Kom aan de taal en je komt aan de vrijheid

De term oude boze witte man wordt gebruikt om te verhullen dat het probleem hem vooral zit in de boze jonge zwarte en blanke man en vrouw. Nederland was veertig jaar geleden een harmonieus land. Er waren geen mensen erg boos op elkaar. Zelfs de krakersrellen van de jaren 80 waren nog ludiek vergeleken met de haat die nu rondwaart in ons mooie land.

Racisme en discriminatie in het woordgebruik waren al aan de orde van de dag (en zijn van alle eeuwen), alleen we noemden het niet zo en er werd smakelijk om gelachen, zoals een columnist terecht in herinnering brengt. We vonden het onschuldig. We beschouwden het als humor. Het theaterpubliek maakte een onderscheid tussen woorden en daden en vroeg zich af wat iemand echt bedoelde. Schijn en werkelijkheid werden scherp van elkaar gescheiden. En er waren nog geen lange tenen.

Neerlands Hoop

Als De Jonge negers (dixit De Jonge) beledigde, dan ging de zaal er niet voetstoots vanuit dat hij een onverbeterlijke aanhanger was van het Zuid-Afrikaanse Apartheidsregime. Onwelgevallige teksten leidden niet tot karaktermoord, laat staan dat iemands woorden volstonden om hem voor fascist uit te schelden. Daar was eerst een flinke stapel lijken voor nodig.

Als je kop boven het maaiveld uitsteekt, wordt hij eraf gehakt, wil een oude Nederlandse traditie. Cabaret is hier bijkans uitgevonden. Met alles wat maar een beetje afwijkt wordt de draak gestoken. Dat houdt mensen op hun plaats en voorkomt dat ze kapsones krijgen. Als een politicus niet op de hak genomen werd door Wim Kan, was hij beledigd, want dan telde hij niet helemaal mee.

Policor

Sindsdien zijn we honderdtachtig graden gedraaid. Nederland is gaandeweg overspoeld met lange tenen. Als er een woord is dat de huidige staat van het land typeert, is het wel 'overgevoelig'. Het ene taboe na het andere wordt daarom ingevoerd door de politiek correcten die boven ons gesteld zijn (Jinek, DWDD, Pauw, Journaal, Nieuwsuur).

De kinderlijke boosheid in den lande gaat niet meer over werkelijkheid, over wat er gebeurt (er gebeurt bijna niks), hij gaat alleen maar over woorden. Taal zelf ligt onder vuur. Woorden worden als gevaarlijk beschouwd. Er is een hele zwarte lijst aan het ontstaan met wat je allemaal niet mag zeggen. Als je het wel zegt ben je slecht. Er worden rechtszaken gevoerd over woorden.

Psychoanalyse

Het onverdraagzame moralisme viert hoogtij. Dat is niet iets om trots op te zijn en geen teken van de voortschrijding van onze beschaving maar van ontsporing van de samenleving door overserieusheid. Het strenge Freudiaanse Über-ich heeft de macht gegrepen tussen de oren van de heethoofden en dient ingetoomd te worden om niet te ontsporen in fanatiek autoritarisme.

Humor is spelen met woorden, overtuigingen worden vormgegeven met woorden. Woorden zwart maken is erger dan gezichten zwart schminken. Taal is de essentie van vrijheid. En die moet verdedigd worden tegen onvolwassen boze mensen. En ook dat al eeuwen lang.

Geld verdienen met boeken

Jaap van Duijn schrijft leuke columns in DFT, maar aan zijn verhaal over boeken moet nog wat toegevoegd worden.

Hij benadrukt terecht de verrijking die boeken voor lezers op kunnen leveren. En schetst welk enorme aantallen er al in omloop zijn. De informatie die ontbreekt is dat het aantal manuscripten daarvan nog eens een veelvoud bedraagt en dat het financiële plaatje anders is dan je zou denken.

Selectie

De uitgevers worden bedolven onder de inzendingen. Er zijn heel veel mensen aan het schrijven in Nederland. Al die teksten belanden op een grote stapel - de beruchte slush pile - en worden vervolgens aan een meedogenloze selectieprocedure onderworpen. De schrijver mag al blij zijn als een medewerker van de uitgeverij in de gauwigheid even drie bladzijden leest van de twee jaar noeste arbeid die er al gauw gaat zitten in een roman: de eerste, de laatste en eentje ergens in het midden.

Van Duijn schetst hoeveel boeken er wel niet verkocht worden waarbij maar een enkele een kassucces oplevert. Maar nog eens vijftig keer zoveel verschijnt niet eens in drukvorm. Het is niet denkbeeldig dat de summiere beoordeling van al die manuscripten tot gevolg heeft dat de beste boeken in Nederland de recensenten en de lezers nooit bereiken omdat ze de eerste schifting - die dus niet veel meer dan een paar minuten heeft geduurd - niet hebben overleefd. Veel kwaliteit gaat onnodig verloren door deze moderne boekverbranding.

De centen

Dan het economische verhaal. We kennen In Nederland de idiote vaste boekenprijs. Die zorgt ervoor dat boeken onnodig duur zijn. Daardoor verdient de handel eraan. Auteurs mogen meestal blij zijn als zij twee-drie euro overhouden aan een boek dat voor twintig euro in de winkel ligt. De rest is voor de uitgever en de boekhandel.

Je kunt dus beter zeggen dat je geen boeken hoeft te schríjven om er rijk mee te worden, de winkel krijgt zijn marge altijd wel binnen. Dat het toch slecht gaat met de boekhandel (er sluiten er steeds meer) komt door de online concurrentie. En die verdient heel veel aan boeken. De machtspositie van bol.com is zo groot, dat zij uitzonderlijke voorwaarden kunnen bedingen. Aan een boek dat door hen voor een redelijk prijs wordt verkocht en per exemplaar vele euro's winst oplevert, houdt de schrijver van die tekst slechts een paar dubbeltjes over.

Het kan beter

Het is dus niet de boekhandel waarmee we medelijden hoeven hebben, en zeker de online verkopers niet. Uitgever en boekhandel slagen er niet in schrijvers en lezers efficiënt en voordelig bij elkaar te brengen. En dat zijn toch de twee groepen wier belangen er het meest toe zouden moeten doen als het om geestelijk voedsel gaat. De lezers betalen veel te veel en ze krijgen veel minder boeken tot hun beschikking dan technisch mogelijk is.

In de toekomst zal het aantal verkrijgbare boeken aanzienlijk toenemen - een op de twaalf titels wordt nu al in eigen beheer uitgegeven - en de beoordeling en selectie ten behoeve van de lezers zal daardoor veel inhoudelijker en zorgvuldiger kunnen plaatsvinden. Dat gaat dan wel ten koste van reguliere uitgevers en machtige verkopers.

Gemakzucht

Sportjournalist Vissers van de Volkskrant heeft een mooie cultuurbeschrijving gegeven: lamlendigheid overheerst in de voetballerij, gemakzucht heeft zich meester gemaakt van de mannelijke voetballers. Een verademing was het contrast hiermee dat de leuke, positieve, energieke, hardwerkende en creatieve dames op het EK voetbal lieten zien.

Goal!

Ik zou er nog twee punten aan toe willen voegen: de vrouwen juichen normaal na elk doelpunt dat ze scoren. Bij de mannen moet ik mijn gezicht meestal beschaamd afwenden als ik zo'n knul na een doelpuntje een vertoning zie opvoeren alsof hij het beste is wat de mensheid ooit heeft voortgebracht. Zulke dwaasheid en grootheidswaan moet gewoon verboden worden. Een coach dient daartegen op te treden. Na een doelpunt moet een voetballer enkel blijdschap uitstralen. Hij hoort een open en vriendelijk lachend gezicht te laten zien, dat een en al normaliteit en vreugde toont in plaats van zelfingenomenheid.

Cruyff, Keizer, Swart, Mühren , Koeman, Gullit, Rijkaard, Van Basten, alle grote spelers juichten altijd normaal vroeger. Het waren leuke jongens, zoals het vrouwenvoetbal nu leuke meiden laat zien. Een jaar of twintig geleden is de aanstellerij erin geslopen, en die moet er weer uitgehaald worden.

Volkslied

Tegelijkertijd begonnen sommige spelers van Oranje demonstratief hun mond te houden als het nationale volkslied gespeeld werd. Dat kan natuurlijk een keer gebeuren, als je de tekst vergeten bent, maar dan moet die bijgespijkerd worden. De KNVB moet eisen dat spelers van vertegenwoordigende elftallen het Wilhelmus meezingen. Dat is een kwestie van discipline. Ze mogen een hekel hebben aan dat eerbetoon voor de Vader des vaderlands, ze mogen het een kutlied vinden, en Nederland een kutland, even goeie vrienden, maar dan horen ze niet in het Nederlands elftal te spelen.

Tweede Kamer

Terug naar de gemakzucht. Het betoog van Vissers is moeiteloos toepasbaar op zowel het Binnenhof als het Mediapark in Hilversum. De niet-inspirerende grijze muizen die besturende politici tegenwoordig meestal zijn, krijgen niemand meer op de banken. Fout op fout wordt er gestapeld, met de gefrustreerde burger on the receiving end. In de zorgfinanciering gaat er onnodig veel mis, weinig patiënten hebben een goed overzicht van hoe het systeem werkt en bellen zich suf om aan antwoorden te komen.

Armoede onder burgers wordt niet effectief bestreden, in plaats daarvan worden mensen afgescheept met voedselbanken. Woningnood is zeventig jaar na de oorlog nog steeds niet opgelost, wachtlijsten voor sociale huurwoningen blijven groeien. De gemakzucht van Schengen zorgt ervoor dat er crimineel volk rondloopt dat we hier niet willen hebben. De Belastingdienst hangt van krakkemikkige computers aan elkaar en wordt desondanks nog verder overbelast. Veel instanties lijken geen zin te hebben om te presteren, bezieling - prachtige Van Gaalterm - is ver te zoeken.

Publieke omroep

Het ooit fascinerende medium televisie is saai en voorspelbaar geworden. De NPO is een en al middelmaat en produceert een eindeloze stroom niemendalletjes en ontvangt daar meer dan zevenhonderd miljoen euro subsidie per jaar voor. Het moet niet moeilijk zijn om dat budget te halveren en tegelijkertijd de kwaliteit te verhogen. Gemakzucht sloopt het kritische denken, de ambitie om een beter product te maken, ontbreekt.

Alternatieven

Veel reden om op al die genoemde terreinen verbetering van binnenuit te verwachten, is er niet. Damesvoetballers moeten ons daarom de falende heren doen vergeten. Nieuwe partijen zullen die in het centrum electoraal moeten bedreigen en de macht ontfutselen. PvdA-kiezers maakten in maart al duidelijk dat het einde oefening is voor politici die niet willen horen. Online tv-zenders moeten de publieke omroep weg kunnen vagen door wel de journalistieke kwaliteit te gaan leveren waar de NOS niet meer om maalt.

Donald Trump short speech draft

My fellow Americans, let me tell you what my view of America is.

I see two groups of people in this country, and they're not the groups you may be thinking of.

On the one hand there are extremists and on the other there are moderates.

The extremists can be left- or right-wing. I don't care what they are, I don't like them. I don't trust extremists and I never will. Extremists aren't interested in democracy, nor in the rule of law, which are the fundamentals of western society.

The moderates are both left- and right-wing too. I don't have a problem with that. I am grateful to the people who voted for me, and I respect those who supported my opponent. They are both groups of reasonable people, who can debate issues in a civilized way and at the end of it, we have a vote and determine who wins.

I want the moderate people to rule this country. Everybody who resorts to name calling, is hostile and aggressive. And they're out. Whether they are neo-Nazis or fascists or anarchists or Antifa, I don't care. They don't want to play by the rules of a decent country, they only make a lot of noise and create a lot of hate.

The same goes for the media: if you distort the truth, tell lies, prove not to be reliable, you're out too. The American people deserve honest reporting, they have the right to be informed accurately by newspapers and TV stations.

Journalists who have turned into political activists, damage the trust of the public, and will gradually be replaced by others, who do a better job of honestly informing the citizens of this country.

Let me assure you: this is the view shared by a large majority of the people in this country. This nation is fed up with extremism, we want the constructive forces to be in charge. That was our history and that will be our future.

Thank you very much and God bless America.

Kijken in de Ziel

Coen Verbraak excelleert weer met een interviewreeks. Zes weken lang worden we bijgepraat over de zieleroerselen binnen de krijgsmacht.

De mannelijke militairen lijken haast kopieën van elkaar. Dezelfde soort persoonlijkheid. Daar zijn ze ongetwijfeld op geselecteerd en getraind. Mannen die van aanpakken weten en weinig twijfel kennen. Doeners, geen denkers. De bedoeling van een soldaat is dat hij presteert. Een kritische blik wordt niet aangemoedigd.

Het vereist een buitengewoon betrouwbare politiek, die op die loyaliteit een beroep doet. Een militair heeft beroepshalve een tunnelvisie. De bedoeling van zijn functioneren is het klaren van een klus, waarbij hij niet te veel afgeleid moet worden door levensvragen die de negatieve kanten van oorlogvoeren al te zeer belichten.

Grenzen

Op 10 mei 1940 had iedereen wel terug willen schieten. Je rechtvaardigheidsgevoel komt in opstand. Het ligt al een stuk lastiger als je bommen op burgerdoelen gaat gooien. Honderdduizenden onschuldige vrouwen en kinderen zijn zo door de geallieerden om het leven gebracht. Dat valt moeilijk te rijmen met vrome bezweringen in onze cultuur over eerbied voor het leven.

Een normaal mens moet er niet tegen kunnen om met de beelden van de gevolgen van geweldshandelingen geconfronteerd te worden. Vroeg of laat gaat je ziel kapot. Oorlog is vreselijk en kan alleen gevoerd worden met het morele verstand op een laag pitje. Menige militair is na een traumatische diensttijd een leven lang geplaagd door nachtmerries over de gruwelen van het krijgsbedrijf. Zo is ook de politie grote bedragen kwijt aan de kosten van PTSS als gevolg van overbelasting van agenten.

Legitimiteit

Maar het kwaad is niet uit te roeien met liefde. En het lukt de mens altijd om een rechtvaardiging te bedenken voor geweld. Ook al is zo'n redenering zelden houdbaar voor iemand die waarheidslievend is.

Over de ethiek van geweld is het laatste woord nog niet gezegd. We moeten het zolang doen met de enige verwerping van pacifisme die standhoudt: het geweld van de tegenstander is nog erger dan dat van onze kant. En daarom kun je er maar beter voor zorgen dat je de mensen hebt waarmee je de vijand kunt verslaan.

De fatsoensrakkers

Politieke activisten binnen de overheid zijn bezig met een strijd tegen de cultuur van de samenleving door te ageren over niet bestaande problemen. Instrument is het problematiseren van zaken die geen probleem zijn. De laatste voorbeelden hiervan komen van de gemeente Amsterdam, de NS en de NOS.

- 'Dames en heren' was eeuwenlang niet aanstootgevend, nu bepaalt een handvol mensen dat het opeens kwetsend is.

- Het neutrale woord 'blank' was eeuwenlang geen probleem, opeens moet het weg, want racistisch.

- Zwarte Piet hoorde er eeuwenlang bij, opeens wordt er tegen hem te hoop gelopen door een klein groepje fanatiekelingen.

Zwart

Nadat de wereld het eeuwenlang over 'negers' had gehad (zelfs Dr. Martin Luther King jr. gebruikte nog het woord negro) diende het vervangen te worden door 'blacks', 'zwarten'. Vervolgens was 'zwarten' weer beledigend en diende gesproken te worden van 'zwarte mensen'. Nu is dat ook weer een taboe aan het worden in sommige kringen, waarin is besloten dat men van 'people of colour' dient te spreken.

Opvallend is trouwens dat 'African Americans' bij ons nog niet geleid heeft tot 'Afrikaanse Nederlanders'.

Het wordt nu helemaal mallotig als 'zwart' in de ban wordt gedaan en 'wit' juist wordt ingevoerd. Elke rationele logica is dan zoek. De aanduiding 'zwarte en witte mensen' kan dan dus niet meer, terwijl 'witte mensen' juist moet.

Woordenboek

'Wit' voor rasaanduiding is een onjuiste vertaling van het Engelse 'white'. De Engelse taal kent onze betekenis van blank niet, de Duitse (weiß) ook niet. De Franse (blanc), Spaanse (blanco), Italiaanse (bianco) en Portugese (branco) wel.

Als de Amerikanen en Britten Frans hadden gesproken, zou 'blank' niet omstreden zijn gemaakt.

Links-radicaal

Vervolgens maakt de NOS het nog een graadje erger. In Amerika werd gedemonstreerd tegen de verwijdering van een standbeeld van een generaal die fout was geweest in de burgeroorlog. De extreemrechtse betogers worden door de omroep aangeduid als witte mensen. Dat is nog een stap verder: alle mensen met een blanke huidskleur worden in de hoek van extreemrechts gedreven. Maar die consequentie leidt bij de NOS niet tot terughoudendheid. De suggestie is dat hun slechtheid in hun ras zit en en niet in hun politieke opvattingen. Dat is extreemlinks woordgebruik.

Spelregels

Taal is wettelijk geregeld. De Nederlandse en Vlaamse overheden gaan daar gezamenlijk over in de Taalunie. De NOS begeeft zich op een terrein waar ze helemaal niet mag komen: het proberen te sturen welke woorden wel of niet gebruikt moeten of mogen worden.

De enige betekenis van 'blank' in combinatie met 'mensen' is dat ze niet gekleurd zijn. Niemand zal beweren dat 'blanke vla' de betekenis 'niet bevlekt' suggereert. Of dat gekleurd hout inferieur zou zijn aan blank hout.

Als schrijver beschouw ik taal als mijn territorium, daar gaat een politiek gemotiveerde omroep niet over. Zoals teksten van een eeuw geleden er ouderwets uitzien als er sprake is van 'mensch' i.p.v. 'mens', zo zien romans er straks achterhaald uit waarin Europeanen nog 'blank' genoemd worden i.p.v. 'wit'.

Overheid

Bij de Volkskrant mogen ze het van mij lekker over 'wit' hebben, dat valt onder de vrijheid van meningsuiting. Dat dagblad is per slot van rekening een politiek orgaan. De overheid moet zich gewoon aan de regels houden, en overheidsinstellingen als de publieke omroep moeten die niet op eigen houtje gaan veranderen. Want dan werkt de democratie niet meer met de daarbij horende controle en het afleggen van verantwoording. Een krant is van particulieren, de omroep is van ons allemaal.

Er is slechts één situatie waarin de aanduiding wit terecht wordt gebruikt: als het gaat om de Ku Klux Klan met haar puntmutsen. Die zijn wit. En eng. Niet vanwege hun huidskleur, maar vanwege hun intolerantie en witte pakken.

Voor de rest moet de NOS stoppen met het om politieke redenen in een kwaad daglicht stellen van normale woorden en de Nederlandse taal respecteren.

Arme onderwijzers

De meesters en juffen klagen. Ze krijgen te weinig geld. Nou geldt dat voor veel mensen, dus iedereen er wat bij zou welkom zijn. Daar gaan de koopkrachtplaatjes in de Tweede Kamer elk jaar over bij de Algemene Beschouwingen na Prinsjesdag.

Maar dat bedoelen ze niet. Ze vinden dat ZIJ er geld bij moeten krijgen. Dat is een opvallend standpunt omdat onderwijzers vroeger een progressieve groep vormden, voor wie solidariteit een kernwaarde was. Dat de huidige generatie daar afstand van neemt is opmerkelijk.

Er zijn namelijk heel veel mensen in Nederland die elke maand minder binnenkrijgen dan leraren. Aanzienlijk minder zelfs. Dus de onderwijzers zijn van mening dat er gedenivelleerd moet worden, wanneer ze wel voor hun eigen portemonnee pleiten en niet voor die van minder bevoorrechten.

Lage inkomens

Er heerst toenemende armoede en bijbehorende schuldenproblematiek bij grote groepen in de samenleving. De reden daarvan is het gebrek aan solidariteit bij de mensen die het beter hebben dan zij.

In menige schoolklas komen 's ochtends kinderen binnen die niet ontbeten hebben, als gevolg van de armoede thuis. Het lijkt mij lastig en pijnlijk voor de juf om hen uit te moeten leggen waarom zij er wel geld bij moet krijgen en de moeder van het kind, dat geen boterham gegeten heeft, niet.

Sparen

Laten we eens kijken hoe de verhoudingen liggen. Als die moeder in de bijstand zit ontvangt ze inclusief huur- en zorgtoeslag doorgaans niet veel meer dan 1400 euro netto per maand. Menige leerkracht zit boven de 2200 netto maandinkomen. Het verschil bedraagt 800 euro. Als de onderwijzer ervoor zou kiezen dat te sparen, heeft hij na ruim tien jaar een ton vermogen op de bank staan. Die moeder waarschijnlijk nog steeds minder dan 2000 euro.

Als een onderwijzer van 25 op zijn 35e over honderdduizend euro beschikt, heeft hij financieel een zorgeloos leven. Kapotte wasmachines of auto's zullen geen enkele onrust veroorzaken. Hij kan twee keer per jaar op vakantie. Naar een ver oord. Hij behoort dan tot de rijkste 35% huishoudens in Nederland. De overige 65% komt gemiddeld niet verder dan een bedrag van 8000 euro op hun spaarrekening.

Toekomstverwachting

Dat is het beeld van onderwijzers die goed met hun inkomen omgaan, zonder dat zij er iets bij krijgen. Niet alleen hebben zij nu een redelijk inkomen, ze hebben bovendien een mooi perspectief voor de toekomst. De meeste arme Nederlanders zouden ervoor tekenen. Zij hebben geen positief financieel vooruitzicht want weinig kans om aan hun benarde situatie te ontsnappen.

Het ene sterfgeval is het andere niet

Een Nederlandse verpleegkundige op een militaire missie in Afghanistan weigert, na een verbod daartoe van haar superieuren, een ziek kind de benodigde medicatie te geven, als gevolg waarvan het komt te overlijden. Nederland is niet verontwaardigd, Justitie stelt geen onderzoek in naar de gang van zaken. Er is geen ongerustheid of nieuwsgierigheid of hier wellicht sprake is van een misdrijf.

Een tiener weigert gehoor te geven aan de opdracht van deskundigen om niet in diep water te gaan zwemmen, als gevolg waarvan hij verdrinkt. Politie doet meteen onderzoek en kan niet anders constateren dan dat het om een ongeluk gaat. In plaats van de onverschilligheid in het eerste geval, is er nu echter sprake van grote opwinding. Een relativerend, satirisch bedoeld artikel oogst een storm van morele verontwaardiging.

Reacties

Hoe dit raadselachtige verschil in respons te verklaren? Gaat het om racisme, autochtoon versus allochtoon? Nee, beide kinderen waren niet van Nederlandse afkomst. Heeft het met religie te maken? Ook niet, ze behoorden allebei tot een islamitische familie. Seksisme? Nee, het waren beiden jongens.

Het eerste kind was wel erg jong, het tweede was al op de brommerleeftijd. Het ene was daardoor aanzienlijk kwetsbaarder dan het andere. Je zou zeggen dat het daardoor op meer sympathie zou kunnen rekenen dan een knul die de baard al in de keel heeft.

Bovendien was het eerste kind ernstig ziek en had het hulp nodig. Het tweede was kerngezond maar niet erg verstandig door verschillende adviezen in de wind te slaan en daardoor het leven te laten.

Op sociale media wordt gerept over empathie. Maar waarom viel die het zieke jongetje dan niet ten deel?

Politiek

Ik kan geen andere verklaring verzinnen dan dat er nu een behoefte bestond aan moralisme die eerder ontbrak. Iets wordt erg gevonden omdat men daar aan toe is, wellicht omdat het asiel-gerelateerd is, dus er zijn politieke motieven in het spel. De journalistiek heeft besloten er een groot nummer van te maken. Daarbij, zoals zo dikwijls, geleid door selectieve verontwaardiging.

De opwinding draait eerder om sentimentaliteit dan oprechte betrokkenheid bij het sterfgeval. Het kleine jongetje had de pech politiek niet relevant te zijn. Er kon met hem niet gescoord worden in de media, zoals nog wel met het dode jongetje op het strand indertijd.

De enige hoop voor de familie in Afghanistan is dat een ijverige Justitie-medewerker, of een vasthoudende advocaat zoals Zegveld, zich naar aanleiding van Kijken In De Ziel geroepen voelt zich in de zaak vast te bijten en het gedrag van Defensie in een juridische procedure ter discussie te stellen.

Anders wordt het kind gewoon vergeten en doen we alsof er niks gebeurd is.

Links racisme

Blank links gaat opportunistisch om met zwarte mensen. In de door progressieven gedomineerde media zie je ze bijna niet. Voor de onderwerpen racisme, amusement en sport, worden ze van stal gehaald, voor de honderden andere terreinen in de samenleving worden ze niet nodig gevonden.

Het belangrijkste aan een zwarte persoon is voor een modieus links iemand zijn of haar huidskleur. Niet de mening, de opleiding, of de functie. De overschatting van het belang van afkomst komt betrokkenen zelf niet ten goede. Het zijn doorgaans enkel activisten die voor de camera verschijnen, als het over het onderwerp ras gaat.

Afwezig

Wel eens een zwarte Nederlander geïnterviewd zien worden in Nieuwsuur over de economie? Over het milieu? Een zwarte vertegenwoordiger van Greenpeace over het klimaat? Een Surinaamse woordvoerder van Rijkswaterstaat over wegenaanleg en files? Als het om het echie gaat willen wij blanke sprekers zien.

Er zitten geen zwarte mensen in de Tweede Kamer. Een zwarte minister of staatssecretaris kan een formateur niet vinden.

Er zijn honderdduizenden zwarte mensen in Nederland, in de oude media spelen ze vrijwel geen enkele rol. Nieuwsuitzendingen bevatten grotendeels reclame tegenwoordig, voor politiek wenselijke standpunten. En daar zijn zwarte mensen maar heel beperkt nuttig. Eigenlijk worden ze, afgezien van hun huidskleur, gewoon niet serieus genomen. Rechtse zwarte mensen zijn in de praatprogramma's vrijwel taboe.

Ondertussen willen jonge GroenLinksers en D66'ers hun witte kindertjes niet naar zwarte scholen sturen. Hoe schadelijk dat ook is voor de kansen en de integratie van minderheden. Eigen kroost eerst.

Eenzijdig

Dan de krampachtige wijze waarop het zwart schminken van witte gezichten bestreden wordt. Alsof zwarte Nederlanders geen grotere problemen aan hun hoofd hebben. De keuze om het daarbij nooit over de Antillen te hebben, waar zwarte inwoners enthousiast de rol van Zwarte Piet spelen, is onwaarachtig. Dat krijgt u dus niet te zien. Komt niet goed uit. Waarmee het hele racismedebat haar geloofwaardigheid verliest. Trouwens, als de meeste zwarte mensen een probleem met het sinterklaasfeest hadden, zou dat al lang in een opiniepeiling zijn gemeld.

Eigentijds links bestaat vooral uit zwarte mensen, homo's en moslims, als je de propaganda moet geloven. Maar op invloedrijke posities komen deze mensen nauwelijks voor, tenzij als gevolg van positieve discriminatie.

Het visitekaartje van blank links is dat ze zo goed zijn. Daar zou niks mis mee zijn als het zo was. Maar de veronderstelde goedheid is al meer een modieuze façade geworden, die enkel om de linkse subcultuur draait. Die is niet geïnteresseerd in de klassiek-linkse thema's van machtsverhoudingen in de maatschappij, armoedeproblematiek of woningnood, waar veel zwarte mensen mee te maken hebben.