Tien punten voor een moderne linkse partij

Het idee van Sonny Spek pak ik graag op en probeer te formuleren waar een nieuwe partij op links mijns inziens voor moet staan. Ik zeg met opzet ‘op links’, omdat daar de meeste politieke wezen rondlopen. Het gaat dan om de kiezers die weinig te winnen hebben bij globalisering en die evenmin voldoende bediend worden door de politieke vernieuwing die Nieuw Rechts voorstaat. Met die laatste groepering kan een moderne linkse partij overigens wel samenwerken (een cordon sanitaire is nou eenmaal ondemocratisch), want er zijn een aantal raakvlakken.

Maar om te beginnen de verschillen. De nieuwe linkse partij moet zo’n beetje in alles het tegendeel zijn van de VVD. Rechts heeft niets met de onderkant van de samenleving en een nieuwe linkse partij moet daar juist voor opkomen. Cultureel is de VVD een kopie van GroenLinks aan het worden, en ook die keuze helpt de politiek-daklozen niet verder.

De essentie van een linkse partij is het opkomen voor gewone mensen. Die basis is door modieus-links – zoals ik PvdA, D66 en GroenLinks aanduid – verlaten en men is voluit voor het idealisme gegaan. Over bijna alles heeft men wel een moralistische opvatting. Met als belangrijke consequentie dat gewone mensen er niets aan hebben.

Echt linkse politiek moet de weg terug afleggen: van idealisme naar belangenbehartiging. Het waren mannen uit één stuk als de vooroorlogse sociaaldemocratische wethouders van Amsterdam, die de prestaties leverden waar hun achterban op zat te wachten. Het geknoei van de PvdA op het terrein van de volkshuisvesting steekt schril af tegen de vooruitgang die de SDAP dankzij politici als Wibaut en De Miranda realiseerde als het ging om woningbouw. Het modieus-linkse Amsterdam heeft de sociale woningvoorraad elk jaar laten krimpen, met een verbijsterende woningnood als gevolg.

De opdracht voor links is om weer te gaan presteren: je mening is niet interessant, alleen wat er uit je handen komt. Met Samsom en Asscher zijn de prestaties van de sociaaldemocratie tot het nulpunt gedaald. En voor menige groepering, zoals mensen in de participatiewet, zelfs onder het vriespunt beland. Wat Joop Den Uyl opbouwde in de jaren 70, heeft de PvdA in Rutte II weer afgebroken. Gemakzuchtig links gaat enkel nog voor het fijne gevoel en heeft gewone mensen sociaaleconomisch weinig meer te bieden.

Modieus links wil deugen, echt links wil belangen behartigen. Gewone mensen zijn vaak niet hoog opgeleid, hebben meestal geen geweldige carrièreperspectieven, beschikken over weinig politieke invloed en willen gewoon een fatsoenlijk leven leiden, zonder financiële zorgen en zonder criminaliteit.

Zoals links al geruime tijd weigert voor behoorlijke sociale voorzieningen te zorgen, zo heeft rechts verzuimd law and order te onderhouden. De criminaliteit giert de pan uit, vergeleken met veertig jaar geleden. Justitie verkeert in een crisis, bewindslieden op het ministerie zijn alweer weg voordat ze goed en wel begonnen zijn, en de pakkans voor boeven is lachwekkend laag.

Zowel op links als op rechts is er groot onderhoud nodig. Dat betekent enerzijds bestrijding van woningnood en armoede, en anderzijds het terugbrengen van harmonie en stabiliteit in de samenleving.

Het is belangrijk voor een linkse partij om verantwoord en effectief om te gaan met het multiculturele drama dat in de jaren 80 in de steigers is gezet door CDA en VVD (met name premier Lubbers heeft hier leiding aan gegeven). Inmiddels is ook de PvdA kampioen massa-immigratie, maar dat vergde eerst een draai van 180 graden. Het linkse kabinet Den Uyl piekerde er niet over buitenlanders massaal naar ons land te halen, net zo min als Karl Marx een voorstander was van arbeidsmigratie.

Massa-immigratie is niet links, massa-immigratie is rechts. Modieus links is een antinationale koers gaan varen met desastreuze gevolgen voor de lagere klassen. De harmonieuze samenleving van de jaren 70 is veranderd in een segregerende maatschappij, zonder perspectief op verbetering.

Multiculti werkt niet en tast de sociale cohesie aan. Vooraanstaande sociaaldemocraten, waaronder de Duitse bondskanselier Helmut Schmidt, hebben daar in de jaren 80 al voor gewaarschuwd. Het is daarom nodig de multiculturele samenleving te ontvlechten om de culturele neuzen zoveel mogelijk weer dezelfde kant op te krijgen.

Ras, afkomst, geaardheid, geloof en geslacht zijn daarbij volstrekt irrelevant, de enige issue is cultuurverschillen. Moslims en christenen kunnen met elkaar door één deur in Nederland, hetero’s en homo’s staan elkaar niet naar het leven en mannen en vrouwen gunnen elkaar ook de ruimte. Het punt waarop het misgaat is dat grote aantallen mensen hier wel geïmmigreerd of geboren zijn, maar zich geen Nederlander voelen. Ook al staat die nationaliteit in hun paspoort.

Hier bestaat een groot geschilpunt met Nieuw Rechts. De nieuwe partij moet zich niet schuldig maken aan islam-bashing of moslim-pesten, maar tegenover de haatrelatie die links en rechts met elkaar hebben voor het pragmatisme kiezen.

Er zijn maar twee soorten burgers in Nederland: zij die wel en zij die geen Nederlands paspoort hebben. Nederland is een vrij land waar iedere staatsburger binnen de grenzen van de wet zijn eigen keuzes kan maken. Ook als het om religie gaat.

Ons westerse land kent twee fundamenten: de democratie en de rechtsstaat. De democratie vereist dat we de multiculturele samenleving gaan afbouwen, er is domweg geen meerderheid voor. Het beëindigen van het multiculturele drama moet gepaard gaan met het overeind houden van de rechtsstaat: ieders burgerrechten blijven onverkort gewaarborgd.d’

Het is niet de taak van moslims om de problematiek van segregatie op te lossen. Het voortdurend hameren op integratie, wat zowel links als rechts doet, is beledigend voor grote aantallen mensen en miskent dat ze niet verantwoordelijk zijn voor de integratieproblemen. Als je een miljoen Nederlanders in Marrakesh huisvest, gaat het daar ook fout. Nogmaals: de Nederlandse regering heeft multiculti op poten gezet. Turken en Marokkanen besloten niet zelfstandig om Nederland binnen te trekken, ze zijn uitgenodigd door de overheid. Sociale Zaken stuurde ambtenaren naar Marokko om arbeidskrachten te ronselen en Merkel nodigde de Syriërs uit.

De verantwoordelijkheid voor het afbouwen van de multiculturele samenleving ligt daarom uitsluitend bij de overheid. In plaats van individuele burgers te betuttelen en te schofferen, moet er migratiebeleid gevoerd worden: de regering dient de controle terug te krijgen op immigratie en emigratie.

Naast het verminderen van het eerste, kan het tweede gestimuleerd worden door kansen te scheppen voor mensen die wel oren hebben naar remigratie. Met een miljard euro aan subsidies per jaar kost het minder tijd om multiculti af te bouwen dan de opbouw ervan geduurd heeft. Na de oorlog heeft de regering 5 procent van de bevolking laten emigreren, vreedzaam en vrijwillig. Dat kunnen we nog een keer doen, alleen hebben we er nu veel meer tijd en financiële middelen voor beschikbaar.

Samenvattend kom ik zo tot de volgende hoofdpunten voor een programma van een moderne linkse partij:

-1 Structurele verbetering van de koopkracht aan de onderkant van de samenleving moet ervoor zorgen dat armoede weer verdwijnt uit Nederland.

-2 De woningnood wordt opgelost door tegen de klippen op te bouwen. Natuurgebieden zullen daarbij niet worden ontzien. Natuur wordt niet bedreigd door wonen maar door overbevolking. Particuliere huishoudens worden niet gedwongen afgesloten van aardgas.

-3 Migratiebeleid moet de druk op huisvesting en voorzieningen verminderen. Nederland stapt daarvoor uit Schengen. Remigranten worden financieel ruim ondersteund, zodat ze er niet op achteruit maar op vooruit gaan. Remigratie is vrijwillig.

-4 Er komt een bindend referendum. Klimaatbeleid zal daardoor waarschijnlijk sneuvelen aangezien de bereidheid bij de bevolking om voor de kosten ervan op te draaien grotendeels afwezig is.

-5 Besparingen op immigratie en klimaatbeleid financieren armoedebestrijding en volkshuisvesting grotendeels. Verder wordt de belasting op grote vermogens verhoogd en wordt de hypotheekrenteaftrek geleidelijk afgebouwd.

-6 De boete op ziek zijn wordt afgeschaft, er geldt geen eigen risico meer in de zorgverzekering.

-7 Nederland onderzoekt de mogelijkheden voor economische samenwerking buiten de EU en bereidt de invoering van een parallelle munt voor om de Unie uiteindelijk te kunnen verlaten. De partij is tegen een Europees leger, de Verenigde Staten zijn de hoeksteen van ons veiligheidsbeleid.

-8 Nederland zal VN-resoluties tegen Israël niet langer steunen wanneer de Tweede Kamer daar niet uitdrukkelijk om vraagt.

-9 Forse investeringen in opsporingscapaciteit moeten uitmonden in verhoging van de pakkans en toename van de veiligheid.

-10 De NOS wordt weer een omroep voor iedereen. Er komt een Commissaris voor de Neutraliteit die over een evenwichtige informatievoorziening gaat waken.

Voor inkomens- en woonbeleid kan steun gezocht worden bij de bestaande linkse partijen, voor herstel van het leefklimaat in Nederland kan met Nieuw Rechts samengewerkt worden.

 

Sonny Spek – Tien basisprincipes voor een (nieuwe) sociaal-conservatieve partij   

---

Dit artikel verscheen op 19 december 2019 op ThePostOnline.  

 

Klimaatopwarming, of toch niet?

Het was zaterdag een frisse Koningsdag. Is dat normaal, of hoort het eigenlijk warmer te zijn, eind april?

We zijn verwend met flink wat dagen met mooi weer deze maand, en we worden dagelijks bestookt met het klimaatalarmisme dat onze verwachtingen nog verder opschroeft. De lage temperatuur op Koningsdag viel daarom lelijk tegen.

Reden om de maximumtemperaturen op de verjaardagen van de koning eens te vergelijken met die van ruim een halve eeuw geleden, om te kijken of we enige klimaatopwarming kunnen ontdekken. En dan zien we iets interessants:

Dalende trend

Het blijkt dat er helemaal geen sprake is van een stijgende trend als je de hoogste temperaturen op (de datum van) Koningsdag in de afgelopen tien jaar in beeld brengt, maar juist van een dalende.

De blauwe lijn in de grafiek geeft van elk jaar de maximumtemperatuur weer op 27 april in De Bilt, de groene de lineaire trendlijn en de rode de hoogste temperatuur op de geboortedag van de koning: 15,0°C.

Als je niet kijkt naar een berekend temperatuurgemiddelde (wat trouwens een instrument van manipulatie kan zijn – met getallen is het namelijk net als met voedsel: zodra je het gaat bewerken daalt de kwaliteit ervan) maar simpel de frequentie meet van overschrijdingen van de maximumtemperatuur van 52 jaar geleden, blijkt er sprake te zijn van een perfect evenwicht: het was in de afgelopen tien jaar op (de huidige) Koningsdag vijf keer warmer en vijf keer minder warm dan op de geboortedag van koning Willem-Alexander in 1967.

Was de hoogste temperatuur dan misschien zo uitzonderlijk hoog, 52 jaar geleden, dat de maxima na 2009 er wel de helft van de tijd onder moesten zitten? Nee, dat is niet het geval. Sterker nog, de hoogste temperatuur op de dag dat Willem-Alexander geboren werd was 1,2 graad lager dan wat het KNMI normaal noemt. De maximumtemperaturen van het afgelopen decennium zaten negen (!) van de tien keer onder dat normale niveau.

Maxima op Koningsdag geen reden voor klimaatzorgen

Het minste wat je hiervan kunt zeggen is dat klimaatalarmisten dit in 2009 niet verwacht zullen hebben. Bij mij veroorzaakt dit temperatuurverloop in elk geval geen gevoel van onrust.

Ter vergelijking heb ik de maximumtemperaturen van de afgelopen tien jaar op mijn eigen verjaardag ook eens naast die op mijn geboortedag gelegd en de uitkomst was dezelfde: vijf keer was het in het afgelopen decennium warmer en vijf keer minder warm dan op de dag dat ik het levenslicht zag.

Wetenschap

Klimaatactivisten die in de ban zijn van de opwarming van de aarde vinden het vreselijk als hun zekerheden ter discussie gesteld worden en hameren graag op het belang van wetenschap, daarbij over het hoofd ziend dat computervoorspellingen per definitie niet aan dat criterium voldoen (alles wat je niet kunt meten en bewijzen is geen wetenschap maar eigenlijk een vorm van waarzeggerij).

Twijfel dient niet als een probleem gezien te worden, zoals het tv-programma Medialogica van de week suggereerde, maar als een noodzakelijk aspect van elke wetenschappelijke discussie. Kritisch denken ten behoeve van waarheidsvinding dient men juist aan te moedigen.

Wetenschappelijker dan tien jaar achter elkaar de temperatuur meten, wordt het niet. Zo kunt u zelf de vinger aan de pols van de opwarming houden.

Informatie

Het loont om op zoek te gaan naar klimaatgegevens en niet klakkeloos de hartstocht van het actiewezen te volgen. Zij zullen ons geen informatie presenteren die hun politieke belang (het klimaatnarratief) schaadt. Zo krijgen de kouderecords van de afgelopen winter in Amerika en het maar niet versnellen van de zeespiegelstijging voor onze kust niet de aandacht die ze verdienen.

Nederland heeft in de voorbije vijftig jaar enorm veel CO2 uitgestoten. Het is wonderlijk dat daarvan zowel in de temperatuurstatistieken van Koningsdag als in de waterstanden op de Noordzee geen spoor terug te vinden is.

Geen haast

Het klimaatprobleem is op korte termijn niet urgent en het doen van grote uitgaven is voorbarig en staat op gespannen voet met de democratie: het klimaatbeleid is er na de Kamerverkiezingen doorheen gejast.

De mentale staat van klimaatalarmisten is: laten we het zekere voor het onzekere nemen. Maar dat is niet nodig en wel heel duur en daarom irrationeel – de mens kan een bepaalde mate van onzekerheid heel goed aan.

Mijn klimaatverwachting voor Nederland de komende tien jaar: het zal op Koningsdag vijf keer warmer en vijf keer minder warm blijken te zijn dan vijftien graden. Ik zou nog maar even wachten met de aanschaf van die warmtepomp.

Teletekstverslaving

Ik kom er rond voor uit: ik heb een teletekstverslaving. Het begon heel sluipend. Eerst heb je het helemaal niet door. Dan begint je omgeving je erop te wijzen: die tv van jou staat wel erg vaak op teletekst, hè? Ik zette het toestel op een andere plaats neer in de woonkamer, zodat je het scherm vanaf de straat niet meer kon zien. Je probeert het te verbergen, want onbewust weet je dat er iets niet klopt.

Het is het eerste wat ik doe als ik 's ochtends opsta: dat ding aanzetten. Het is een dwang: je móét weten wat er gebeurd is. Als ik thuis ben: de hele dag door telkens even kijken of er weer wat nieuws op de 101 staat.

Volgens een psycholoog in RTL Nieuws zijn die pagina's zo geraffineerd gemaakt, dat je naar dat tv-scherm toegezogen wordt. Elke keer dat je een paginanummer kiest komt er een stofje vrij in je hersenen waarvan je een blij gevoel krijgt.

Als je ziet dat er verkiezingen gehouden zijn in Congo, dan wil je weten hoe dat is afgelopen, dus je toetst onwillekeurig die drie cijfers in. Ik heb helemaal niks met Congo, ik weet niet eens precies waar het ligt, maar de NOS heeft aldoor weer iets te melden over dat onbekende land, dus je blijft ermee bezig. Toen ben ik hulp gaan zoeken.

In onze therapiegroep Teletekst Anonymous herkennen mensen die dwangmatigheid, waardoor we elkaar goed kunnen helpen. Het zijn de echte hardcore-verslaafden die er anderen en zichzelf ontmoeten. Dat moet u letterlijk opvatten: ont-moeten, ons proberen te bevrijden van de jarenlange afhankelijkheid. Wat heet jaren: decennia! We waren er als de kippen bij in de jaren 80 toen de eerste toestellen met teletekst op de markt kwamen. We lagen in slaapzakken voor de deur van V&D om maar niet te laat te zijn. En we betaalden grof geld voor onze eerste teletekstkleurentelevisie: er ging maar zo meer dan duizend gulden over de toonbank.

De zorgverzekeraars vergoeden onze TA-bijeenkomsten niet. Ze rekenen erop dat de aandoening in de komende 25 jaar vanzelf uitsterft. Wij zijn allemaal 65-plussers bij ons in de praatgroep. Het is vooral een ouderenkwaal, jongeren zijn alleen in de weer met apps op hun smartphone. Die hebben wij niet eens. Helemaal geen tijd voor. Er staan honderden pagina's op teletekst en die moet je allemaal bijhouden. Stel je voor dat ergens iets nieuws staat en je weet het niet!

Ik zit inmiddels op mijn achtste tv. Omdat de tekst nu zo breed op het scherm staat, ziet het er nog verleidelijker uit. En wij zijn niet de enigen die ervoor vallen: in de wandelgangen van de Tweede Kamer zag ik hem ook hangen, krantenredacties zijn er massaal verslaafd aan.

Maar er is hoop. Verscheidene zenders hebben al geconcludeerd: dit kan zo niet langer met die verslavingsproblematiek. RTL en SBS hebben teletekst er resoluut afgegooid. Dat was moedig, want dat kost ze natuurlijk kijkers: je zapt veel makkelijker weg als je niet vastgehouden wordt door zo'n tekstpagina. Ook de Belgen en de Britten hielden het voor gezien.

Maar de Duitsers en de NOS gaan er stug mee door. Op enige steun van hun kant hoeven wij verslaafden voorlopig niet te rekenen. Het minste wat ze kunnen doen is ons een eigen pagina geven: 666 lijkt ons wel wat. Want het is echt een beest, dat teletekst, een verslavingsbeest.