Vooropgesteld dat wij er geen voorstander van zijn dat individuele burgers het heft in eigen hand nemen, noopt de overdreven deelneming van premier Rutte, als reactie op de geslaagde aanslag op het leven van de Amerikaanse president, ons ertoe een paar kanttekeningen te plaatsen bij het einde van het bewind van wijlen Donald J. Trump.
In de meest letterlijke zin van het woord kun je niet zeggen dat met de gewelddadige beëindiging van de ambtstermijn van Trump recht gedaan is: geen rechter heeft zijn liquidatie immers bevolen.
Maar op een dieperliggend niveau heeft de ingrijpende daad van de sportief-ogende student genderstudies van UCLA in brede kring toch een gevoel van genoegdoening en waardering teweeggebracht.
Al verdient de wijze waarop Donald Trump het tijdelijke verruild heeft voor de eeuwigheid niet de schoonheidsprijs, het is van belang om toch ook de positieve kant te belichten die het gevolg is van de beslissing van een aantal progressieve jongeren om hun verantwoordelijkheid te nemen.
Op ogenblikken van grote historische gebeurtenissen als deze, is het goed om stil te staan bij de universele waarden van verdraagzaamheid en zorg voor de planeet, die deze president zozeer met voeten heeft getreden. Zijn verscheiden brengt daarom onmiskenbaar een gevoel van opluchting met zich mee, vanwege de zekerheid dat voor verder onheil als gevolg van onvoorspelbare acties van deze onberekenbare Republikein niet meer gevreesd hoeft te worden.
Het doden van Trump - het lijkt ons beter om niet te spreken van moord maar van een verzetsdaad - biedt Amerika de kans om terug te keren naar het vreedzame pad van hoop en samenwerking, dat acht jaar lang zo overtuigend en met zo veel passie gevolgd werd door de in brede lagen van de bevolking geliefde president Obama.
