Fictieve ontknoping van het Amerikaanse verkiezingsdrama

Aron Nolan begreep meteen dat dit zijn chance of a lifetime was: het campagneteam van de Republikeinse Partij in Atlanta, Georgia had hem zojuist gebeld met het verzoek 'to fix the election for the President'. De Grand Old Party had net te weinig stemmen binnengehaald in de perzikstaat en ze had een plan B nodig. 

De ambitieuze advocaat uit Philadelphia had de avond ervoor op de populaire conservatieve zender NewsMax - die de ratings van het naar de Democraten overgelopen FoxNews naar beneden joeg - uit de doeken gedaan langs welk pad president Trump de overwinning in de presidentsverkiezing veilig kon stellen.

De hertelling in Georgia dreigde opnieuw op een debacle uit te lopen, doordat Republikeinse waarnemers de stembiljetten nog steeds niet up-close konden volgen, laat staan beoordelen op hun geldigheid.

In Arizona werd TeamTrump met een nog groter probleem geconfronteerd: hoewel het stemmenverschil met Biden slechts een paar duizend ballots bedroeg, konden daar geen rechten aan ontleend worden op een recount.

Enkel in het goedgeorganiseerde Wisconsin had het opnieuw tellen van de stembiljetten de gewenste flip opgeleverd: de reeds aan tegenkandidaat Biden toegekende kiesmannen waren overgeheveld naar de kolom van Trump.

North Carolina was al conform verwachting door de networks aan de president toebedacht, maar de voorsprong van de Democraten in Michigan was te groot om ingehaald te kunnen worden en Trump had nog twee staten nodig voor de resterende kiesmannen, boven op de 242 die hij inmiddels had verkregen.

Daar hadden Arizona en Georgia voor moeten zorgen, maar de deadline waarvoor de uitslagen gecertificeerd dienden te worden kwam snel dichterbij en op het juridische front was er nog geen bres geslagen in de meerderheid die voormalig vicepresident Biden veroverd had.

'Go for a vote!' had Nolan in het televisie-interview geantwoord op de bijna wanhopige vraag van de presentator hoe het nog goed kon komen voor Republikeins Amerika. De beste strategie was in de ogen van de Pennsylvanian om de Huizen van Afgevaardigden en Senaten van de battleground states te laten stemmen over de keuze van de electors.

Het was de voorzitter van het Huis in zijn eigen staat geweest die hem op het idee gebracht had. Deze Tony White had in antwoorden op vragen van journalisten laten doorschemeren dat het parlement in geval van onduidelijkheid over de verkiezingsuitslag deze niet voetstoots over hoefde te nemen:

'Waar het hier om gaat is niet enkel het aanwijzen van een winnaar, maar bovendien om het herstel van het vertrouwen van de kiezer, die eraan twijfelt of de stembusuitslag wel eerlijk tot stand gekomen is,' meende de Speaker. Om dat probleem op te lossen vond hij een audit onvermijdelijk.

'That's it!' dacht de jonge advocaat opgetogen, toen hij beelden van de persconferentie zag. Om uit de moeilijkheden te komen die tellingen, hertellingen en mislukte lawsuits hadden opgeleverd, was er enkel een grondig onderzoek door deskundigen noodzakelijk van het verloop van de verkiezingen, om zo de onrechtmatigheid ervan boven water te krijgen.

Nolan realiseerde zich dat het helemaal geen vereiste was dat er tienduizenden ongeldige stembiljetten opgespoord werden, de publieke opinie hoefde er alleen maar van overtuigd te worden dat de uitslagen in de battleground states onbetrouwbaar waren.

Als nieuwbakken lid van het legal team van de president maakte hij de gewijzigde koers van de GOP bekend in de media. De Democraten stonden meteen op hun achterste benen en beschuldigden de Republikeinen van het stelen van de verkiezingsuitslag.

'Stop the steal!' riep de voorzitter van de DNC verontwaardigd uit, na het horen van de plannen om de popular vote niet langer bepalend te laten zijn voor de uitslag.

Binnen de GOP werd koortsachtig overlegd over het voorstel: was het wel netjes tegenover de kiezer om het zo te doen, werd de democratie er wel mee gediend, en kon het eigenlijk wel?

Als constitutional lawyer had de advocaat de volksvertegenwoordigers haarfijn uit kunnen leggen dat het weliswaar in strijd was met de regelgeving in sommige staten om henzelf te laten beslissen over de kiesmannen, maar dat de federale grondwet er geen enkele twijfel over liet bestaan dat het parlement hiertoe gerechtigd is. Ook het federale Supreme Court zou deze opvatting huldigen.

Zowel in Arizona als in Georgia controleerden de Republikeinen de macht: in beide Kamers van het Congres beschikten ze over een meerderheid en binnen een week gingen ze ertoe over de benodigde kiesmannen aan te wijzen die de president evenveel stemmen opleverden als zijn Democratische uitdager, nadat uit onderzoek van IT-specialisten was gebleken dat de gebruikte verkiezingssoftware van een aan de Clinton Foundation gelieerd bedrijf niet betrouwbaar was.

Omdat de stemmen in het Kiescollege staakten moest het Congres in Washington de knoop doorhakken. Aangezien elke staat bij die procedure over evenveel stemmen beschikt en er meer Republikeinse dan Democratische staten zijn, veroverde Donald J. Trump op deze manier zijn tweede ambtstermijn.

Het was de president zelf die de advocaat vanuit de Oval Office opbelde om hem te prijzen voor het vlottrekken van de herverkiezingscampagne en het veiligstellen van de overwinning. Als blijk van zijn waardering bood hij hem een staffunctie aan in het Witte Huis.

Nieuwsuur hangt vuile linkse was niet buiten

De oneerlijkheid van modern links werd onbedoeld weer eens breed uitgemeten in een item van Nieuwsuur zaterdag. In een misleidende uitzending werden de dramatische gevolgen van de door het tweede kabinet Rutte ingevoerde participatiewet belicht, zonder een woord vuil te maken aan de veroorzakers van de beschreven ellende.

Het behoort tot de normale journalistiek om de ontstaansgeschiedenis van een maatschappelijk probleem te schetsen, naast het geven van een beschrijving ervan en een opsomming van mogelijke oplossingen. Nieuwsuur sloeg die eerste fase over, en besloot de vuile progressieve was niet buiten te hangen. De blunders van PvdA en FNV bij de totstandkoming van de participatiewet werden geheel verzwegen, en in plaats daarvan mochten representanten van die organisaties uitvoerig toelichten welke mooie politieke ideeën ze erop nahielden.

Iedereen die ertoe deed bij de totstandkoming van dit betreurenswaardige stuk wetgeving werd uit de wind gehouden. Drie linkse mannen die ervoor verantwoordelijk waren werden gespaard en drie linkse vrouwen mochten de huidige vooruitstrevende wensen voor het voetlicht brengen.

De PvdA was acht jaar geleden bezeten van het idee dat 'de economie gered' moest worden, een overtuiging die tot op de dag van vandaag nog gehuldigd wordt door de huidige politiek leider van die partij – in werkelijkheid was er enkel sprake van onrealistische en destructieve eisen van de EU met betrekking tot de omvang van het begrotingstekort.

De sociaaldemocraten committeerden zich volledig aan de bezuinigingsdrift die eruit voortvloeide, die voor onnodige sociale en economische schade heeft gezorgd en de PvdA de grootste verkiezingsnederlaag in de parlementaire geschiedenis heeft opgeleverd. Die overigens geen persoonlijke gevolgen heeft gehad voor de hoofdrolspelers in dit drama en door de partij niet verwerkt maar onder het tapijt geveegd is.

 

Bij de formatie van Rutte II had de PvdA nog een – voor haar achterban – redelijk ogend regeerakkoord weten af te sluiten, maar een groot deel ervan verdween in het voorjaar van 2013 al gauw in de prullenbak, tijdens de totstandkoming van een sociaal akkoord. PvdA-fractieleider Samsom, minister van Sociale Zaken Asscher en FNV-voorzitter Heerts zetten daarin een punt achter decennia sociale politiek van links Nederland. Wetgeving die nog was ingevoerd door het kabinet Den Uyl werd door de moderne socialisten bij het grofvuil gezet. De meest kwetsbare groep op de arbeidsmarkt, jongeren met een handicap, verloren massaal hun recht op sociale voorzieningen en aangepaste arbeidsplaatsen.

Dat alles leverde de schatkist ruim een miljard euro op, en dat was het doorslaggevende motief van de onderhandelaars. Van vele kanten werd door deskundigen gewaarschuwd voor de sociale en financiële problemen die het gevolg zouden zijn van de gemaakte afspraken, de Kamerfractie van de PvdA heeft zich nergens wat van aangetrokken en als braaf stemvee de draconische participatiewet, waarin de bezuinigingen uitmondden, aan een meerderheid geholpen.

Staatssecretaris Jetta Klijnsma was bereid haar sociale reputatie te grabbel te gooien en het wangedrocht door het parlement te loodsen. Daarvoor is ze beloond met het commissarisschap van de provincie Drenthe. Heerts kreeg na een tenenkrommend betoog tijdens een hoorzitting in de Tweede Kamer een burgemeesterspost in de schoot geworpen en Samsom geniet van een vorstelijk salaris in Brussel. De falende Asscher mag opnieuw de kar trekken bij de volgende Kamerverkiezingen.

De programmamakers weten van de hoed en de rand, ze zijn tot in detail op de hoogte van de geschiedenis van de afschaffing van de voor veel jonggehandicapten noodzakelijke sociale zekerheid. Ze hebben geen poging gedaan om professionele journalistiek te bedrijven maar de politieke beslissing genomen om PvdA en FNV te ontzien. Dat het moreel bedenkelijk is om je kijkers nogal relevante informatie te onthouden, is daarbij kennelijk geen overweging geweest.

Terwijl de hele voorgeschiedenis werd overgeslagen in Nieuwsuur, was er wel uitgebreid aandacht voor een oud-Kamerlid van de PvdA, dat tijdens Rutte II helemaal geen probleem had gehad met het stemgedrag van de fractie, een belangenbehartiger van gehandicapten die onweersproken de goede bedoelingen mocht benadrukken van de veroorzakers van het sociale leed, en een kandidaat-voorzitter van de FNV, die eerder nog bezwaar had gemaakt tegen zendtijd voor een rechtse opiniemaker en die al maanden bezig is een zo progressief mogelijk profiel op te bouwen maar daarbij weigert het voor de vakbeweging beschamende sociaal akkoord van 2013 te veroordelen en daarvoor excuses aan te bieden.

 

De drie dames mochten de gevolgen van het hardvochtige beleid van PvdA en FNV betreuren, maar man en paard dienden daarbij vanwege misplaatste loyaliteit niet genoemd te worden. Zo heeft de redactie van Nieuwsuur dat zorgvuldig geregisseerd – volgens hetzelfde stramien toont de NOS steevast vredelievende moslims na een islamitische terroristische aanslag.

De kijker dient een positief beeld te houden van links en zijn idealen, linkse bestuurders worden niet ter discussie gesteld. Dat is een vorm van verdoezelen die in dit geval beledigend is voor de slachtoffers van de participatiewet die zonder inkomen en zonder toekomstperspectief thuis op de bank zitten. Het bevestigt het beeld dat functionarissen in de politiek belangrijker zijn dan beleid, dat linkse idealen eerder tot doel hebben hoogopgeleiden aan lucratieve banen te helpen dan de belangen van gewone mensen met een zwakke sociale positie te behartigen.

---

Een korte versie van dit artikel verscheen op 5 november 2020 op Ongehoord Nederland.