Nu is er al een eeuw lang een conflict tussen moslims en Joden in Palestina. Het is telkens hetzelfde fenomeen: moslims raken eerder veroverd gebied weer kwijt. Dat is een volstrekt normaal historisch verschijnsel.

Veroveringen

Het Iberisch schiereiland was niet islamitisch, het was door Arabieren veroverd. De Balkan was niet islamitisch, het was door Ottomanen veroverd. Palestina was niet islamitisch, het was door Arabieren veroverd. Islamitische heersers hebben veroverd land nooit vrijwillig teruggegeven, er kwam altijd strijd aan te pas.

Saoedi-Arabië

De joods-christelijke cultuur verovert de gebieden telkens terug die het was kwijtgeraakt. De enige echte islamitische grond is Saoedi-Arabië. Mekka en Medina zijn authentieke islamitische heiligdommen. Jeruzalem is dat niet, dat ligt in gebied dat ingepikt en inmiddels weer terugveroverd is. De Joodse koning David maakte haar 3000 jaar geleden tot zijn hoofdstad. Een religieus gebouw alleen (de Al-Aqsamoskee is minder dan 1400 jaar oud) levert nog geen politieke en staatkundige rechten op.

Politiek opportunisme

Maar politieke leiders hitsen hun volgelingen op om de geschiedenis te negeren. Dat levert veel ellende op. Veel beter zou het zijn dat Arabieren erkennen dat ze historisch gezien geen aanspraak op Palestina kunnen maken. De huidige bewoners hebben een vooroudergeschiedenis die niet verder reikt dan 250 jaar. Het Joodse volk heeft duizenden jaren oude banden met Israël en zal die uiteraard nooit opgeven. Dat begrijpen weldenkende Arabieren ook wel.

Gewone man de dupe

De moslimburgers op de Westoever hebben zelf niets gehad aan de eeuw van verzet tegen de loop van de geschiedenis. En het zijn hun belangen die voorop zouden moeten staan. Zij hebben welvaart nodig, banen, huizen, bedrijven, onderwijs, gezondheidszorg. Palestijnen die Israëlisch staatsburger zijn trekken aan het langste eind. Zij hebben toekomstmogelijkheden die voor de inwoners van de West Bank niet weggelegd zijn. Vandaar dat volgens een enquête al een derde van hen ervoor zou kiezen om ook burger van Israël te worden. Daarvoor is eerst nodig dat ze niet langer gegijzeld worden door de Palestijnse Autoriteit.

Er moet meer gehuild worden

Vanaf een bepaald moment zijn we in Nederland heel uitbundig gaan rouwen. Daar piekerden we vroeger niet over. Dat komt omdat de hoeveelheid leed fors verminderd is. Ingetogenheid was onvermijdbaar als ouders om de zoveel tijd weer een kind moesten begraven. Niet te lang treuren en weer een nieuwe baby maken, was de strategie, Rembrandt wist er alles van. Sommige echtparen verloren negen kinderen.

Stel je voor dat je kind overlijdt en twee jaar later is er weer een nieuwe baby. Heeft die dan ouders die nog steeds bezig zijn met de verwerking van het sterven van het vorige kind? Zou niet gezond zijn voor de pasgeborene.

De dood is grotendeels verdreven uit de samenleving. We worden tientallen jaren ouder dan heel lang geleden en verreweg de meeste kinderen worden volwassen.

In de jaren 70 verongelukten er nog meer dan 3000 mensen in het verkeer. Terwijl het aantal weggebruikers sindsdien fors toegenomen is, daalde de sterfte met 80%. Het gevolg is dat een sterfgeval door een ongeluk nu veel meer indruk maakt.

Met vliegtuigen idem dito: die dingen vielen nogal eens uit de lucht in de begintijd van de luchtvaart. Nu is het uitzonderlijk als er iets mis gaat met een toestel van een gerenommeerde maatschappij. Met als gevolg een zeer publieke en langdurige rouw. Waarbij de nabestaanden soms meer zichzelf dan de verloren dierbaren als slachtoffers lijken te beschouwen.

Voor degenen die de ramp met de MH17 slechts als een tragisch nieuwsfeit hebben ervaren, wordt de aandacht ervoor wat te veel. Een columniste in het AD formuleerde het wel erg bot, maar zelf hoef ik na drie jaar ook niet meer van Nieuwsuur te horen wat er nou weer aan de hand is met die BUK-raket.

De schrijver Grunberg schijnt gezegd te hebben dat je niet langer dan een jaar moet rouwen. Ik kan me daar wel in vinden. Rouw is een natuurlijk en lichamelijk proces. Het vereist huilen. Wellicht huilen sommige mensen te weinig, als ze door rampspoed getroffen worden. Als je huilt, past je systeem zich aan de nieuwe omstandigheden aan. Je neemt afscheid van de overledene. En het verdriet gaat over. Het verlies blijft groot, maar kan dan aanvaard worden, want het is verwerkt.

Vluchtelingen gaat om geld

Tijdens de mediahype over een dood jongetje op een strand van Turkije, een tijdje geleden, werd niet de vraag gesteld, wat zo'n kind mag kosten. Dat gebeurt ook niet als er weer een overvolle boot met Afrikanen vlak voor de kust van Libië gered moet worden.

Over geld praten we niet

Zielig is gratis, is de boodschap die ononderbroken uitgezonden wordt. Tijdens de ongenuanceerde asielpropaganda wordt een discussie over het financiële plaatje steevast vermeden. Het onderwerp geld is taboe. Althans voor de media, voor de burger niet.

Minderjarige asielzoekers

Welgestelde inwoners van Den Helder kregen er lucht van dat niet-blanke jongeren in hun wijk gehuisvest zouden gaan worden door het Centraal Orgaan opvang asielzoekers. Als door een adder gebeten ondernamen de gedupeerden meteen actie: als de sodemieter kochten ze het pand in kwestie op, om uitvoering van de snode plannen van de overheid de voet dwars te zetten. Tegenover de zieligheidscampagne stellen zij de waarde van hun vastgoed als belangrijkste overweging. De hoge inkomens zijn als de dood dat de prijzen van hun huizen kelderen, als opgeschoten immigrantenjeugd hun villawijk onveilig komt maken.

 

Reuring ontbreekt

Dat is dus de werkelijkheid: beter een dood jongetje op het strand, dan verlies lijden op je volgende huizentransactie. Zieligheid verdwijnt als overweging zodra de rekening begint te lopen. Het gelijkheidsideaal sneuvelt prompt. Afkeer van zwarte minderjarige kinderen die geld kosten is zo groot, dat meteen de strijd aangebonden wordt als ze het geprivilegieerde territorium binnendringen. En gek genoeg vindt het Journaal dat zo onbelangrijk, dat het gênante onderwerp de uitzending van acht uur niet gehaald heeft. We hebben nog nooit een debat op tv mogen zien waarin de afweging tussen geld en fatsoen gemaakt werd. Zo'n discussie is zo politiek incorrect dat verzwijgen en wegkijken zoals altijd de voorkeur genieten.

Koninklijke Marine

Nou verdienen marineofficieren niet zo veel, maar ik ben er eigenlijk best benieuwd naar of er (oud-) marinepersoneel betrokken is bij deze hardvochtige bejegening van gekleurde jeugd. Het zou nog gekker zijn, als er opvarenden bij zouden zitten van oorlogsschepen, die eerst nog drenkelingen uit de Middellandse Zee hebben gevist en het vervolgens onaanvaardbaar vinden als ze om de hoek komen wonen.

Rechtsstaat

Ik zou me doodschamen als ik het de jongeren uit zou moeten leggen dat Nederland eigenlijk een apartheidsstaat is, en hun aanwezigheid daarom niet op prijs gesteld wordt. Het zou wel van fatsoen getuigen als de rechter de koopovereenkomst waardoor het COA naast de betwiste woning grijpt, nietig zou verklaren, aangezien die gesloten is vanuit racistische motieven. De term racisme wordt te pas en meestal te onpas gebruikt in Nederland, maar blank en rijk Den Helder is er wel een loepzuiver voorbeeld van.

Hoofddoekjes en de vrijheid van godsdienst

Er bestaat veel verwarring over het begrip 'vrijheid van godsdienst'. Voor sommigen betekent het dat alles moet kunnen, zolang je je maar op een godsdienst beroept. Anderen vinden elke uiting in het kader van de vrijheid van meningsuiting oké. Nederland heeft een lange, diepgewortelde traditie, als het gaat om vrijheid van godsdienst. Het hoort typisch bij dit land. Maar het betekent iets anders dan de uitleg die er nu vaak aan wordt gegeven.

Zelfbeheersing

Vrijheid van godsdienst betekent dat de overheid burgers niet mag vervolgen vanwege hun religieuze opvattingen. Daarmee wordt veiligheid gegarandeerd. Daarnaast is Nederland al eeuwenlang een multiculturele samenleving. De roomse en protestante culturen gunden elkaar vaak het licht in de ogen niet. De vrijheid van godsdienst is een middel geweest om de maatschappij beter te laten functioneren. Het betekende ook: niet alleen mag je elk geloof aanhangen, maar je hebt ook rekening te houden met anderen. Vrijheid van godsdienst was geen doel, maar een middel. Roomsen mochten in Amsterdam hun geloof belijden, maar wel in schuilkerken. Vrijheid van godsdienst betekende niet: de vrijheid om te provoceren.

Joden

Portugese Joden die vervolgd werden, konden vierhonderd jaar geleden in het veilige Amsterdam komen wonen. Maar hen werd door het stadsbestuur wel duidelijk gemaakt, dat ze niet al te opvallend gekleed moesten gaan en geen grote optochten in de stad mochten houden. Wil je een verdraagzame stad, hou dan rekening met elkaar en ga niet lopen provoceren. Jouw religie is weliswaar legaal, maar accepteer ook dat niet iedereen er even enthousiast over is.

Nederlands

Ik moest aan deze geschiedenis denken toen BN'er Noraly Beyer te kennen gaf het dragen van hoofddoekjes door presentatrices van het Journaal, geen goed idee te vinden. Om precies dezelfde reden als het stadsbestuur van Amsterdam in de 17e eeuw: ga andersdenkenden niet lopen provoceren. Daartegenover staat Ahmed Marcouch, die zich onvoldoende bewust is van de Nederlandse traditie en zelfs hoofddoekjes bij de politie ingevoerd wil zien. Vrijheid van godsdienst betekent niet het recht van provocatie. Het gaat in een rijkgeschakeerde maatschappij niet alleen om je zin krijgen maar ook om samenleven. Het vermijden van provocatie is heel erg Nederlands (ondanks de ludieke uitzondering van provo in de jaren 60). Rijke kooplui lieten grachtenpanden bouwen met bescheiden gevels; met je succes loop je niet te koop. De weelde zat aan de binnenkant, in vaak indrukwekkende interieurs.

 

Multiculti

Noraly Beyer is geen oude boze witte man, dus ze mocht haar kritische opmerkingen maken zonder door politiek correct Nederland aan de schandpaal te worden genageld.
Dat is winst. Islam-bashing is heel on-Nederlands, maar hoofddoekjes zijn dat eigenlijk ook. Niet omdat ze islamitisch zijn, maar omdat ze niet bijdragen aan een beter functioneren van de multiculturele samenleving. Ik denk dat het de belangen van moslims in ons land ten goede zou komen als ze wat dat betreft wat Nederlandser werden.

De doodlopende weg van rechts

De overwinning van Macron in Frankrijk wordt door links gevierd als een groen licht voor een verdergaande integratie van Europa. Hoewel de kiezers rechtser zijn geworden, gaat het beleid naar links. Rechts heeft zichzelf politiek buitenspel gezet.

Macht

In de parlementaire geschiedenis was het meestal de regel dat een oppositieleider een potentiële regeringsleider was. Rechts heeft zichzelf de afgelopen jaren zo onhandig georganiseerd, dat de extremere stromingen de overhand hebben gekregen. Daarvan zegt de meerderheid van de bevolking, ondanks haar onvrede: die willen wij niet aan de macht hebben. Zoals Wilders geen premier kan worden in Nederland, zo wordt Le Pen geen president in Frankrijk. De kunst van politiek bedrijven in een democratie is het veroveren van de helft van de stemmen plus één. Dat vereist de steun van heel veel gematigde kiezers. Die kunnen de leiders van PVV en Front National niet bemachtigen, daarvoor zijn zij te impopulair.

 

Brexit

De Britten hebben - net op tijd - gebruik gemaakt van de politieke blunder van David Cameron om een referendum uit te schrijven. Dat is namelijk de enige manier waarop een land zich aan de macht van de EU kan ontworstelen. PvdA, D66 en GroenLinks hebben daarop eieren voor hun geld gekozen en hun steun voor het bindend referendum schielijk ingetrokken. Om die reden. Nederland kan daardoor de EU niet verlaten en zal - stapje voor stapje - opgaan in een Verenigde Staten van Europa.

 

Hergroepering

Het enige alternatief is een reorganisatie op rechts: alleen gematigde leiders en partijen kunnen een meerderheid achter zich krijgen. Thierry Baudet wordt door links alvast zo zwart mogelijk gemaakt, om juist dat te voorkomen. Zolang de EU-gezinde partijen nog een meerderheid hebben, dankzij de anti-islam-koers van Wilders, trekken de meest vrijheidslievende burgers aan het kortste eind.

Schot in eigen voet

Het is heel ironisch dat het juist rechtse krachten geweest zijn die een verrechtsing van het beleid gedwarsboomd hebben. Naast Wilders waren het de jongens van het Oekraïne-referendum die de leden van de elite zo schuw gemaakt hebben, dat die ervoor gekozen hebben de invloed van de burger een halt toe te roepen. Gebrek aan strategisch inzicht heeft rechts zo de das omgedaan.

De rekening van elitair links

De grootste politieke verandering deze eeuw is dat gematigd links is weggevaagd. Deze stroming is verslagen door extreemlinks, dat nu de controle heeft over grote delen van de oude media. De PvdA is gedecimeerd en ook de socialisten in Frankrijk zagen hun partij instorten. Jonge mensen die een politieke carrière nastreven zullen de sociaaldemocraten links laten liggen wegens gebrek aan toekomstperspectief, waardoor deze partijen tot sterfhuis gereduceerd worden.

 

Elite

Tegenover de dominantie van extreemlinks in kranten en op tv, staat hun geringe aanhang onder de bevolking: hoe fanatieker de instelling, hoe minder de steun in de samenleving. De reden daarvoor is dat de agenda van extreemlinks fors afwijkt van het linkse program van oudsher. De zorg voor armoedebestrijding is vrijwel verdwenen - de lage inkomens worden met dedain bekeken en afgescheept met voedselbanken. Het accent ligt op de speerpunten milieu en ras. Een financieel draconisch klimaatakkoord en een geestdriftig streven naar massa-immigratie zijn daar de opvallendste uitingen van.

 

Tegengeluiden

Behalve dat extreemlinks onder de bevolking geen poot aan de grond krijgt, zit het hen dwars dat de oppositie tegen hen op de sociale media groeit. Begrijpelijkerwijs zijn ze geen fan van al die nieuwe mogelijkheden voor het vrije woord en de roep om de een of andere vorm van censuur wordt in de oude media daarom ook al luider.

 

Huren

Door de suprematie van extreemlinks in de neoliberale cultuur zitten de oorspronkelijke linkse kiezers met de gebakken peren. In de grote steden krijgen nieuwkomers schaamteloos voorrang op de huizenmarkt ten koste van mensen die al op de wachtlijst stonden voor een sociale huurwoning toen de oorlog in Syrië nog moest beginnen. Heel opvallend dat het linkse geweten daar niet op aanslaat. Meer dan 70 jaar na de Tweede Wereldoorlog heeft de elite van Nederland de woningnood nog steeds niet opgelost en is ze ook helemaal niet van plan om dat te gaan doen.

Koopkracht

Een ander gevolg van neoliberalisme en globalisme is dat er een grote druk op het loongebouw is ontstaan waardoor het vooruitzicht van materiële verbetering van de leefomstandigheden door periodieke loonstijgingen verdwenen is voor de meeste mensen. Het immateriële feestje van extreemlinks hakt er materieel fors in bij gewone mensen. Het is dat Wilders electoraal op een doodlopend spoor is beland doordat hij door VVD en CDA in de ban is gedaan, anders zouden meer verweesde kiezers die de welvaartsgroei aan hun neus voorbij zien gaan bij de PVV hun heil zoeken.

Spanning

Door de ontstane patstelling voor mensen met lage inkomens - hun belangen zijn wel urgent  maar er dient zich voor hen geen belangenbehartiger meer aan - zal de druk in de samenleving verder oplopen, omdat zij degenen zijn die de rekening gepresenteerd krijgen voor massa-immigratie en klimaatakkoord. En ook deze kruik gaat zo lang te water tot hij barst.

The rage of the left

A lot of people are amazed at the outrage that is pouring out of the left lately. What on earth could provoke so much anger? Is it about content, are policies not liberal enough, is there worry about poverty or lack of jobs? Is it considered unacceptable that so many people are a victim of crime?

 

Hate

No it isn't. It's about something totally different: the left is outraged like an immature parent watching an authentic child's lust for life. The hate of the left is caused by the disobedience of the White House. It isn't doing what it is supposed to do: be politically correct all of the time, use the right wording, be as ignorant as they are. Instead it has got a mind of its own! That is what infuriates them. The very independence of the people who put Donald Trump into office.

 

Prosecution

The ideal of the left is a psychological dictatorship, where they are in charge. They see themselves as good so what could possibly be wrong about that. They see themselves just as the catholic church did, a few hundred years ago. They created the Holy Office to prosecute those who violated the rules of the ruling class. Like the inquisition, the Democrats want to take the trespassers to justice, their justice. And they run into the same problem as the church in Spain did in the fifteenth century: there is no crime. So they desperately try to find one, an excuse, in order to justify their hate towards those who refuse to submit to their will.

Authoritarianism

The hysteria on the left is fundamentally different from the mood of the left in the seventies. Hippies were relaxed, peaceful, positive, trusting. They disliked aggression. Today's outrage isn't liberal, it is authoritarian. It has nothing to do with wanting a better world or more happy people. Today's left is the ignorant parent who only wants to have his way, and is willing to fight independence and freedom tooth and nail.

Irrationaliteit

Irrationaliteit is de kwaal van onze tijd. Politieke correctheid, islam-bashing, Trump-bashing, klimaathysterie: allemaal irrationeel. Let op het vuur waarmee mensen zich aan dat rijtje ondeugden overgeven: het gaat nooit gewoon om meningen, er is telkens sprake van een groot fanatisme.

Daarmee zijn die extreme uitingen allemaal eigenlijk een vorm van narcisme: het voelt erg goed om er zulke absolute opvattingen op na te houden. Het overstemt elk innerlijk conflict, elke twijfel. Wat heerlijk om zo totaal gelijk te hebben.

En degenen die het er niet mee eens zijn? Dat zijn xenofoben, islamofoben, racisten, seksisten, fascisten dan wel klimaatgekkies, sneeuwvlokjes of hippies. Het is een geruststellend idee dat de tegenstander niet goed snik is en geheel niet deugt. Je mag tegenwoordig alles vinden, als het maar radicaal en ongenuanceerd is.

Loopbaan

Een serieuze klimaatwetenschapper heeft daarmee wel een groot probleem: als hij de stapel informatie van hoog opgeleide klimaatsceptici tot zich heeft genomen, moet hij wel erkennen dat een flink aantal van hun tegenargumenten hout snijden en daarmee de gangbare theorieën aan het wankelen brengen. Maar hardop zeggen kan hij dat niet. Stel je voor. Hoe moet hij de financiering van zijn volgende onderzoeksproject rondkrijgen als hij een reputatie opbouwt van criticaster? Promoties kan hij ook wel vergeten, voordat hij het weet zou hij de hint kunnen krijgen eens naar een andere baan om te gaan kijken. Met andere woorden: zijn wetenschappelijke carrière is gestrand.

U heeft voor Nieuwsuur nog niet één wetenschapper gezien die benadrukte hoeveel onzekerheden er nog zitten in de rekenmodellen die gehanteerd worden. Integendeel: onverminderd wordt benadrukt hoe slecht het klimaat ervoor staat. Wat u hoort is niet een intelligente, volwassen man of vrouw, maar een activist die zijn verantwoordelijke denken al heel lang geleden op nul heeft gezet.

Waar u naar kijkt is kuddegedrag: de afzonderlijke leden snappen heel goed in welke richting gemarcheerd dient te worden, en men pleegt een maximale inspanning om zulk aangepast mogelijk gedrag ten toon te spreiden.

Mensen zijn bangeschieters: ze streven ernaar zo min mogelijk risico te lopen op sociale afwijzing. Hoe absurd hun beweringen ook zijn. Zolang de groep je haar goedkeuring schenkt, kan je niets gebeuren. Totdat je tien, twintig, of dertig jaar later je teksten terugleest. Dan kun je jezelf wel voor de kop slaan: hoe heb ik zo stom kunnen zijn! Oud-CPN'ers kennen dat heel goed. Die behoorden in de jaren 70 tot een tamelijk dwaze partij die studentleden de grootst mogelijke onzin liet beweren. Beschaamd kijken ze nu dikwijls terug op die tijd.

Kritisch

Ondertussen zitten we er maar mee: al die grote mensen die weigeren hun grotemensenverstand te gebruiken, en de wereld bijna uitsluitend ideologisch bezien en daarbij hun common sense overboord zetten. Het lijkt nog het meest op het begin van de Eerste Wereldoorlog: toen was de mensheid ook collectief gestoord en stortte zij zich massaal op een slachtpartij die zijn weerga niet kende.

Heel veel pijn en schade later begon pas het besef door te dringen dat we als mensen blij moeten zijn gezegend te zijn met een kritisch verstand en dat je kinderen niet vroeg genoeg kunt leren daar uitputtend gebruik van te maken.

Rechtse onverdraagzaamheid

Kinderen hebben de gewoonte niet meer dan acht uur per dag naar school te willen gaan. Dat heeft onder andere tot gevolg dat schoolgebouwen elke dag zestien uur lang leeg staan. Dat is onhandig, denken sommige eigenaren van schoolgebouwen. Kunnen we daar niet wat mee? Als we nou vertrekken gaan verhuren, voor allerlei activiteiten, kunnen we de kosten voor zo'n gebouw mooi drukken.

Allerlei verenigingen hadden daar wel oren naar: fitnessclubjes, bridgeverenigingen, muziekgezelschappen, sporters, allemaal gingen ze 's avonds of in het weekend schoolgebouwen huren. Ook werden er lezingen gehouden. Dat ging lange tijd goed. Totdat gelovigen die zich door de islam laten inspireren zich meldden. Dat deed op rechts woedende toorn ontbranden: is-la-mi-se-ring! De Volkspartij voor Vrijheid en Democratie stelde zelfs vragen over deze misstand aan de overheid.

Tegenover de klimaatgekte en andere ontsporingen van links heb je wat rechtse tegenkrachten nodig, voor mensen die zich graag door het gezonde verstand laten leiden. Maar het moet gezegd: hysterie is ook rechts niet vreemd, getuige de ophef die men over het zalenverhuurbeleid meent te moeten maken.

Een kleine voorspelling: als een gemeente zou weigeren vergaderruimte te verhuren aan een moslimgezelschap, ten einde 'islamisering' van Nederland tegen te gaan, zou de onafhankelijke rechter korte metten maken met zulke discriminatie.

En dat weet de VVD ook wel.

De haat van de media

De mainstream media zijn in de greep van een obsessie: die verschrikkelijke man in het Witte Huis moet kapot. Wat hij misdaan heeft ontgaat de neutrale toeschouwer, maar het is in elk geval erg. Heel erg. Zo erg als Nixon en Clinton.

Wat was er mis met Nixon? Hij had de wet overtreden. Dat mag niet, ook niet als je president bent. Daar trok hij zich niks van aan en daarom moest hij het veld ruimen.

En Clinton? Die had in the Oval Office een blow job gekregen van een jonge stagiaire. Niet erg netjes, maar ja, Democraat, dus het werd hem niet al te euvel geduid door de liberale pers. Net zomin als zijn justitiebeleid dat tot een explosie had geleid van het aantal zwarte Amerikanen dat in de gevangenis opgesloten werd volgens het bizarre adagium three strikes and you're out.

Bij de Democratische president John Kennedy liepen de ongehuwde vrouwen destijds in en uit. Het was geregeld een drukte van belang in het zwembad van het Witte Huis. Dat hoefde niet gelekt te worden, want de journalisten wisten er alles van. En hielden hun mond dicht. Openbaarheid moet politiek wel gelegen komen.

 

Innocent

Zwak element in de huidige hysterie van de media: van Donald Trump zijn geen misdrijven bekend. Dat hij heel andere opvattingen heeft over sociaal wenselijk gedrag, was al breed uitgemeten voor de presidentsverkiezingen, en die weerhielden het Amerikaanse volk er niet van hem hun stem te geven. Integendeel: zijn afkeer van politieke correctheid wordt door tientallen miljoenen Amerikanen als bevrijdend ervaren.

Koortsachtig zoeken nepjournalisten daarom naar nieuwe munitie. Dankzij criminelen in de omgeving van Trump, lekt er nogal eens wat uit. Als de daders daarvan gepakt worden hangt ze een celstraf boven het hoofd. De media hebben geen probleem met al deze wetsovertredingen. Er wordt nu gepoogd de Amerikaanse president weg te zetten als een kompaan van Moskou. Dat klinkt erg ongeloofwaardig, maar het publiek heeft wel vreemdere zaken voor zoete koek geslikt. Vooruit, een Godwin: Goebbels slaagde erin de Duitse bevolking hele rare dingen te laten denken. Veel mensen zijn te aardig om kritisch te kunnen denken en laten zich helaas makkelijk door propaganda manipuleren.

Het roept de vraag op waarom westerse journalisten zo massaal in de fout gaan. Qua aanzien bungelen ze al ergens onderaan op de maatschappelijke ladder, samen met politici, waarom dit riskante spel?

Verlies

Op basisscholen zijn ze berucht: jongetjes die een conflict hebben verloren en dan gaan pesten. Dat is wat de media nu aan het doen zijn. Kinderen die hun nederlagen niet verwerkt hebben, slaan aan het treiteren. Het is kinnesinne. Ze hebben hun pijn niet opgelost maar omgezet in haat. Ze gunnen de winnaar zijn succes niet. En Trump heeft kolossaal veel succes. Hij scoort met alles wat hij aanpakt. Terwijl hij helemaal niet deugt! Volgens het journaille dan. Onverteerbaar. Moet stuk.

Het is het klassieke antwoord van de mens die zijn lot niet weet te hanteren: hij wil wraak. Verdriet wordt niet geuit maar omgezet in agressie. Deze mensen hebben hulp nodig. Met heel veel begrip. En dan breken ze meestal en barsten ze in tranen uit. Het werkt bevrijdend om je pijn eindelijk te voelen en te verwerken.

Komt u een verslaafde Trump-basher tegen? Wees vriendelijk, geef hem alle ruimte om zijn gevoelens te uiten. De smadelijke nederlaag in november van de zich superieur wanende maar corrupte Hillary is voor menig journalist een schokkende en krenkende gebeurtenis geweest. Praat erover, probeer hem behoedzaam de pijnlijke realiteit te laten zien: zelfs de meerderheid van de blanke vrouwen in Amerika moest haar niet. En neem de tijd: het loslaten van illusies kan wel een hele presidentiële ambtstermijn in beslag nemen.

Maar dan gloort er hoop: u zult zien dat de verslaggever over ruim drie jaar al een stuk beter uit de voeten zal kunnen met de herverkiezing van president Trump.

Niet oké

Wie heeft dat rare woord oké bedacht, als reactie op informatie die iemand geeft?

Ben je nog weggeweest?
- Nee, ik had een lekke band.

Oké!
- Nou nee, dat was helemaal niet oké, ik moest een heel stuk lopen, terwijl ik last heb van mijn knie.

Oké!
- Echt niet, dat doet hartstikke zeer, als ik hem te veel belast.

Oké!
- Nou moet je ophouden, anders gaat onze relatie er echt onder lijden.

Oké!
- Oké, eruit jij, ik wil je hier niet meer zien!

Het moeizame namenmonument

Het moest er komen, het eerbetoon voor de levens die beëindigd werden door de holocaust. De slachtoffers hebben er recht op: als zo'n lot je treft moet je herinnerd worden. Maar het is niet gelukt een vorm te vinden waar iedereen happy mee is.

Het ergste is de locatie: pal aan een drukke, smerige weg. Gedenken moet je doen in een stil, schoon, mooi, groen park. Waar je mussen hoort tsjilpen, waar je alleen kunt zijn met je gedachten. In de lawaaierige Weesperstraat razen de auto's voorbij, de luchtverontreiniging is onaangenaam voor mensen die een schone omgeving gewend zijn (vroeger waren het de grachten, waardoor Amsterdam stonk, nu zijn het de uitlaatgassen). Menige Amsterdamse tuin is stiller en de lucht erin frisser.

Een voordeel van de plek is wel de toegankelijkheid. Maar de vraag is of je daarmee de juiste bezoekers trekt. Nieuwsgierigen kunnen zo de overhand krijgen, met als gevolg dezelfde problemen die onwetende selfiërs nu al veroorzaken op herdenkingsplaatsen. De vele spiegels zien er wat dat betreft uitnodigend uit.

Ook jammer is dat gekozen is voor saaie, goedkoop uitziende, rode baksteen, in plaats van het statige en plechtige zwart waarmee het oorspronkelijke ontwerp respect afdwong. De gelijkenis met de barakken van Auschwitz I had beter vermeden kunnen worden. De lelijke bestrating en de onaantrekkelijke Flintstones-zitjes complementeren de teleurstellende uitstraling. Er is haast sprake van een poging tot lichtvoetigheid.

Er zou allerlei symboliek in het monument zitten, maar het gaat niet om symboliek, het gaat om visualiteit. Het gebrek aan tot bedachtzaamheid aanzettende schoonheid in het ontwerp is pijnlijk.

Bij de financiering is de misser begaan om de mogelijkheid te bieden een naam op de wand te adopteren. Dat klinkt speciaal: een band tussen jou en een slachtoffer. Maar dat idee wordt meteen onderuit gehaald doordat iedereen alle namen kan adopteren, ook als ze al geadopteerd zijn door een ander. Het hele aspect van exclusiviteit, dat toch deel uitmaakt van adoptie, wordt daarmee tenietgedaan. Dan zit je met een document thuis dat zegt dat jij een naam geadopteerd hebt, maar een ander krijgt precies hetzelfde stuk papier met dezelfde naam erop.

Een andere reden dat adoptie onaantrekkelijk is voor particulieren, is dat je moeilijk één naam wel kunt adopteren en de rest van het vermoorde gezin niet. Gevolg is dat je al gauw 200 euro moet neertellen, wat voor verreweg de meeste mensen te veel is voor een donatie.

Maar ja, ik ga er verder niet over, hopelijk kunnen de nabestaanden met het monument uit de voeten.

Worstelen met de nikab

Een moslima trekt in een geschil met een gemeente aan het kortste eind. Haar bijstandsuitkering wordt gekort omdat ze gezichtsbedekkende kleding draagt en de Centrale Raad van Beroep vindt deze uitkeringsverlaging terecht.

Tot zover lijkt er niets uitzonderlijks aan de hand. Maar dan de motivering: daarin komen een paar wenkbrauwenfronsende overwegingen voor.

Godsdienstvrijheid

De rechters poneren de stelling dat alles valt onder de vrijheid van godsdienst, wanneer jij dat als burger zo ervaart. Dat is natuurlijk niet zo. Ik kan wel een lijstje met handelingen bedenken van te hard rijden tot naaktlopen, die niet tot mijn godsdienstvrijheid behoren, ook niet als ik bij hoog en bij laag blijf volhouden dat ze godsdienstgerelateerd zijn.

Het dragen van een nikab valt volgens de CRvB onder de vrijheid van godsdienst, omdat mevrouw zich, bij haar beslissing die te dragen, heeft later inspireren door de islam. Ja dat kan wel zijn, maar de islam schrijft aan moslima's niet het verplicht dragen van welke kleding dan ook voor. Het is een privéopvatting van mevrouw, die al dan niet gerespecteerd kan worden, maar niet onder de godsdienstvrijheid valt. Er is eerder sprake van traditionele klederdracht. De bewering dat de gemeente inbreuk gemaakt heeft op haar godsdienstvrijheid, is dus niet houdbaar. Trouwens, in verscheidene Europese landen is de nikab verboden.

 

Verwijtbaarheid

Vervolgens vindt de Raad dat deze aantasting van de godsdienstvrijheid wel toegestaan is: mevrouw moet namelijk aan de kost zien te komen, en met een bedekt gezicht gaat dat niet lukken.

Er zitten duizenden mensen in de bijstand met eigenschappen waardoor ze niet gauw een baan zullen krijgen, zonder dat ze om die reden door hun gemeente gekort worden. Je hoeft enkel niet gemotiveerd te zijn om in de kassen te werken, en je wordt daar verder niet over lastiggevallen. 

Anderzijds is er heel wat werk te doen door mensen waarbij hun gezicht er niet toe doet. Zo heb ik eens een online opdracht gegeven aan een ZZP'er zonder het gezicht van de dienstverlener ooit gezien te hebben. Heeft u een idee hoe uw webshopverkoper eruit ziet? De betreffende moslima hoeft niet per se in een supermarkt achter de kassa te zitten, waar klanten haar nikab storend zouden kunnen vinden. Er zijn tal van baanmogelijkheden waarbij je gezicht geen rol speelt. Mevrouw zou de ruimte moeten krijgen om aan te tonen dat ze op dat punt inspanningen verricht om haar baankansen te vergroten.

Een andere reden van verminderde baanmogelijkheden kan gelegen zijn in de vooroordelen van werkgevers, misschien zelfs hun hekel aan de islam (ook een hoofddoekje verkleint de kans op werk, maar daar lijkt de Raad niet mee te zitten). Iedereen mag denken wat hij wil, maar een grond voor het korten van een uitkering levert dat natuurlijk niet op. Het feit dat er weinig islamitische ondernemers zijn in Nederland, is niet de schuld van de bijstandsgerechtigde.

Concluderend

Vrijheid van godsdienst en het etaleren daarvan zijn twee verschillende dingen. Godsdienstvrijheid vrijwaart mensen van vervolging. Het betekent niet dat men geen rekening meer met anderen hoeft te houden.

Het zwakke punt van het vonnis zit hem in het woord 'geïnspireerd'. Dat is een persoonlijke kwestie die niet leidt tot een religieuze verplichting.

Het feit dat onze samenleving niet voldoende ingericht is op moslima's (zo men dat al zou wensen) mag niet als argument tegen hen gebruikt worden om ze financieel te schaden.

Rassenwaan

Sommige dingen in het leven zijn interessant, sommige minder, en weer andere totaal niet. Tot de laatste categorie behoort voor mij: ras. Het kan me – excusez le mot – geen reet schelen van wat voor ras iemand is. Het ontgaat mij hoe dat relevant zou kunnen zijn. Wellicht voor medici: misschien dat ras van belang is voor een bepaalde behandeling van een specifieke aandoening, ik heb geen idee.

Maar mij boeit het niet. Ik verzet me wel tegen het gezéur over ras. Blank zijn ervaar ik als een toevallige omstandigheid, waar ik verder niets mee heb. Als activisten in de media mij vervolgens eigenschappen toedichten op grond van mijn ras, stuit me dat tegen de borst. In wezen is elk geleuter over ras een vorm van racisme: relevantie veinzen die er in werkelijkheid niet is. Nazi's deden aan schedelmetingen, een niet-gewelddadige maar wel uiterst beledigende handeling: ik ben mijn schedel niet.

Onverdraagzame politiek correcten doen er nog een schepje bovenop: zelfs het woord blank wordt in de ban gedaan, ook daarin hebben ze onzuiverheden ontdekt. Het grappige effect daarvan is dat ik deze blanken niet meer als behorend-tot-mijn-groep ervaar. Ze scheppen met hun zonderlinge taalpurisme zo'n grote afstand, dat ik mij niet meer met hen kan identificeren.

Hoezeer hun veronderstelling dat het woord blank op racisme duidt, grond mist, blijkt al wel uit mijn ervaring dat ik als blanke meer sympathie voel voor een zwarte man die niet politiek correct is, dan voor een blanke vrouw die dat wel is. Het beoordelen van mensen op hun mening lijkt mij toch echt superieur aan het hen in een hokje stoppen vanwege een genetische eigenschap of onschuldig taalgebruik.

Ik geloof wel dat sommige niet-blanken blanke mensen haten. De boosheid van zwarte activisten is vaak voelbaar. Het zou me enorm storen als ik de fout zou maken, hun agressieve houding als behorend bij hun ras te beschouwen. Ik ben me ervan bewust dat zo'n valkuil niet denkbeeldig is. Als je niet-racistische mensen maar genoeg provoceert, kun je racisten van hen maken. Zo gemakzuchtig en weinig principieel is de mens dan weer wel, als het erop aankomt.

Ik had lang geleden vaak contact met een zwarte Antilliaan. Hij was de vriendelijkheid zelve en ik hoorde met verbazing aan dat hij een rijtje Groningse plaatsnamen uit zijn hoofd kende, al had hij als kind nooit een voet op Nederlandse bodem gezet. Omdat hij en Donald Jones (iedereen was gek op die man) mijn enige referentiepunten waren, had ik een heel positief beeld van zwarte mensen. Ik vind het jammer en pijnlijk dat daar krassen op gekomen zijn door de activistische intolerantie van sommigen in het afgelopen decennium.

Misschien was het kinderlijk om een roze blik te koesteren. Mensen beoordelen op uiterlijke kenmerken is een doodlopende weg, en dat geldt zowel in positieve als in negatieve zin. Het racismedebat voedt mensen op om in termen van ras te gaan denken. Dat is wat er verkeerd aan is.

Ik blijf wel graag erkennen dat het zot is dat schoolkinderen op Curaçao zouden moeten leren waar Oude Pekela ligt.