Religie

Mijn oma was protestants, mijn opa katholiek. Om moeilijkheden te voorkomen, besloten ze om niet aan geloof te doen: hun kinderen werden niet godsdienstig opgevoed. Anders was een huwelijk niet mogelijk geweest. Dit speelde in het begin van de 20-ste eeuw. Mijn overgrootouders hadden geen bezwaar gehad tegen het huwelijk van mijn grootouders.

Mijn grootouders waren erg verstandig: als geloof mensen uit elkaar drijft in plaats van samenbrengt, welke functie heeft het dan nog?

Aboutaleb

Als een graat in de keel zit de opvatting van de burgemeester van Rotterdam mij dwars, dat zijn dochter niet mag trouwen met een niet-moslim. Ahmed Aboutaleb vindt dat meer dan 90% van de Nederlandse mannen niet geschikt is om zijn schoonzoon te worden. De impliciete suggestie die daarvan uitgaat, is dat hij zijn eigen geloofsopvatting superieur acht.

Dat is een misverstand. Op geloofsgebied bestaat er niet zoiets als superioriteit. Mensen beslissen zelden zelf of ze wel of niet gelovig willen zijn en welke religie dan hun voorkeur heeft. De meesten hangen het geloof van hun ouders aan en hebben daarvoor geen inhoudelijke gronden. Dat mensen moslim zijn is meestal vanzelfsprekend: beide ouders zijn het immers. Bestrijding van islam getuigt daarom ook van een gebrek aan psychologische kennis. Het heeft geen zin om het over de inhoud van de islam te hebben, want mensen zijn doorgaans geen moslim vanwege die inhoud.

Een religie aanhangen is zoiets als fan zijn van een voetbalclub. Je kunt moeilijk volhouden dat Ajax altijd superieur is aan PSV, of andersom. Dat is ook helemaal niet de reden voor supporters om een club te steunen. Die heeft meer te maken met gevoelens van loyaliteit. Menen dat jouw vereniging altijd de beste is, getuigt daarom enkel van zelfoverschatting.

Harmonie

Voor een bestuurder die wil verbinden, zou het goed zijn om mensen niet uit te sluiten, en al helemaal niet op godsdienstige gronden. De samenleving opdelen in moslims en niet-moslims, benadrukt niet-doorslaggevende verschillen tussen mensen en ondermijnt de gemeenschappelijk waarde van het Nederlanderschap.

Reclame maken voor religie leidt tot een verdeelde samenleving. Laten we geloof bewaren voor privé, kerk, moskee en synagoge, en de vrijheid van godsdienst niet misbruiken voor propagandadoeleinden, waar de maatschappij alleen maar onverdraagzamer van wordt.

Vluchtelingen, toen en nu

Asielzoekers van nu zijn vergelijkbaar met Joodse vluchtelingen in de jaren 30, hoor je vaak. Is dat zo? Als het om Syriërs gaat kun je je daar nog iets bij voorstellen, maar hun aantallen zijn nog te overzien en hun noodsituatie is tijdelijk. De stroom uit Afrika heeft de potentie om aan te zwellen tot tientallen miljoenen mensen, en hun leefomstandigheden veranderen de komende decennia niet.

Twee keer vluchtelingen:

Boven: Joodse vluchtelingen in 1939.

Onder: asielzoekers in 2015. Beide groepen zijn per schip aangevoerd.

Toen: gewone Duitse gezinnen, geweigerd door Amerika. Met steun van zowel de Washington Post als de New York Times. Nu: veel mannen, van zo'n beetje dezelfde leeftijd. Waar je niets van weet en ook niet van kunt achterhalen.

De Joden bereid en geneigd tot integratie. Velen goed opgeleid. De meeste kansarme immigranten van nu hebben weinig mogelijkheden in Nederland. Ze weten niets van ons land, ze hebben niets met de westerse cultuur, komen zelf uit een heel andere. Veel analfabeten, ze integreren moeizaam.

De Joden moesten Duitsland uit omdat ze vervolgd werden. Kristallnacht was al geweest: honderden synagogen in brand gestoken, duizenden winkels en bedrijven verwoest. Geen enkele toekomst in eigen land.

Afrikaanse bootvluchtelingen hoeven Afrika niet uit, ze worden in grote meerderheid niet vervolgd. Ze hebben een heel continent tot hun beschikking. Ze zijn bijna allemaal enkel op zoek naar banen en een beter inkomen. Ze zijn niet wanhopig. Ze hebben 99% kans om een boottocht te overleven, hoger dan de kans voor een 50-plusser bij ons om geen darmkanker te krijgen. Ze nemen het risico vanwege verkeerde voorstellingen van Europa.

Ze vluchten uit landen met corrupte regeringen, die het Westen niet aan wil pakken. Er gaat elk jaar heel veel ontwikkelingsgeld naar Afrika, maar nog meer kapitaal stroomt er tegelijkertijd uit naar Zwitserse en andere buitenlandse bankrekeningen. Europa bemoeilijkt de invoer van Afrikaanse producten door te hoge handelstarieven. Multinationals willen hier niet met Afrikaanse artikelen hoeven te concurreren, maar willen de goedkope Afrikaanse arbeidskrachten wel hebben.

De bovenste foto is deerniswekkend, de onderste niet. De Joden hadden onze hulp moeten krijgen: ze waren allemaal in gevaar en slachtoffer van vervolging. Afrika moet zijn eigen onderdanen perspectief gaan bieden en daarbij ondersteund worden. Er wonen in dat werelddeel meer dan twee keer zo veel mensen als in Europa. Waarom zouden die naar ons continent moeten verhuizen?

Zeven redenen om GeenPeil te stemmen

Of de PVV 40 of 41 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of de VVD 25 of 26 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of het CDA 17 of 18 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of GroenLinks 15 of 16 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of D66 14 of 15 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of 50Plus 11 of 12 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of de PvdA 10 of 11 zetels krijgt, maakt niet uit.

Of GeenPeil 0 of 1 zetel krijgt, maakt heel veel uit:

To be or not to be.

 

Help de democratie de Kamer in.

Doe het gewoon.

Tot de orde geroepen door de Partijleiding

'Zeg eh, dat blog van jou, dat ziet er niet uit, hè? Zou je daar niet eens wat aan doen?'

Nou ben ik niet gauw geïntimideerd, maar hier schrok ik toch wel even van: o jee, en ik vond dat hemelse blauw nog wel zo goed staan. 'Stewardessenkleur,' zouden ze zeggen bij de Volkskrant (om de First Lady vervolgens met 'ordinaire stoeipoes' zo vrouwonvriendelijk te schofferen dat Donald J. Trump policor gevierendeeld zou zijn op een wijze waar IS zich voor geschaamd zou hebben, had hij zich aan dezelfde respectloosheid schuldig gemaakt). Deskundigen noemen het baby blue: onschuldiger krijg je het niet.

Maar ik kwam er niet mee weg. De Partij stuurt dan zo'n Big Brother-achtig bericht dat niet ondertekend is. Kan van iedereen zijn. Je weet niet wie je vrienden zijn in het partijapparaat en voor wie je moet uitkijken. Behoedzaam manoeuvreren is het devies.

Ik voelde mijn hersens meteen in denial-mode schieten. Een oer-overlevingsstrategie is dat, when under pressure: 'I did not have sexual relations with that woman'. Dat werk. Met je vingers in de koektrommel zitten en je er dan toch nog uit proberen te lullen: 'Blogger heeft dit zo bedacht!' Op een ander schaakbord lig ik met de dochter van Google overhoop over een account waar ik na tien jaar neglect niet meer bij kan, dus iets zei mij dat ik op mijn tellen moest passen. Zou Big Brother daar weet van hebben? En zouden ze daar iets van vinden? Je haalt op zo'n moment de gekste dingen in je hoofd.

Die Partei hat immer recht, moest ik na een tijdje toegeven: de sidebar is wel een rommeltje. Dus ik als de sodemieter op zoek naar een alternatief. Wordpress, is dat wat? Niemand heeft het adres nog geclaimd; wonderlijk, want we hebben al drieduizend leden. Zeker allemaal druk bezig met het verzamelen van ondersteuningsverklaringen. Dat is ook zoiets: heb ik niet gedaan! Zouden ze daarom op me zitten te vitten?

Zelfs een 50Plus'er staat voor dag en dauw in de kou de voorruit van zijn instapmodel te krabben (tip: neem een plantensproeier, vul hem met heet water, en je spuit zo je ruiten ijsvrij, zeggen ze in de Consumentengids; dat is het voordeel als je een Partij begint: je haalt meteen een hoop kennis in huis; over spuiten gesproken: klassiek nummer van Van Kooten & De Bie). Ebru gaat er ook voor, lees ik, en ik druk mijn snor...

Maar wacht even: er wonen godbetert achthonderdvijftigduizend mensen in Mokum, ze gaan me toch niet vertellen op het Partijbureau dat ze daar na een wéék nóg geen dertig krabbels bij elkaar geritseld hebben? Nerveus kijk ik naar het kaartje op de Partijsite, waarop kieskring negen maar niet geel wil worden, laat staan groen. Hoe vaak ik ook op refresh druk.

Mijn geweten speelt op: als GeenPeil straks niet in de Kamer komt, is het mijn schuld (moet mijn gereformeerde jeugd zijn). Ik grijp een strohalm: mijn paspoort is verlopen! Zou ik eerst moeten vernieuwen voordat ik kan ondersteunen. Is geen tijd meer voor. Democratie blijkt een race tegen de klok te zijn. Spoedprocedure? Dan kan het wel. Maar dat kost zevenenveertig euro extra! Dat zal de Partij toch niet van mij vragen? Kan ik het beter rechtstreeks in de Partijkas storten.

Haarlem is groen! Dat is vlakbij. Veel Haarlemmers hebben kennissen in Amsterdam, dus die moeten ze maar even bellen: 'Gaan jullie ook nog stempelen?' Daar heb ik me mooi uit gered. Nou dat blog nog: van de week even uitvogelen hoe ik de pagina's overzet naar de concurrent en de boel toonbaar online krijg. En er dan maar het beste van hopen.

Beatrice de Graaf en de volksvertegenwoordiging

De welbespraakte professor De Graaf heeft er patent op om in een gloedvol betoog een paar discutabele opmerkingen rond te strooien die een weerwoord behoeven. Het is raadselachtig waar die slordigheid vandaan komt.

Het voorafgaande

Zo beweerde ze eens in een elitair-links tv-programma dat de meeste Duitsers kerkgangers zijn, terwijl in werkelijkheid slechts een kleine minderheid van de bevolking op zondag een eredienst bijwoont.

Ook meende ze dat de verkoop van softdrugs in Molenbeek een medeoorzaak is van moslimextremisme. Nou heeft de partij van De Graaf een bloedhekel aan coffeeshops, dus ik begrijp de rol van zondebok wel, maar hun bijdrage aan jihadistische geweldsdelicten zou eerst toch eens dubbelblind onderzocht moeten worden, voordat een wetenschapper zo'n boude bewering de kabel opslingert. Daarnaast zijn er een paar (voor de hand liggende) oorzaken van terreur te bedenken, die de revue niet passeerden, maar wél reëel zijn.

Column

In de NRC deed De Graaf een duit in het zakje van het populismedebat, met de provocerende kop erboven dat het volk elites hard nodig heeft. En weer struikelt de lezer over de onjuistheden. Een paar tegenwerpingen:

- De Tweede Kamer was niet tegen antidemocratische partijen in de jaren 30: in 1937 werden vier NSB'ers Kamerlid, toen Hitler nota bene al vier jaar aan de macht en het concentratiekamp Dachau even zo lang in vol bedrijf was. Nou verliep de nieuwsgaring voor de oorlog een stuk trager dan nu, maar de vervolging van politieke tegenstanders in Duitsland was inmiddels wel bekend bij onze overheid en dat was geen reden de geestverwanten van de Führer de toegang tot het parlement te ontzeggen. Tegen Joodse vluchtelingen werd een stuk hardvochtiger opgetreden.

- De NSB is sinds 1945 wel verboden, en in de jaren 90 gebeurde hetzelfde met CP'86, dus de bewering dat partijen niet verboden kunnen worden in Nederland, is evenmin juist.

- Uiteraard was 'gemopper over een kloof met de burger' niet aan de orde, voor de oorlog. Nederland kende in de jaren 30 nog een zuilenmaatschappij: katholieken, protestanten, socialisten, en liberalen hadden elk hun eigen zuil, en daar sloot de partijendemocratie perfect op aan. Aan die voorwaarde voor een volksvertegenwoordiging wordt tegenwoordig niet meer voldaan. Met als gevolg dat we nu met een politiek stelsel zitten opgescheept dat door velen niet meer als democratisch wordt ervaren. Daarvoor is de discrepantie tussen maatschappelijke meerderheidsopvattingen en gevoerd beleid te groot geworden.

- Dat democratie volksvertegenwoordiging vereist, is een overtuiging die op zijn laatste benen loopt. Het zou mij niet verbazen als de Tweede Kamer deze eeuw afgeschaft werd, om te worden vervangen door een staatsorgaan waar iedere kiezer lid van kan worden, met de bevoegdheid om over elke overheidsbeslissing zijn stem uit te brengen, indien hij daar behoefte aan heeft. Het debat zal dan verplaatst worden van de achterkamertjes op het Binnenhof naar de openbaarheid van een online discussieplatform.

Technologie

Een belangrijk verschil tussen nu en de jaren 30 (en 1966, toen ook een democratiseringspoging ondernomen werd) is namelijk dat de technologische ontwikkeling in de tussentijd niet stil heeft gestaan. De fysieke noodzaak voor het vertegenwoordigen van kiezers is niet meer aanwezig: technisch kan de kiezer nu telkens zelf beleidskeuzes maken en hoeft hij zijn macht niet langer tandenknarsend af te staan, na een hokje rood gekleurd te hebben, omdat hij zich nergens meer mee mag bemoeien.

Honderdduizend willekeurige burgers beschikken over aanzienlijk meer kennis en ervaring dan de 225 Kamerleden, waarvan Beatrice de Graaf er een hoopte te worden. Verwacht mag worden dat het afschaffen van de functie van volksvertegenwoordiger de kwaliteit van het overheidsbeleid en het draagvlak daarvoor, aanzienlijk zal verbeteren.

Waarom linkse en rechtse partijen achterhaald zijn

De partij VoorNederland en de Partij van de Arbeid proberen de politieke strijd van gisteren weer op de agenda te krijgen. Dat zal niet lukken, omdat Nederland veranderd is.

Links of rechts

Hoe je ook over Wilders denkt, hij heeft één ding goed begrepen: de kiezer denkt niet meer in termen van links en rechts. Dezelfde kiezer die in overwegende mate conservatief is als het om immigratie gaat, houdt vast aan een progressieve kijk op sociale voorzieningen en ouderenzorg.

We zien het politieke centrum in Nederland instorten (de meeste ontevreden kiezers komen bij de vier middenpartijen vandaan) omdat die hun voormalige achterban een cocktail aan beleid voorschotelen waar niemand tevreden mee is.

De corebusiness van de PvdA was het zorgdragen voor een solide sociale zekerheid. Haar kiezers vertrekken massaal omdat hun partij deze linkse lijn losgelaten heeft. De twee sociaaldemocraten op SZW hebben het tij niet kunnen keren. Bijstandsgerechtigden worden door de PvdA als paria's behandeld, de participatiewet lost de werkloosheid onder mensen met een beperking niet op.

De VVD gold lange tijd als baken voor hen die verlangen naar een opvoering van de strijd tegen criminaliteit. Beide liberale bewindslieden op V&J hebben er met de pet naar gegooid, wat dat betreft. De VVD heeft politie en defensie beschadigd met onverantwoorde bezuinigingen, de massa-immigratie is niet teruggedrongen.

Beide groepen wegvluchtende kiezers zijn niet veranderd van links in rechts, of andersom. Hun probleem is dat de afstand tussen politiek en burgers onoverbrugbaar is geworden: 'mijn partij voert de kern van haar eigen programma niet eens meer uit'. De uitvlucht van de regeringspartijen dat er 'compromissen moeten worden gesloten' gaat daarbij niet op: partijen die hun eigen principes laten varen, hebben zich niet zo zeer constructief opgesteld, als wel de band met hun kiezers doorgesneden.

Directe democratie

En nu komt het interessante: veel linkse kiezers staan niet afwijzend tegenover het streven naar grenzen aan immigratie. Evenzo vindt menig VVD'er niet dat jonggehandicapten van hun inkomen beroofd hoeven te worden, zoals Rutte II verordend heeft.

Politieke partijen hebben de verkeerde compromissen gesloten: ze hadden elkaars corebusiness moeten respecteren, en water bij de wijn moeten doen op de terreinen die voor hen niet zwaarwegend zijn (en voor hun coalitiepartner juist wel). Daarvoor bestaan meerderheden in het electoraat, maar die komen niet tot uitdrukking in het politieke proces.

De grote afstand tussen partijen en hun kiezers dreigt Nederland straks onbestuurbaar te maken, doordat de burger de greep op zijn volksvertegenwoordigers is kwijtgeraakt. De oplossing hiervoor is logisch en ligt voor de hand: het beleid moet in Nederland niet meer gestuurd worden door partijagenda's maar door groepen van zich telkens opnieuw organiserende kiezers. De weg uit de status quo is geen links arbeidsmarktakkoord (Asscher) of een rechts stembusakkoord (Roos), maar een forse toename van de rechtstreekse invloed van kiezers op wet- en regelgeving. Daar probeert GeenPeil een poging toe te doen.

Als het initiatief slaagt, zal het resultaat daarvan zijn dat overheidsbeleid steeds meer een afspiegeling zal worden van de opvatting van de meerderheid van de burgers; de enige effectieve manier om de ontevredenheid in het land te kanaliseren en zich op te laten lossen. Nederland moet niet naar links of naar rechts, maar naar veel meer democratie.

Internationaal recht

De gemeenteraad van Amsterdam heeft vergaderd over een voorstel van het college van B en W om de bouw van woningen door Joden in Buitenveldert te verbieden.

Deze opmerkelijke stap van de betrokken wethouder deed politici van een paar fracties de wenkbrauwen fronsen. 'Zoals bekend is er een groot woningtekort in de hoofdstad en alle beetjes helpen om die te bestrijden,' meende een lokale makelaar die sinds kort raadslid was.

Het college bracht daartegenin dat Joden volgens internationaal recht nou eenmaal niet overal mogen wonen, en Amsterdam wil, na advies te hebben ingewonnen bij een Nijmeegse jurist, bovenal de rechtsorde in ere houden.

'Het recht is een groot goed,' aldus de sociaaldemocratische burgemeester, 'daar moeten we zuinig op zijn. Het is niet verstandig om er omwille van een kleine groep mensen afbreuk aan te doen. Joden verminderen met hun bouwactiviteit de leefbaarheid van de wijk en daar zitten bijvoorbeeld de migranten, die de gemeente onderdak wil verlenen, niet op te wachten.'

Om bovendien de kansen van starters op de woningmarkt in Zuid te vergroten, wil het gemeentebestuur er bij Joden die al in Buitenveldert wonen, op aandringen elders binnen de gemeente woonruimte te zoeken. 'Mocht dat niet voldoende resultaat opleveren, dan is het misschien een idee een apart reinigingstarief in te voeren voor Joden die te veel woningen bezet houden,' suggereerde een gemeenteraadslid van de Milieupartij. Een fractiegenoot opperde de invoering van een verplichting voor Joden in Buitenveldert om een groene sticker op hun fiets te plakken, waaruit blijkt waar ze wonen. Voor Joodse winkeliers zou volgens hem bovendien een verbod moeten gelden om producten te leveren aan klanten van buiten de wijk.

Het commentaar van een columnist dat Joden zo wel erg gediscrimineerd werden, wees de burgemeester verontwaardigd van de hand: 'Na constructief overleg met het Joodse overlegorgaan Gans Anders, is besloten het bouwverbod en de nadere regelgeving alleen te laten gelden voor het meest zuidelijke deel van de stad. Zo zal er voorlopig geen sprake zijn van een bouwstop voor Joden in de meeste andere wijken.'

Op een buurtbijeenkomst vroeg een marktkoopman of negers nog wel mochten bouwen. 'Voor Afrikaanse Nederlanders blijft alles zoals het was,' antwoordde de burgemeester. 'Hetzelfde geldt voor Lgbt'ers. Het verbod geldt alleen voor Joden.' Een schrandere middelbare scholier wilde weten of kernwapens ook verboden zijn volgens internationaal recht. Dat was niet het geval, meende de burgemeester. Waarop de jongen vroeg waarom kernbommen wel gebouwd mochten worden en huizen niet. Geïrriteerd gaf de burgemeester het woord aan een andere bewoner. Die deed een oproep om Joden uit de hele stad te verwijderen. Dat vond de burgemeester weliswaar te ver gaan, maar hij onthield zich van commentaar, ten einde deze verontruste burger niet voor het hoofd te stoten. Een oud vrouwtje dat de holocaust overleefd had, vertelde dat ze het bouwverbod racistisch vond. 'Dat kan niet,' wierp de burgemeester tegen, 'een beslissing van rechters kan niet racistisch zijn.' Hij bedankte de aanwezigen daarop voor hun belangstelling en sloot de vergadering.

'Wij zijn blij met de soepele opstelling van B en W in de rest van de stad,' deelde een woordvoerder van de alternatieve Joodse vereniging buiten aan journalisten mee. 'Wij erkennen dat sommige Joden in Buitenveldert wel eens voor overlast hebben gezorgd. Wij prijzen ons gelukkig dat de gevolgen van deze betreurenswaardige incidenten beperkt blijven.'

Om hun dankbaarheid te onderstrepen, lieten de leden later dat jaar aan de rand van de wijk een in somberrode baksteen uitgevoerd kunstwerk plaatsen, gesierd met het sympathieke opschrift: 'Als eerbetoon voor onze tolerante stad.'

________________________________________________________________________________________

Disclaimer: this story is highly fictional and should not be confused with a struggle over any patch of land in the Middle East, or for that matter in any other part of the civilised world. 

De media

Het leven was makkelijk vroeger: je hoefde maar naar het Journaal te kijken, Nova een beetje bij te houden, je krantje te lezen, en je was vrij goed op de hoogte van wat er gebeurde in de wereld.

Not anymore.

Jonge mensen weten dat niet, maar twintig, dertig jaar geleden hadden we heel betrouwbare nieuwsmedia in Nederland.

Er waren zogenaamde kwaliteitskranten, zoals Volkskrant en NRC, waarvan de journalisten zo goed mogelijk probeerden de waarheid te vertellen. Die kranten bestaan in naam nog steeds, maar hebben een heel andere functie gekregen: het opvoeden van de lezers tot politiek correcte burgers. Dat vereist veel gedraai en gelieg, want de werkelijkheid is veel te genuanceerd om zo maar door te kunnen geven.

En als je naar de actualiteitenrubriek van Maartje van Weegen keek, werd je accuraat geïnformeerd over de achtergronden van gebeurtenissen. Of Maartje slimmer was dan Mariëlle Tweebeeke nu, weet ik niet, maar haar vragen waren wel veel kritischer. En nog belangrijker: haar redactie nodigde betere gasten uit. Als je een interview bekeken had, wist je meer dan ervoor. En van de deskundigen kon je van tevoren niet weten wat ze gingen zeggen. Dat kunnen we ons haast niet meer voorstellen, doordat de commentatoren nu geselecteerd worden op basis van hun politieke voorkeur.

Kranten en nieuwsprogramma's zijn nu politieke organen; allemaal links, maar heel anders links dan vroeger. De sociaaldemocratie zag het indertijd vooral als haar taak de materiële nood van arme mensen te lenigen. Er werd gestreden voor hun loon en uitkering, verbetering van de woonomstandigheden, en betaalbare zorg.

Het huidige links geeft daar niet meer om. Men kijkt eigenlijk neer op arme mensen, beschouwt ze als onderklasse waarvoor men geen gevoelens van solidariteit meer kan opbrengen. Omdat ze vaak laagopgeleid zijn, versterken ze bij het huidige links juist gevoelens van superioriteit.

Men kiest er daarom voor om gewone mensen uit te leggen welke mening ze moeten hebben. Daartoe worden een aantal standpunten eindeloos herhaald, zodat de wereld op het naïeve publiek een overzichtelijke indruk maakt. De Noord-Koreaanse televisie heeft een stimulerende invloed gehad op deze ontwikkeling.

Zo wordt de nieuwsconsument ervan doordrongen dat er te weinig immigranten zijn, er te veel racisme is, de Partij van de Arbeid goed is, alles wat Trump zou kunnen doen, slecht is, Israel gemeen is, Rusland gevaarlijk is, en Barack Obama Jezus is.

Dat scheelt de redacties een hoop werk: ze hoeven niet aldoor meer uit te zoeken welke nieuwe feiten er belicht moeten worden, laat staan hoe ze te duiden zijn: de conclusies staan al vast. Als er nepnieuws is, moet daar smakelijk over bericht worden, als dat politiek zo uitkomt.

Voor oorlogssituaties zijn er twee scenario's opgesteld: eentje voor als de journalisten opstandelingen steunen, en eentje voor het geval ze de kant van de regering kiezen.

In het eerste geval krijgen kijkers aan de lopende band kinderen te zien die in ellendige omstandigheden verkeren, worden er telkens ziekenhuizen gebombardeerd, dreigen burgers massaal het loodje te leggen, zien we geen soldaten, zijn er geen verslaggevers ter plaatse (die daarvoor de smoes gebruiken dat ze geen verzekering kunnen krijgen) en houdt Obama de zaak nauwlettend in de gaten, maar doet hij verder niks.

Het tweede scenario werkt heel anders: alle nieuwsprogramma's sturen verslaggevers naar het front, soldaten komen uitgebreid aan het woord, alle kinderen zien er ongeschonden uit, en de regering zet geen vliegtuigen in, laat staan dat er gebombardeerd wordt. De enige constante is dat Obama zich ook nu nauwgezet op de hoogte laat houden, en opnieuw niks doet.

In beide gevallen valt een regeringsleger een stad aan die door opstandelingen bezet is, maar de media slagen erin twee volkomen verschillende wedstrijdverslagen te produceren, al naar gelang het draaiboek een smerige oorlog voorschrijft dan wel een schone.

Dit alles begon het publiek, dat een stuk slimmer was dan het journaille zich realiseerde, behoorlijk de keel uit te komen. De veranderingsdrang die daar het gevolg van was, zou uiteindelijk leiden tot een democratische storm, die de regeringspartijen en hun meelopers de grootste verkiezingsnederlaag uit hun bestaan zou bezorgen.