13 september 2020

Andere Tijden meent acteur Donald Jones postuum te moeten slopen


Men kan zonder overdrijving stellen dat de van oorsprong Amerikaanse acteur Donald Jones een van de leukste Nederlandse allochtonen is geweest. De zwarte immigrant was vanaf de jaren 50 een verrijking voor de cultuur van ons land. Je hebt van die mensen waar niemand boos op kan worden en die iedereen aardig vindt. Hij was zo iemand. Een hele generatie kinderen is opgegroeid met de aanstekelijk opgewekte en blijmoedige televisiester die regelmatig in jeugdprogramma's te zien was. De klassieker Pipo had het grote succes mede te danken aan zijn rol in die televisieserie.

Zijn populariteit zal er ongetwijfeld toe hebben bijgedragen dat de regering in de jaren 70 een groot deel van de Surinaamse bevolking in ons land heeft laten immigreren. Negers, zoals Jones hen noemde, waren dun gezaaid in het Europese deel van het koninkrijk en hadden er een ijzersterke reputatie. Zowel dominee Martin Luther King, de voetballers Pelé en Eusébio, als de kampioen van Wimbledon Arthur Ashe, hadden daar mede voor gezorgd.

Zwart was synoniem met positief en op Gerard Reve na liet vrijwel iedereen het wel uit zijn hoofd om bezwaar te maken tegen de binnenkomst van onze rijksgenoten. De cultuurverschillen waarvoor hij waarschuwde werden nog niet als een probleem gezien en de link tussen multiculturaliteit en criminaliteit werd nog door niemand gelegd.

Inmiddels heeft radicaal-links vaste grond onder de voeten gekregen in de westerse wereld en zijn obsessie met rassen tast ook in ons land het leefklimaat aan. In de smadelijke uitzending van Andere Tijden van vorige week woensdag werd Donald Jones daar het slachtoffer van. De zuurpruimen van dienst sloopten zijn imago stukje bij beetje, zijn decennialange fans in verbijstering achterlatend.

Van alles was er mis met de artiest: hij was te lollig, niet echt volwassen, hij maakte het 'de superieuren' (zo werd de autochtone Nederlandse bevolking spottend aangeduid) te veel naar de zin en de presentator en haar gesprekspartner waren bijkans in shock toen ze hem halfnaakt met zuster Klivia zagen dansen.

Als een Afrikaan op een achttiende-eeuwse slavenveiling werd Jones genadeloos gekeurd en zijn huidskleur was zo'n beetje het enige dat aan hem deugde. Zijn eigen gevoel, beleving, subjectiviteit en ziel werden hem ontnomen. Kil en liefdeloos werd hij als object geanalyseerd. Vals suggereerde de redactie van het programma bovendien nog dat zijn 'domme' acts hem in het verleden ook al werden verweten.

De optredens van Donald Jones waren flagrant in strijd met de huidige identiteitspolitieke mores, zoveel was wel duidelijk. En hij werd als een deplorable weggezet. Met hetzelfde respectloze dedain als waarmee Joe Biden zwart Amerika sommeerde om Democratisch te stemmen (wat ze in toenemende mate niet meer doen, ondanks een vermeend racistische president).

De uitzending was ontluisterend en je houdt je hart vast bij de gedachte welke overige sloopwerkzaamheden Andere Tijden nog in petto heeft als het om de vaderlandse historie gaat.

Deze geschiedvervalsing verdient correctie. Mensen die jonger zijn dan vijftig weten nauwelijks iets van Donald Jones en je kunt hen van alles wijsmaken als ze niet zelf op onderzoek uit gaan – de Israël-verslaggeving kent hetzelfde probleem.

Gaandeweg wordt onze cultuurgeschiedschrijving beroofd van een essentiële eigenschap: Nederland was in de tijd dat Jones hoogtij vierde een harmonieus en cultureel-homogeen land (hijzelf speelde nog voor Zwarte Piet, Hanneke Groenteman sprak nog argeloos over 'blanken'), en een stuk vriendelijker dan momenteel. Met het aanjagen van de racismehetze, waar intolerant links zich schuldig aan maakt en waar ook conservatieve immigranten steeds meer de dupe van worden, wordt het er niet beter op.

Zoals de moralistische agressie decennia geleden bij rechts zat – de op handen gedragen Mies Bouwman werd bedreigd omdat rechtlijnige kijkers het satirische programma Zo is het toevallig ook nog eens een keer niet pruimden – zo komt het onverdraagzame puritanisme nu van links. Niet geheel onbegrijpelijk wordt het politiek activisme daarom wel aangeduid als cultuurmarxisme.

Na de recente coming-out van Gerri Eickhof als niet-blanke – de meesten van ons hebben daar tientallen jaren lang niet bij stilgestaan (kleurenblindheid bestaat echt) – en de racisme-beschuldigingen die velen om de oren vliegen en waarvoor ook hij voor de rechter wordt gedaagd, is het nodig dat mensen van goede wil zich afzetten tegen het indelen van de bevolking in etnische categorieën met bijbehorende gedragswijzen. En ieders recht onderstrepen om enkel op zijn of haar gedrag en op niets anders beoordeeld te worden. Al het andere lijkt namelijk al gauw op laster en komt in het ergste geval neer op smaad.

En niet alleen zwarte kinderen worden gepest in Nederland, meneer Eickhof, weinig roodharige inwoners van ons land hebben een jeugd gekend waarin ze niet uitgescholden werden. Het is niet te hopen dat een collega van u die het weer doet bij het Journaal, daar nog eens actie tegen gaat voeren.



Dit artikel verscheen op 13 september 2020 op OpinieZ.