Men kan zonder overdrijving stellen dat de van oorsprong Amerikaanse acteur Donald Jones een van de leukste Nederlandse allochtonen is geweest. De zwarte immigrant was vanaf de jaren 50 een verrijking voor de cultuur van ons land. Je hebt van die mensen waar niemand boos op kan worden en die iedereen aardig vindt. Hij was zo iemand. Een hele generatie kinderen is opgegroeid met de aanstekelijk opgewekte en blijmoedige televisiester die regelmatig in jeugdprogramma's te zien was. De klassieker Pipo had het grote succes mede te danken aan zijn rol in die televisieserie.
Zijn
populariteit zal er ongetwijfeld toe hebben bijgedragen dat de regering in de
jaren 70 een groot deel van de Surinaamse bevolking in ons land heeft laten
immigreren. Negers, zoals Jones hen noemde, waren dun gezaaid in het Europese
deel van het koninkrijk en hadden er een ijzersterke reputatie. Zowel dominee
Martin Luther King, de voetballers Pelé en Eusébio, als de kampioen van
Wimbledon Arthur Ashe, hadden daar mede voor gezorgd.
Zwart was
synoniem met positief en op Gerard Reve na liet vrijwel iedereen het wel uit
zijn hoofd om bezwaar te maken tegen de binnenkomst van onze rijksgenoten. De
cultuurverschillen waarvoor hij waarschuwde werden nog niet als een probleem
gezien en de link tussen multiculturaliteit en criminaliteit werd nog door
niemand gelegd.
Inmiddels
heeft radicaal-links vaste grond onder de voeten gekregen in de westerse wereld
en zijn obsessie met rassen tast ook in ons land het leefklimaat aan. In de
smadelijke uitzending van Andere Tijden van vorige week woensdag werd
Donald Jones daar het slachtoffer van. De zuurpruimen van dienst sloopten zijn
imago stukje bij beetje, zijn decennialange fans in verbijstering achterlatend.
Van alles
was er mis met de artiest: hij was te lollig, niet echt volwassen, hij maakte
het 'de superieuren' (zo werd de autochtone Nederlandse bevolking spottend aangeduid)
te veel naar de zin en de presentator en haar gesprekspartner waren bijkans in
shock toen ze hem halfnaakt met zuster Klivia zagen dansen.
Als een
Afrikaan op een achttiende-eeuwse slavenveiling werd Jones genadeloos gekeurd
en zijn huidskleur was zo'n beetje het enige dat aan hem deugde. Zijn eigen gevoel,
beleving, subjectiviteit en ziel werden hem ontnomen. Kil en liefdeloos werd
hij als object geanalyseerd. Vals suggereerde de redactie van het programma bovendien
nog dat zijn 'domme' acts hem in het verleden ook al werden verweten.
De optredens
van Donald Jones waren flagrant in strijd met de huidige identiteitspolitieke
mores, zoveel was wel duidelijk. En hij werd als een deplorable
weggezet. Met hetzelfde respectloze dedain als waarmee Joe Biden zwart Amerika sommeerde om
Democratisch te stemmen (wat ze in toenemende mate niet meer doen, ondanks een vermeend
racistische president).
De
uitzending was ontluisterend en je houdt je hart vast bij de gedachte welke
overige sloopwerkzaamheden Andere Tijden nog in petto heeft als het om
de vaderlandse historie gaat.
Deze
geschiedvervalsing verdient correctie. Mensen die jonger zijn dan vijftig weten
nauwelijks iets van Donald Jones en je kunt hen van alles wijsmaken als ze niet
zelf op onderzoek uit gaan – de Israël-verslaggeving kent hetzelfde probleem.
Gaandeweg
wordt onze cultuurgeschiedschrijving beroofd van een essentiële eigenschap:
Nederland was in de tijd dat Jones hoogtij vierde een harmonieus en
cultureel-homogeen land (hijzelf speelde nog voor Zwarte Piet, Hanneke
Groenteman sprak nog argeloos over 'blanken'), en een stuk vriendelijker dan
momenteel. Met het aanjagen van de racismehetze, waar intolerant links zich
schuldig aan maakt en waar ook conservatieve immigranten steeds meer de dupe
van worden, wordt het er niet beter op.
Zoals de moralistische
agressie decennia geleden bij rechts zat – de op handen gedragen Mies Bouwman werd bedreigd omdat rechtlijnige
kijkers het satirische programma Zo is het toevallig ook nog eens een keer
niet pruimden – zo komt het onverdraagzame puritanisme nu van links. Niet
geheel onbegrijpelijk wordt het politiek activisme daarom wel aangeduid als cultuurmarxisme.
Na de
recente coming-out van Gerri Eickhof als niet-blanke – de meesten van ons
hebben daar tientallen jaren lang niet bij stilgestaan (kleurenblindheid bestaat echt) – en de
racisme-beschuldigingen die velen om de oren vliegen en waarvoor ook hij voor
de rechter wordt gedaagd, is het nodig dat mensen van goede wil zich afzetten
tegen het indelen van de bevolking in etnische categorieën met bijbehorende
gedragswijzen. En ieders recht onderstrepen om enkel op zijn of haar gedrag en
op niets anders beoordeeld te worden. Al het andere lijkt namelijk al gauw op
laster en komt in het ergste geval neer op smaad.
En niet
alleen zwarte kinderen worden gepest in Nederland, meneer Eickhof, weinig
roodharige inwoners van ons land hebben een jeugd gekend waarin ze niet
uitgescholden werden. Het is niet te hopen dat een collega van u die het weer
doet bij het Journaal, daar nog eens actie tegen gaat voeren.
