Een Nederlandse verpleegkundige op een militaire missie in Afghanistan weigert, na een verbod daartoe van haar superieuren, een ziek kind de benodigde medicatie te geven, als gevolg waarvan het komt te overlijden. Nederland is niet verontwaardigd, Justitie stelt geen onderzoek in naar de gang van zaken. Er is geen ongerustheid of nieuwsgierigheid of hier wellicht sprake is van een misdrijf.
Een tiener weigert gehoor te geven aan de opdracht van deskundigen om niet in diep water te gaan zwemmen, als gevolg waarvan hij verdrinkt. Politie doet meteen onderzoek en kan niet anders constateren dan dat het om een ongeluk gaat. In plaats van de onverschilligheid in het eerste geval, is er nu echter sprake van grote opwinding. Een relativerend, satirisch bedoeld artikel oogst een storm van morele verontwaardiging.
Reacties
Hoe dit raadselachtige verschil in respons te verklaren? Gaat het om racisme, autochtoon versus allochtoon? Nee, beide kinderen waren niet van Nederlandse afkomst. Heeft het met religie te maken? Ook niet, ze behoorden allebei tot een islamitische familie. Seksisme? Nee, het waren beiden jongens.
Het eerste kind was wel erg jong, het tweede was al op de brommerleeftijd. Het ene was daardoor aanzienlijk kwetsbaarder dan het andere. Je zou zeggen dat het daardoor op meer sympathie zou kunnen rekenen dan een knul die de baard al in de keel heeft.
Bovendien was het eerste kind ernstig ziek en had het hulp nodig. Het tweede was kerngezond maar niet erg verstandig door verschillende adviezen in de wind te slaan en daardoor het leven te laten.
Op sociale media wordt gerept over empathie. Maar waarom viel die het zieke jongetje dan niet ten deel?
Politiek
Ik kan geen andere verklaring verzinnen dan dat er nu een behoefte bestond aan moralisme die eerder ontbrak. Iets wordt erg gevonden omdat men daar aan toe is, wellicht omdat het asiel-gerelateerd is, dus er zijn politieke motieven in het spel. De journalistiek heeft besloten er een groot nummer van te maken. Daarbij, zoals zo dikwijls, geleid door selectieve verontwaardiging.
De opwinding draait eerder om sentimentaliteit dan oprechte betrokkenheid bij het sterfgeval. Het kleine jongetje had de pech politiek niet relevant te zijn. Er kon met hem niet gescoord worden in de media, zoals nog wel met het dode jongetje op het strand indertijd.
De enige hoop voor de familie in Afghanistan is dat een ijverige Justitie-medewerker, of een vasthoudende advocaat zoals Zegveld, zich naar aanleiding van Kijken In De Ziel geroepen voelt zich in de zaak vast te bijten en het gedrag van Defensie in een juridische procedure ter discussie te stellen.
Anders wordt het kind gewoon vergeten en doen we alsof er niks gebeurd is.
